Χρίστος Γούδης
Καθ.Παν/μίου-Συγγραφέας, Πρόεδρος Ινστ. "Ίων Δραγούμης"
Είδες να μαδούν την κότα
και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα;
Έτσι πάει το έθνος.
Διονύσιος Σολωμός, «Η Γυναίκα της Ζάκυνθος»
Ήμαστε ένα φρούριο πολιορκημένο
που μέσα του αλωνίζει ελεύθερος ο εχθρός
Στρατής Μυριβήλης
Καθ.Παν/μίου-Συγγραφέας, Πρόεδρος Ινστ. "Ίων Δραγούμης"
Είδες να μαδούν την κότα
και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα;
Έτσι πάει το έθνος.
Διονύσιος Σολωμός, «Η Γυναίκα της Ζάκυνθος»
Ήμαστε ένα φρούριο πολιορκημένο
που μέσα του αλωνίζει ελεύθερος ο εχθρός
Στρατής Μυριβήλης
Η χώρα μας βρίσκεται σε κρίση. Κρίση πολυεπίπεδη και πολυμορφική. Δεν είναι κρίση πολιτική με τρέχοντες όρους. Είναι κρίση βαθύτερη. Κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού. Είναι μία κρίση που έρχεται ως επιστέγασμα μιας μακρόχρονης πορείας επιπόλαιου εφησυχασμού των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, στο όνομα μιας ανύπαρκτης ευρωπαϊκής ομπρέλας προστασίας. Το ευρωπαϊκό μόρφωμα των 500 εκατομμυρίων και των 27 κρατών, η -τρόπος του λέγειν- Ενωμένη Ευρώπη, μία ακέφαλη πολυπολιτισμική ευρω-αφρικανο-ασιατική επιμιξία λαών, πολιτισμών, μεταναστών, και μαφιών, μία κακόφωνη ορχήστρα κάτω από την ασυντόνιστη πολυσυλλεκτική διεύθυνση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, διαβρωμένη από τους διεθνιστές υποβολείς της νεομυθολογίας του εθνομηδενισμού, αποκλίνει ταχύτατα από το αρχικό όραμα της Ευρώπης των Εθνών, οδηγούμενη σε πληθυσμιακές και εθνοφυλετικές ανακατατάξεις, οι οποίες, μέσα από την πιθανή βαρυτιακή της κατάρρευση, θα αποτελέσουν την βάση για την αλλαγή του πολιτικού της χάρτη.
Σε μία τέτοια περίπτωση αναδιάταξης συνόρων και κρατών, που θα βρεθεί η Ελλάδα; Ή μάλλον θα υπάρχει Ελλάδα για να βρεθεί κάπου;
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η έννοια της ελληνικότητας, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ήταν βασισμένη σε δύο πυλώνες: στην γλώσσα και την ελληνοχριστιανική «κουλτούρα» της κοινωνίας της (όχι υπό τη θεολογική της έννοια, στην περίπτωση της χριστιανικής συνιστώσας της). Ήταν οι μεγάλοι αφομοιωτές κάθε ανομοιογένειας που παρεισέδυε στο εσωτερικό της. Η μόνη περίπτωση για να επιτευχθεί σήμερα η ανάταξη της Ελλάδας προϋποθέτει την αναστήλωση των δύο αυτών πυλώνων της ταυτότητάς της, και την συνακόλουθη ταχύρρυθμη ελληνοποίηση των κατοίκων της.
Ποιών κατοίκων της όμως; Εδώ αρχίζει η καταγραφή και αξιολόγηση της βαρύτητας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος μας. Ένας τόπος που δεν γεννά αρκετούς Έλληνες, και που όσους γεννά, δεν θέλουν να δουλέψουν σε «παρακατιανά» επαγγέλματα. Εξ ου και το μεταναστευτικό «τσουνάμι» που χτυπά τη χώρα. Συνηθισμένοι σε μία τεχνητή οικονομική ευμάρεια, που εισήγαγε το επίσημο κράτος, όχι μέσα από την παραγωγική δυναμική του, αλλά μέσα από έναν ατελεύτητο και άκριτο δανεισμό, οι Νεοέλληνες επιζητούν διευθυντικές θέσεις στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας του Κράτους των Αθηνών, αρνούμενοι να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους, να μαζέψουν τις ελιές τους, να χτίσουν τις οικοδομές και τις μάντρες τους, να σκουπίσουν τους δρόμους τους, και να καθαρίσουν τα σπίτια τους. Εκατομμύρια μεταναστών και λαθρομεταναστών προσεφέρθησαν να τα κάνουν αντί αυτών.
Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα με την παρουσία μιας ισχυρής ισλαμικής συνιστώσας μέσα στην ελληνική κοινωνία, με την ροή του «Γάγγη και του Ωρόντη στον Τίβερη», η οποία, εάν δεν περισταλεί έγκαιρα, θα μας «εξισλαμίσει». Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταστεί «χώρα υποδοχής και περίθαλψης» αφρο-ασιατών μουσουλμάνων, που διοχετεύονται λαθραία, μαζικά, συστηματικά, και μεθοδευμένα, από την Τουρκία στη χώρα μας, με εμφανή την μελλοντική της πρόθεση να εκμεταλλευθεί τις συνακόλουθες μείζονες εσωτερικές αναταράξεις της κοινωνίας μας, για παρέμβασή της υπέρ των μουσουλμανικών «μειονοτήτων», επιδιώκοντας την ποθούμενη γι΄ αυτήν ανατροπή του status quo στο Αιγαίο και την Θράκη.
Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σε θέση να επιτηρήσει τα σύνορά της (και σύνορά μας) με την Τουρκία, ή να δεχθεί την άμεση προώθηση και αναλογική διασπορά των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης (ως θα όφειλε για ανθρωπιστικούς λόγους), τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν, θα πρέπει να είναι σκληρά -αλλά αναγκαία- για να αποφύγουμε το χειρότερο. Η συγκρότηση ειδικών δυνάμεων, οι οποίες με τη χρήση έννομης βίας κατά των επιχειρούντων να εισέλθουν παρανόμως και λαθραίως στη χώρα μας (καταβύθιση πλοιαρίων με λαθρομετανάστες για παράδειγμα, κατά το πρότυπο της Ιταλίας), θα δημιουργήσει μια αφιλόξενη ατμόσφαιρα που θα αναγκάσει τους επίδοξους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες να έχουν δεύτερες σκέψεις αναφορικά με τον τόπο προορισμού τους. Παράλληλα, με στοχευμένες εφόδους αστυνομικών δυνάμεων στα μουσουλμανικά και αφρο-ασιατικά γκέτο θα πρέπει να υλοποιηθεί μία στρατηγική απελάσεων, έτσι ώστε η χώρα να ξαναποκτήσει την εθνοφυλετική της καθαρότητα και το πολιτιστικό της χρώμα.
Με τους Αλβανούς, την μεγαλύτερη μεταναστευτική συνιστώσα, με την όποια φυλετική συγγένεια την χαρακτηρίζει, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολλοί εξ αυτών, και ιδιαίτερα οι χριστιανοί το θρήσκευμα, εξελίσσονται σε «νοικοκυραίους», και μέσα από μία πολιτική ελληνοποίησης, όσοι εξ αυτών είναι ήδη ενταγμένοι στο κοινωνικό γίγνεσθαι, θα μπορούσαν τελικά να αφομοιωθούν, επιλύοντας εν μέρει και το δημογραφικό μας πρόβλημα.
Μόνο που μία παρόμοια πολιτική ελληνοποίησης είναι πλέον απαραίτητη και για τους γηγενείς Έλληνες. Η χαλαρότητα που επιδεικνύεται στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, η ενδεχομένως δόλια προσπάθεια αφελληνισμού των Ελληνοπαίδων μέσα από πληρωμένους από ξένες δυνάμεις (υπό μορφή ιδρυμάτων) υπαλλήλους τους, και η αποκοπή του εκπαιδευτικού μας συστήματος από τις ρίζες μας, της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και των πατέρων της Εκκλησίας, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με αφετηρία την αναδόμηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε όλες τις βαθμίδες, κυρίως ως προς την ποιότητα και ελληνικότητα του ανθρώπινου δυναμικού που τις «υπηρετεί». Αναγκαία είναι επίσης, μέσω της σχετικής κρατικής παρέμβασης, η υποχρέωση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων να προβάλλουν και πολιτιστικές εκπομπές ποιότητος, όπως και εκπομπές εθνικής αυτογνωσίας, επί ποινή διακοπής της λειτουργίας τους σε περίπτωση μη τηρήσεως της εν λόγω υποχρεώσεώς τους.
Η ανάταξη της ελληνικότητας και η καλλιέργεια της εθνικής αυτογνωσίας αποτελούν προυποθέσεις, εκ των ων ουκ άνευ, για την συνειδητοποίηση του μεγάλου κινδύνου απώλειας εθνικού χώρου, εν όψει των εκπονούμενων, από μεγάλες -και λιγότερο μεγάλες- δυνάμεις, σχεδίων ριζικών ανακατατάξεων στο χώρο των Βαλκανίων και της Μεσογείου (Βαλκανική Ομοσπονδία βορείως της Λάρισας με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη, αυτονομία Θράκης, Κρήτης, αφελληνισμός της Κύπρου κλπ. κλπ.).
Η υπεράσπιση του εθνικού μας χώρου απαιτεί παράλληλα αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, σε συνδυασμό με αυξημένη στρατιωτική θητεία, επ΄αμοιβή όμως, έτσι ώστε να περισταλεί συγχρόνως και η ανεργία των νέων και να τονωθούν παράλληλα οι οικονομίες των τοπικών παραμεθόριων περιοχών, στις οποίες θα καταναλώνονται οι μισθοί των εκεί εδρευόντων ισχυρών στρατιωτικών σωμάτων. Ιδιαίτερα στο θέμα της Μακεδονίας, τα σύνορά της θα έπρεπε ήδη να ήταν καλώς φυλασσόμενα, έναντι χωρών που δεν ανήκουν στην ΕΕ και εμφανώς επιβουλεύονται την ακεραιότητα της χώρας μας. Συντάγματα συγκροτούμενα επί τούτου από Ποντίους, Κρήτες και Μανιάτες θα είχαν επιλύσει -όπως άλλωστε καταδεικνύει και η ιστορική έκβαση του Μακεδονικού Αγώνα 1904-1908- πολλά προβλήματα που τεχνηέντως δημιουργούνται από ασήμαντες σλαβόφωνες μειονότητες στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας μας, με σκοπό την παροχή αφορμών για συντήρηση ανύπαρκτων θεμάτων, με τελικό στόχο την υλοποίηση των διαχρονικών σλαβικών ονείρων για έξοδο στο Αιγαίο («Ντο Σολούνα τρι σομούνα»: Μέχρι τη Θεσσαλονίκη αρκεί/ δρόμος τρεις φέτες ψωμί/, και «Αρς μαρς Σολούν νας»: Εμπρός μαρς/ η Θεσσαλονίκη σε μας/, σύμφωνα με γνωστά σλάβικα συνθήματα).
Η διαστολή του στρατιωτικού βραχίονος της χώρας σε αριθμητικό επίπεδο, θα αποτελούσε επίσης λύση σε μια σειρά κοινωνικών προβλημάτων, όπως για παράδειγμα η εξυπηρέτηση δεινοπαθούντων και αδύναμων συμπατριωτών μας (από αντιρρησίες συνείδησης που δεν επιθυμούν να φέρουν όπλα) ή και περιβαλλοντικών προτεραιοτήτων (όπως για παράδειγμα η προστασία των δασών μας από εμπρηστές, με την κατασκήνωση σε αυτά, κατά την θερινή περίοδο, στρατιωτικών μονάδων επιφορτισμένων με την φύλαξή τους).
Εξίσου αναγκαία είναι η αναδιοργάνωση, εκπαίδευση, και αριθμητική διαστολή των σωμάτων των επιφορτισμένων με την ασφάλεια των πολιτών, έναντι της συνεχώς διογκούμενης εγκληματικότητας, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως και της θεσμικής ίδρυσης πολιτοφυλακής, προς αποφυγήν δημιουργίας αυτόνομων πυρήνων αντίστασης των πολιτών, που αγανακτισμένοι από την αδυναμία και εγκατάλειψή τους από τις δυνάμεις της τάξεως, αναγκάζονται να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευστάθεια μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Τέλος, απαραίτητη για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της χώρας μας είναι η στήριξη της αγροτικής μας παραγωγής, ακόμα και αν χρειάζεται να αγοράζουμε τα προϊόντα μας ακριβότερα, δεδομένου ότι αποτελεί ύψιστη εθνική ανάγκη η διατήρηση της δυνατότητας της χώρας να εκθρέφει στοιχειωδώς τον πληθυσμό της, κατά τρόπο αυτόνομο και αυτοδύναμο, στην όχι απίθανη περίπτωση που τα πάνω θα έρθουν κάτω σε διεθνές επίπεδο, είτε λόγω μιας απρόβλεπτης -αλλά όχι απίθανης- κατάρρευσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, είτε λόγω εκτάκτων καταστάσεων που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακύψουν (για παράδειγμα κατάρρευση της ΕΕ ή εκρήξεις τοπικών συρράξεων).
Ιδέες ελεύθερων σκοπευτών; Ή «προνοητών», όπως θα όφειλαν να είναι εξ ορισμού οι ταγοί μας, οι οποίοι το μόνο για το οποίο «προνοούν» είναι η νομοθετική συγκάλυψη των αναίσχυντων διεφθαρμένων «κολαούζων» τους; Ή είναι απλά φωνές βοώντων εν τη ερήμω (που όμως αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ισχυρές στο πέρασμα της ιστορίας); Ότι και αν είναι πάντως, αν θέλουμε να φτάσουμε στην πηγή (των προβλημάτων μας), θα πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι πλέον πολιτικό. Και η λύση του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με όρους όπως δεξιά ή αριστερά, εμπρός ή πίσω, ή πλάι, πάνω, ή κάτω. Η λύση του είναι θέμα βιολογικής επιβίωσης και εθνικής ύπαρξης. Και ο νοών νοείτω. Και ότι ήθελε προκύψει…ποια φυλετική συγγένεια την χαρακτηρίζει, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολλοί εξ αυτών, και ιδιαίτερα οι χριστιανοί το θρήσκευμα, εξελίσσονται σε «νοικοκυραίους», και μέσα από μία πολιτική ελληνοποίησης, όσοι εξ αυτών είναι ήδη ενταγμένοι στο κοινωνικό γίγνεσθαι, θα μπορούσαν τελικά να αφομοιωθούν, επιλύοντας εν μέρει και το δημογραφικό μας πρόβλημα.
Μόνο που μία παρόμοια πολιτική ελληνοποίησης είναι πλέον απαραίτητη και για τους γηγενείς Έλληνες. Η χαλαρότητα που επιδεικνύεται στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, η ενδεχομένως δόλια προσπάθεια αφελληνισμού των Ελληνοπαίδων μέσα από πληρωμένους από ξένες δυνάμεις (υπό μορφή ιδρυμάτων) υπαλλήλους τους, και η αποκοπή του εκπαιδευτικού μας συστήματος από τις ρίζες μας, της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και των πατέρων της Εκκλησίας, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με αφετηρία την αναδόμηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε όλες τις βαθμίδες, κυρίως ως προς την ποιότητα και ελληνικότητα του ανθρώπινου δυναμικού που τις «υπηρετεί». Αναγκαία είναι επίσης, μέσω της σχετικής κρατικής παρέμβασης, η υποχρέωση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων να προβάλλουν και πολιτιστικές εκπομπές ποιότητος, όπως και εκπομπές εθνικής αυτογνωσίας, επί ποινή διακοπής της λειτουργίας τους σε περίπτωση μη τηρήσεως της εν λόγω υποχρεώσεώς τους.
Η ανάταξη της ελληνικότητας και η καλλιέργεια της εθνικής αυτογνωσίας αποτελούν προυποθέσεις, εκ των ων ουκ άνευ, για την συνειδητοποίηση του μεγάλου κινδύνου απώλειας εθνικού χώρου, εν όψει των εκπονούμενων, από μεγάλες -και λιγότερο μεγάλες- δυνάμεις, σχεδίων ριζικών ανακατατάξεων στο χώρο των Βαλκανίων και της Μεσογείου (Βαλκανική Ομοσπονδία βορείως της Λάρισας με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη, αυτονομία Θράκης, Κρήτης, αφελληνισμός της Κύπρου κλπ. κλπ.).
Η υπεράσπιση του εθνικού μας χώρου απαιτεί παράλληλα αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, σε συνδυασμό με αυξημένη στρατιωτική θητεία, επ΄αμοιβή όμως, έτσι ώστε να περισταλεί συγχρόνως και η ανεργία των νέων και να τονωθούν παράλληλα οι οικονομίες των τοπικών παραμεθόριων περιοχών, στις οποίες θα καταναλώνονται οι μισθοί των εκεί εδρευόντων ισχυρών στρατιωτικών σωμάτων. Ιδιαίτερα στο θέμα της Μακεδονίας, τα σύνορά της θα έπρεπε ήδη να ήταν καλώς φυλασσόμενα, έναντι χωρών που δεν ανήκουν στην ΕΕ και εμφανώς επιβουλεύονται την ακεραιότητα της χώρας μας. Συντάγματα συγκροτούμενα επί τούτου από Ποντίους, Κρήτες και Μανιάτες θα είχαν επιλύσει -όπως άλλωστε καταδεικνύει και η ιστορική έκβαση του Μακεδονικού Αγώνα 1904-1908- πολλά προβλήματα που τεχνηέντως δημιουργούνται από ασήμαντες σλαβόφωνες μειονότητες στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας μας, με σκοπό την παροχή αφορμών για συντήρηση ανύπαρκτων θεμάτων, με τελικό στόχο την υλοποίηση των διαχρονικών σλαβικών ονείρων για έξοδο στο Αιγαίο («Ντο Σολούνα τρι σομούνα»: Μέχρι τη Θεσσαλονίκη αρκεί/ δρόμος τρεις φέτες ψωμί/, και «Αρς μαρς Σολούν νας»: Εμπρός μαρς/ η Θεσσαλονίκη σε μας/, σύμφωνα με γνωστά σλάβικα συνθήματα).
Η διαστολή του στρατιωτικού βραχίονος της χώρας σε αριθμητικό επίπεδο, θα αποτελούσε επίσης λύση σε μια σειρά κοινωνικών προβλημάτων, όπως για παράδειγμα η εξυπηρέτηση δεινοπαθούντων και αδύναμων συμπατριωτών μας (από αντιρρησίες συνείδησης που δεν επιθυμούν να φέρουν όπλα) ή και περιβαλλοντικών προτεραιοτήτων (όπως για παράδειγμα η προστασία των δασών μας από εμπρηστές, με την κατασκήνωση σε αυτά, κατά την θερινή περίοδο, στρατιωτικών μονάδων επιφορτισμένων με την φύλαξή τους).
Εξίσου αναγκαία είναι η αναδιοργάνωση, εκπαίδευση, και αριθμητική διαστολή των σωμάτων των επιφορτισμένων με την ασφάλεια των πολιτών, έναντι της συνεχώς διογκούμενης εγκληματικότητας, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως και της θεσμικής ίδρυσης πολιτοφυλακής, προς αποφυγήν δημιουργίας αυτόνομων πυρήνων αντίστασης των πολιτών, που αγανακτισμένοι από την αδυναμία και εγκατάλειψή τους από τις δυνάμεις της τάξεως, αναγκάζονται να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευστάθεια μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Τέλος, απαραίτητη για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της χώρας μας είναι η στήριξη της αγροτικής μας παραγωγής, ακόμα και αν χρειάζεται να αγοράζουμε τα προϊόντα μας ακριβότερα, δεδομένου ότι αποτελεί ύψιστη εθνική ανάγκη η διατήρηση της δυνατότητας της χώρας να εκθρέφει στοιχειωδώς τον πληθυσμό της, κατά τρόπο αυτόνομο και αυτοδύναμο, στην όχι απίθανη περίπτωση που τα πάνω θα έρθουν κάτω σε διεθνές επίπεδο, είτε λόγω μιας απρόβλεπτης -αλλά όχι απίθανης- κατάρρευσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, είτε λόγω εκτάκτων καταστάσεων που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακύψουν (για παράδειγμα κατάρρευση της ΕΕ ή εκρήξεις τοπικών συρράξεων).
Ιδέες ελεύθερων σκοπευτών; Ή «προνοητών», όπως θα όφειλαν να είναι εξ ορισμού οι ταγοί μας, οι οποίοι το μόνο για το οποίο «προνοούν» είναι η νομοθετική συγκάλυψη των αναίσχυντων διεφθαρμένων «κολαούζων» τους; Ή είναι απλά φωνές βοώντων εν τη ερήμω (που όμως αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ισχυρές στο πέρασμα της ιστορίας); Ότι και αν είναι πάντως, αν θέλουμε να φτάσουμε στην πηγή (των προβλημάτων μας), θα πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι πλέον πολιτικό. Και η λύση του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με όρους όπως δεξιά ή αριστερά, εμπρός ή πίσω, ή πλάι, πάνω, ή κάτω. Η λύση του είναι θέμα βιολογικής επιβίωσης και εθνικής ύπαρξης. Και ο νοών νοείτω. Και ότι ήθελε προκύψει…
Σε μία τέτοια περίπτωση αναδιάταξης συνόρων και κρατών, που θα βρεθεί η Ελλάδα; Ή μάλλον θα υπάρχει Ελλάδα για να βρεθεί κάπου;
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η έννοια της ελληνικότητας, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ήταν βασισμένη σε δύο πυλώνες: στην γλώσσα και την ελληνοχριστιανική «κουλτούρα» της κοινωνίας της (όχι υπό τη θεολογική της έννοια, στην περίπτωση της χριστιανικής συνιστώσας της). Ήταν οι μεγάλοι αφομοιωτές κάθε ανομοιογένειας που παρεισέδυε στο εσωτερικό της. Η μόνη περίπτωση για να επιτευχθεί σήμερα η ανάταξη της Ελλάδας προϋποθέτει την αναστήλωση των δύο αυτών πυλώνων της ταυτότητάς της, και την συνακόλουθη ταχύρρυθμη ελληνοποίηση των κατοίκων της.
Ποιών κατοίκων της όμως; Εδώ αρχίζει η καταγραφή και αξιολόγηση της βαρύτητας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος μας. Ένας τόπος που δεν γεννά αρκετούς Έλληνες, και που όσους γεννά, δεν θέλουν να δουλέψουν σε «παρακατιανά» επαγγέλματα. Εξ ου και το μεταναστευτικό «τσουνάμι» που χτυπά τη χώρα. Συνηθισμένοι σε μία τεχνητή οικονομική ευμάρεια, που εισήγαγε το επίσημο κράτος, όχι μέσα από την παραγωγική δυναμική του, αλλά μέσα από έναν ατελεύτητο και άκριτο δανεισμό, οι Νεοέλληνες επιζητούν διευθυντικές θέσεις στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας του Κράτους των Αθηνών, αρνούμενοι να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους, να μαζέψουν τις ελιές τους, να χτίσουν τις οικοδομές και τις μάντρες τους, να σκουπίσουν τους δρόμους τους, και να καθαρίσουν τα σπίτια τους. Εκατομμύρια μεταναστών και λαθρομεταναστών προσεφέρθησαν να τα κάνουν αντί αυτών.
Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα με την παρουσία μιας ισχυρής ισλαμικής συνιστώσας μέσα στην ελληνική κοινωνία, με την ροή του «Γάγγη και του Ωρόντη στον Τίβερη», η οποία, εάν δεν περισταλεί έγκαιρα, θα μας «εξισλαμίσει». Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταστεί «χώρα υποδοχής και περίθαλψης» αφρο-ασιατών μουσουλμάνων, που διοχετεύονται λαθραία, μαζικά, συστηματικά, και μεθοδευμένα, από την Τουρκία στη χώρα μας, με εμφανή την μελλοντική της πρόθεση να εκμεταλλευθεί τις συνακόλουθες μείζονες εσωτερικές αναταράξεις της κοινωνίας μας, για παρέμβασή της υπέρ των μουσουλμανικών «μειονοτήτων», επιδιώκοντας την ποθούμενη γι΄ αυτήν ανατροπή του status quo στο Αιγαίο και την Θράκη.
Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σε θέση να επιτηρήσει τα σύνορά της (και σύνορά μας) με την Τουρκία, ή να δεχθεί την άμεση προώθηση και αναλογική διασπορά των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης (ως θα όφειλε για ανθρωπιστικούς λόγους), τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν, θα πρέπει να είναι σκληρά -αλλά αναγκαία- για να αποφύγουμε το χειρότερο. Η συγκρότηση ειδικών δυνάμεων, οι οποίες με τη χρήση έννομης βίας κατά των επιχειρούντων να εισέλθουν παρανόμως και λαθραίως στη χώρα μας (καταβύθιση πλοιαρίων με λαθρομετανάστες για παράδειγμα, κατά το πρότυπο της Ιταλίας), θα δημιουργήσει μια αφιλόξενη ατμόσφαιρα που θα αναγκάσει τους επίδοξους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες να έχουν δεύτερες σκέψεις αναφορικά με τον τόπο προορισμού τους. Παράλληλα, με στοχευμένες εφόδους αστυνομικών δυνάμεων στα μουσουλμανικά και αφρο-ασιατικά γκέτο θα πρέπει να υλοποιηθεί μία στρατηγική απελάσεων, έτσι ώστε η χώρα να ξαναποκτήσει την εθνοφυλετική της καθαρότητα και το πολιτιστικό της χρώμα.
Με τους Αλβανούς, την μεγαλύτερη μεταναστευτική συνιστώσα, με την όποια φυλετική συγγένεια την χαρακτηρίζει, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολλοί εξ αυτών, και ιδιαίτερα οι χριστιανοί το θρήσκευμα, εξελίσσονται σε «νοικοκυραίους», και μέσα από μία πολιτική ελληνοποίησης, όσοι εξ αυτών είναι ήδη ενταγμένοι στο κοινωνικό γίγνεσθαι, θα μπορούσαν τελικά να αφομοιωθούν, επιλύοντας εν μέρει και το δημογραφικό μας πρόβλημα.
Μόνο που μία παρόμοια πολιτική ελληνοποίησης είναι πλέον απαραίτητη και για τους γηγενείς Έλληνες. Η χαλαρότητα που επιδεικνύεται στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, η ενδεχομένως δόλια προσπάθεια αφελληνισμού των Ελληνοπαίδων μέσα από πληρωμένους από ξένες δυνάμεις (υπό μορφή ιδρυμάτων) υπαλλήλους τους, και η αποκοπή του εκπαιδευτικού μας συστήματος από τις ρίζες μας, της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και των πατέρων της Εκκλησίας, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με αφετηρία την αναδόμηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε όλες τις βαθμίδες, κυρίως ως προς την ποιότητα και ελληνικότητα του ανθρώπινου δυναμικού που τις «υπηρετεί». Αναγκαία είναι επίσης, μέσω της σχετικής κρατικής παρέμβασης, η υποχρέωση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων να προβάλλουν και πολιτιστικές εκπομπές ποιότητος, όπως και εκπομπές εθνικής αυτογνωσίας, επί ποινή διακοπής της λειτουργίας τους σε περίπτωση μη τηρήσεως της εν λόγω υποχρεώσεώς τους.
Η ανάταξη της ελληνικότητας και η καλλιέργεια της εθνικής αυτογνωσίας αποτελούν προυποθέσεις, εκ των ων ουκ άνευ, για την συνειδητοποίηση του μεγάλου κινδύνου απώλειας εθνικού χώρου, εν όψει των εκπονούμενων, από μεγάλες -και λιγότερο μεγάλες- δυνάμεις, σχεδίων ριζικών ανακατατάξεων στο χώρο των Βαλκανίων και της Μεσογείου (Βαλκανική Ομοσπονδία βορείως της Λάρισας με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη, αυτονομία Θράκης, Κρήτης, αφελληνισμός της Κύπρου κλπ. κλπ.).
Η υπεράσπιση του εθνικού μας χώρου απαιτεί παράλληλα αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, σε συνδυασμό με αυξημένη στρατιωτική θητεία, επ΄αμοιβή όμως, έτσι ώστε να περισταλεί συγχρόνως και η ανεργία των νέων και να τονωθούν παράλληλα οι οικονομίες των τοπικών παραμεθόριων περιοχών, στις οποίες θα καταναλώνονται οι μισθοί των εκεί εδρευόντων ισχυρών στρατιωτικών σωμάτων. Ιδιαίτερα στο θέμα της Μακεδονίας, τα σύνορά της θα έπρεπε ήδη να ήταν καλώς φυλασσόμενα, έναντι χωρών που δεν ανήκουν στην ΕΕ και εμφανώς επιβουλεύονται την ακεραιότητα της χώρας μας. Συντάγματα συγκροτούμενα επί τούτου από Ποντίους, Κρήτες και Μανιάτες θα είχαν επιλύσει -όπως άλλωστε καταδεικνύει και η ιστορική έκβαση του Μακεδονικού Αγώνα 1904-1908- πολλά προβλήματα που τεχνηέντως δημιουργούνται από ασήμαντες σλαβόφωνες μειονότητες στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας μας, με σκοπό την παροχή αφορμών για συντήρηση ανύπαρκτων θεμάτων, με τελικό στόχο την υλοποίηση των διαχρονικών σλαβικών ονείρων για έξοδο στο Αιγαίο («Ντο Σολούνα τρι σομούνα»: Μέχρι τη Θεσσαλονίκη αρκεί/ δρόμος τρεις φέτες ψωμί/, και «Αρς μαρς Σολούν νας»: Εμπρός μαρς/ η Θεσσαλονίκη σε μας/, σύμφωνα με γνωστά σλάβικα συνθήματα).
Η διαστολή του στρατιωτικού βραχίονος της χώρας σε αριθμητικό επίπεδο, θα αποτελούσε επίσης λύση σε μια σειρά κοινωνικών προβλημάτων, όπως για παράδειγμα η εξυπηρέτηση δεινοπαθούντων και αδύναμων συμπατριωτών μας (από αντιρρησίες συνείδησης που δεν επιθυμούν να φέρουν όπλα) ή και περιβαλλοντικών προτεραιοτήτων (όπως για παράδειγμα η προστασία των δασών μας από εμπρηστές, με την κατασκήνωση σε αυτά, κατά την θερινή περίοδο, στρατιωτικών μονάδων επιφορτισμένων με την φύλαξή τους).
Εξίσου αναγκαία είναι η αναδιοργάνωση, εκπαίδευση, και αριθμητική διαστολή των σωμάτων των επιφορτισμένων με την ασφάλεια των πολιτών, έναντι της συνεχώς διογκούμενης εγκληματικότητας, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως και της θεσμικής ίδρυσης πολιτοφυλακής, προς αποφυγήν δημιουργίας αυτόνομων πυρήνων αντίστασης των πολιτών, που αγανακτισμένοι από την αδυναμία και εγκατάλειψή τους από τις δυνάμεις της τάξεως, αναγκάζονται να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευστάθεια μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Τέλος, απαραίτητη για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της χώρας μας είναι η στήριξη της αγροτικής μας παραγωγής, ακόμα και αν χρειάζεται να αγοράζουμε τα προϊόντα μας ακριβότερα, δεδομένου ότι αποτελεί ύψιστη εθνική ανάγκη η διατήρηση της δυνατότητας της χώρας να εκθρέφει στοιχειωδώς τον πληθυσμό της, κατά τρόπο αυτόνομο και αυτοδύναμο, στην όχι απίθανη περίπτωση που τα πάνω θα έρθουν κάτω σε διεθνές επίπεδο, είτε λόγω μιας απρόβλεπτης -αλλά όχι απίθανης- κατάρρευσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, είτε λόγω εκτάκτων καταστάσεων που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακύψουν (για παράδειγμα κατάρρευση της ΕΕ ή εκρήξεις τοπικών συρράξεων).
Ιδέες ελεύθερων σκοπευτών; Ή «προνοητών», όπως θα όφειλαν να είναι εξ ορισμού οι ταγοί μας, οι οποίοι το μόνο για το οποίο «προνοούν» είναι η νομοθετική συγκάλυψη των αναίσχυντων διεφθαρμένων «κολαούζων» τους; Ή είναι απλά φωνές βοώντων εν τη ερήμω (που όμως αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ισχυρές στο πέρασμα της ιστορίας); Ότι και αν είναι πάντως, αν θέλουμε να φτάσουμε στην πηγή (των προβλημάτων μας), θα πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι πλέον πολιτικό. Και η λύση του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με όρους όπως δεξιά ή αριστερά, εμπρός ή πίσω, ή πλάι, πάνω, ή κάτω. Η λύση του είναι θέμα βιολογικής επιβίωσης και εθνικής ύπαρξης. Και ο νοών νοείτω. Και ότι ήθελε προκύψει…ποια φυλετική συγγένεια την χαρακτηρίζει, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολλοί εξ αυτών, και ιδιαίτερα οι χριστιανοί το θρήσκευμα, εξελίσσονται σε «νοικοκυραίους», και μέσα από μία πολιτική ελληνοποίησης, όσοι εξ αυτών είναι ήδη ενταγμένοι στο κοινωνικό γίγνεσθαι, θα μπορούσαν τελικά να αφομοιωθούν, επιλύοντας εν μέρει και το δημογραφικό μας πρόβλημα.
Μόνο που μία παρόμοια πολιτική ελληνοποίησης είναι πλέον απαραίτητη και για τους γηγενείς Έλληνες. Η χαλαρότητα που επιδεικνύεται στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, η ενδεχομένως δόλια προσπάθεια αφελληνισμού των Ελληνοπαίδων μέσα από πληρωμένους από ξένες δυνάμεις (υπό μορφή ιδρυμάτων) υπαλλήλους τους, και η αποκοπή του εκπαιδευτικού μας συστήματος από τις ρίζες μας, της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και των πατέρων της Εκκλησίας, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με αφετηρία την αναδόμηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε όλες τις βαθμίδες, κυρίως ως προς την ποιότητα και ελληνικότητα του ανθρώπινου δυναμικού που τις «υπηρετεί». Αναγκαία είναι επίσης, μέσω της σχετικής κρατικής παρέμβασης, η υποχρέωση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων να προβάλλουν και πολιτιστικές εκπομπές ποιότητος, όπως και εκπομπές εθνικής αυτογνωσίας, επί ποινή διακοπής της λειτουργίας τους σε περίπτωση μη τηρήσεως της εν λόγω υποχρεώσεώς τους.
Η ανάταξη της ελληνικότητας και η καλλιέργεια της εθνικής αυτογνωσίας αποτελούν προυποθέσεις, εκ των ων ουκ άνευ, για την συνειδητοποίηση του μεγάλου κινδύνου απώλειας εθνικού χώρου, εν όψει των εκπονούμενων, από μεγάλες -και λιγότερο μεγάλες- δυνάμεις, σχεδίων ριζικών ανακατατάξεων στο χώρο των Βαλκανίων και της Μεσογείου (Βαλκανική Ομοσπονδία βορείως της Λάρισας με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη, αυτονομία Θράκης, Κρήτης, αφελληνισμός της Κύπρου κλπ. κλπ.).
Η υπεράσπιση του εθνικού μας χώρου απαιτεί παράλληλα αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, σε συνδυασμό με αυξημένη στρατιωτική θητεία, επ΄αμοιβή όμως, έτσι ώστε να περισταλεί συγχρόνως και η ανεργία των νέων και να τονωθούν παράλληλα οι οικονομίες των τοπικών παραμεθόριων περιοχών, στις οποίες θα καταναλώνονται οι μισθοί των εκεί εδρευόντων ισχυρών στρατιωτικών σωμάτων. Ιδιαίτερα στο θέμα της Μακεδονίας, τα σύνορά της θα έπρεπε ήδη να ήταν καλώς φυλασσόμενα, έναντι χωρών που δεν ανήκουν στην ΕΕ και εμφανώς επιβουλεύονται την ακεραιότητα της χώρας μας. Συντάγματα συγκροτούμενα επί τούτου από Ποντίους, Κρήτες και Μανιάτες θα είχαν επιλύσει -όπως άλλωστε καταδεικνύει και η ιστορική έκβαση του Μακεδονικού Αγώνα 1904-1908- πολλά προβλήματα που τεχνηέντως δημιουργούνται από ασήμαντες σλαβόφωνες μειονότητες στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας μας, με σκοπό την παροχή αφορμών για συντήρηση ανύπαρκτων θεμάτων, με τελικό στόχο την υλοποίηση των διαχρονικών σλαβικών ονείρων για έξοδο στο Αιγαίο («Ντο Σολούνα τρι σομούνα»: Μέχρι τη Θεσσαλονίκη αρκεί/ δρόμος τρεις φέτες ψωμί/, και «Αρς μαρς Σολούν νας»: Εμπρός μαρς/ η Θεσσαλονίκη σε μας/, σύμφωνα με γνωστά σλάβικα συνθήματα).
Η διαστολή του στρατιωτικού βραχίονος της χώρας σε αριθμητικό επίπεδο, θα αποτελούσε επίσης λύση σε μια σειρά κοινωνικών προβλημάτων, όπως για παράδειγμα η εξυπηρέτηση δεινοπαθούντων και αδύναμων συμπατριωτών μας (από αντιρρησίες συνείδησης που δεν επιθυμούν να φέρουν όπλα) ή και περιβαλλοντικών προτεραιοτήτων (όπως για παράδειγμα η προστασία των δασών μας από εμπρηστές, με την κατασκήνωση σε αυτά, κατά την θερινή περίοδο, στρατιωτικών μονάδων επιφορτισμένων με την φύλαξή τους).
Εξίσου αναγκαία είναι η αναδιοργάνωση, εκπαίδευση, και αριθμητική διαστολή των σωμάτων των επιφορτισμένων με την ασφάλεια των πολιτών, έναντι της συνεχώς διογκούμενης εγκληματικότητας, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως και της θεσμικής ίδρυσης πολιτοφυλακής, προς αποφυγήν δημιουργίας αυτόνομων πυρήνων αντίστασης των πολιτών, που αγανακτισμένοι από την αδυναμία και εγκατάλειψή τους από τις δυνάμεις της τάξεως, αναγκάζονται να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευστάθεια μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Τέλος, απαραίτητη για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της χώρας μας είναι η στήριξη της αγροτικής μας παραγωγής, ακόμα και αν χρειάζεται να αγοράζουμε τα προϊόντα μας ακριβότερα, δεδομένου ότι αποτελεί ύψιστη εθνική ανάγκη η διατήρηση της δυνατότητας της χώρας να εκθρέφει στοιχειωδώς τον πληθυσμό της, κατά τρόπο αυτόνομο και αυτοδύναμο, στην όχι απίθανη περίπτωση που τα πάνω θα έρθουν κάτω σε διεθνές επίπεδο, είτε λόγω μιας απρόβλεπτης -αλλά όχι απίθανης- κατάρρευσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, είτε λόγω εκτάκτων καταστάσεων που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακύψουν (για παράδειγμα κατάρρευση της ΕΕ ή εκρήξεις τοπικών συρράξεων).
Ιδέες ελεύθερων σκοπευτών; Ή «προνοητών», όπως θα όφειλαν να είναι εξ ορισμού οι ταγοί μας, οι οποίοι το μόνο για το οποίο «προνοούν» είναι η νομοθετική συγκάλυψη των αναίσχυντων διεφθαρμένων «κολαούζων» τους; Ή είναι απλά φωνές βοώντων εν τη ερήμω (που όμως αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ισχυρές στο πέρασμα της ιστορίας); Ότι και αν είναι πάντως, αν θέλουμε να φτάσουμε στην πηγή (των προβλημάτων μας), θα πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι πλέον πολιτικό. Και η λύση του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με όρους όπως δεξιά ή αριστερά, εμπρός ή πίσω, ή πλάι, πάνω, ή κάτω. Η λύση του είναι θέμα βιολογικής επιβίωσης και εθνικής ύπαρξης. Και ο νοών νοείτω. Και ότι ήθελε προκύψει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου