17 Νοεμβρίου 2011

Η εθνική υπόθεση του καφέ


Της Ευγενίας Τσατσάκη*

«Πάμε για καφέ;» η φράση που κρέμεται συνεχώς από τα χείλη των περισσοτέρων μας. Σκέτος, γλυκός ή μέτριος, αν μιλάμε για τον ελληνικό παραδοσιακό, κοίτα τώρα τι μου ήρθε… μήπως οι άνθρωποι να είναι τελικώς σαν τον καφέ που παραγγέλλουν; Ευθείς και γι αυτό ανεπιθύμητοι αν τον προτιμούν σκέτο, ισορροπημένοι μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας αν τον απαιτούν μέτριο, αλλοπαρμένοι, αθεράπευτα ονειροπόλοι αν επιμένουν να τον πνίγουν στην ζάχαρη… η φιλοσοφία του καφέ.

Στον αστερισμό του «δε σε θέλω, δεν με θέλεις υποφέρω κι υποφέρεις» των δυο Κορυφαίων Χρωμάτων Πράσινου και Μπλε, υποχώρησε ανακατεμένη και η υπόλοιπη παλέτα. Για την ακρίβεια μου ᾿ρχεται τούτη η εικόνα στο μυαλό. Πλάκωσαν όλες μαζί οι παραγγελίες κι ο καφετζής παραδόθηκε άνευ όρων. Δεν το θέλει το μαγαζί, το βαρέθηκε. Γιατί να κάτσει να σκάσει; Αυτός τη δουλειά του την έχει βολεμένη.

Εξάλλου είχε κάτι να εξομολογηθεί στον εαυτό του: δεν ήταν και ποτέ δικό του. Προσπάθησε να θυμηθεί γιατί δεν ήταν δικό του. Αναπόλησε τα παιδικάτα του. Δεν θυμάται να είχε μυρίσει το χώμα, στην πραγματικότητα ζούσε σε κάτι πλαστικό και μονωμένο. Την μυρωδιά του χαρτιού με τους αριθμούς επάνω τυπωμένους σε μέγεθος λίγων πόντων τάδε επί τάδε την ήξερε. Ήταν το μόνο πραγματικό που έκλεβε τη μνήμη του, αφού ήταν συνεχώς εκεί. «Είστε έτοιμοι να παραγγείλετε;» «Ναι» «τι θα πάρετε παρακαλώ;» «Γαλλικό με γάλα» Και το καλλίκομο ξανθό κεφάλι στρέφεται κι αλλού «Εσείς;» “ Irish coffee”. Πετιέται και ο πνευματώδης και λέει: «ένα εσπρεσάκι κοπελιά, ξέρεις εσύ πώς τον πίνω» Τακ της τσακίζει και το μάτι και μειδιάζει υπερήφανος. Σου λέει «τώρα είπα κάτι σοφό. Είμαι σπουδαίος. Άσε που σίγουρα την έχω στείλει. Να δεις που σε λίγο θα μου την πέσει.» ο ξεχασμένος της παρέας δεν μιλάει ούτε ακούει επειδή… παρακολουθεί την μπάλα να κυλάει στο χορτάρι. Ούτε έχει πάρει χαμπάρι το θεϊκό πλάσμα που τον κόβει από απέναντι. Θεός ο τάδε παίκτης… κοίτα τι κάνει ο άνθρωπος». Σηκώνεται πάνω και ωσάν κατεχόμενος από «πνεύμα δαιμονικόν» φωνασκεί «Θρύλε θεέ».

Στο διπλανό τραπεζάκι μια φοιτητριούλα σοφιστικέ με ύφος μπλαζέ διαπιστώνει σουφρώνοντας τα χείλη και φτιάχνοντας τα μυωπικά γυαλιά της, την ακόλουθη φράση που εκτοξεύει στην αφηρημένη φιλενάδα της, η οποία προσφάτως έχασε την δουλειά της: «ο κόσμος τα χει παίξει σου λέω» «Μμμμμ» γνέφει η άλλη σκυθρωπά δαγκώνοντας μέχρι θανάτου το καλαμάκι του φραπέ. Κι η τηλεόραση απέναντι κοντεύει να θρυμματιστεί από τη συγκίνηση και το βάρος των περιστάσεων «Ο πρωθυπουργός αναμένεται να συνομιλήσει με τους Ευρωπαίους εταίρους μας» Τι σημαίνει είπαμε η λέξη εταιρεία; Να θυμηθώ να κοιτάξω στο λεξικό. Σαν τους αγίους σε παλιό εφτακαμμένο μοναστήρι προβάλλει κι Εκείνος: θαρρείς, λες; κι υπερίπταται τόπου και χρόνου κι εκεί φλασιά ο τίτλος του βιβλίου με χτύπησε «οι έλληνες και το παράλογο» Θυμάμαι το είχα διαβάσει όταν φοιτούσα στην Αθήνα στο περιβόητο Πανεπιστήμιο του Καποδίστρια. «Είδες; Είπα μέσα μου, μας θαυμάζουν εδώ κι αιώνες για τον έρωτά μας με το παράλογο.» «Μας έχουν κάνει και φιλοσοφία και μας σπουδάζουν». The Greeks λένε αλλά δεν ξέρω πότε το λένε με θαυμασμό και πότε με απέχθεια. Μπερδεύτηκα. «Παιδί μου τι θα πει Χρεωκοπία; Δηλαδή αν τελειώσουν τα λεφτά δεν θα μπορώ να βάλω κήπο να τρώω τουλάχιστον;» «Πού να σου εξηγώ ρε μάνα τώρα… σάμπως αυτοί που το λένε ξέρουν; Μπας και πείνασαν ποτέ τους; Μπας και δούλεψαν για να νοστιμίσει το φαΐ τους;» «Παιδί μου να μας σκοτώσουν δεν μπορούν» «και μήπως τους σκότωσαν, μάνα, γιο, κόρη, αδελφό ή άντρα για να ξέρουν; Πού ξέρουν από φόβο; Πού ξέρουν από ζωή αληθινή με τα πάνω και τα κάτω της; Πού ξέρουν πως μοιάζει ο πόνος κι η απώλεια; Εκείνοι μυρίζουνται εκείνα τα χαρτάκια, τα χρωματιστά με τους αριθμούς κι ευφραίνονται. Ξέρουν από πατρίδα; Ξέρουν από φιλότιμο;» Ντριιιννν!!! Το τηλέφωνο. «έλα ρε φίλε πάμε για καφέ;» «τι ώρα;» Μα, κάθε ώρα όλη μέρα κάθε μέρα είναι του καφέ. Πάει και η σημερινή. Άλλη μια ανόητη μέρα του καφέ με πολύ μεικ απ, λακ και σάχλες.

Τι έγινε που η σπάθα του μπάρμπα Δαμοκλή κρέμεται επί των υπερήφανων προγονόπληκτων κεφαλών μας; Με τον καφέ μας ανά χείρας περισπουδάζουμε τις τελευταίες ηλιόλουστες ημέρες μας. Κι εξάλλου τι να κάνουμε εμείς οι καημένοι αφήσαμε ανεξέλεγκτους τους δημοκράτες μας. «Σας ψηφίσαμε ρε και σας πληρώνουμε για να μας κυβερνάτε, κι εσείς μας ξεπουλάτε». Τι κι αν προβλέπεται βαρύς ο χειμώνας με βαρομετρικό χαμηλό και θυελλώδεις ανέμους εκ Βορείων; Ημείς ως άλλοι τέττιγες τραγουδάμε το φάλτσο τραγούδι μας. Και κάνουμε πολλά τάματα, βάζουμε και πολύ λιβάνι και θαρρούμε πως έτσι θα ξορκίσουμε το κακό; «Θα πάμε αύριο για καφέ;» «Ναι» «Ωραία, τι ώρα θα συναντηθούμε;» «Θα ξαναμιλήσουμε» Αύριο; Τι θα γίνει αύριο; Το σίγουρο είναι πως θα πάμε για καφέ.

Ο καφετζής όμως σίγουρα θα λείπει γιατί το καφενείο δεν είναι δικό του. Άφησε και κάτι βερεσέδες στο σπιτονοικοκύρη… Ωχ αδερφέ τι έγινε; Ναι, μα οι θαμώνες τον θαρρούσαν δικό τους. Και τον άλλο που σέρβιρε τον κόσμο κι αυτόν δικό τους τον ήξεραν. Και την κυρία στην κουζίνα, την ασουλούπωτη ξανθιά αντρογυναίκα με την βάρβαρη προφορά κι αυτήν την ήξεραν φίλη της εταιρείας.

Κι οι δυο ξεχειλιστοί που κάναν ναργιλέ κι αυτοί του μαγαζιού ήταν. Άσε εκείνους που μπαινόβγαιναν από την πίσω πόρτα κι έκλεβαν τον καφενέ. Που να φανταστούν οι πελάτες ότι την άλλη μέρα θα τους ζητούσαν όλους τους καφέδες που είχαν πιεί να τους ξαναπληρώσουν; Και μάλιστα άκουσον άκουσον, Παναγιά βοήθα, αν δεν τους ξαναπλερώσουν, τους παίρνουν τη ζωή τους! Δεν φανταζόμαστε ούτε θέλουμε να φανταστούμε τι γινόταν και τι γίνεται τον τελευταίο καιρό όταν καθένας από μας έλεγε «πάμε για καφέ;» Οι Άλλοι μας έπαιζαν μπαρμπούτι και έβαζαν στοίχημα ζωές, ψυχές, γεννημένες κι αγέννητες. Και πνέουμε τα λοίσθια γιατί τους φύλακες τους διώξαμε, τους κοιμήσαμε σε μια γωνιά, ο καθένας τον δικό του με φραγκολεβαντίνικους καφέδες. Και τους άλλους που προσπάθησαν να μας ξεκουνήσουν τους ονομάσαμε σπασικλάκια, τρελούς, γραφικούς, παραμορφωμένους από τα πολλά γράμματα, εθνικιστές κι ανέραστους κι ησυχάσαμε. Τα κάναμε όλα πάτο για να τα φτάνουμε ή και για να πατούμε γερά. Έτσι θαρρούσαμε. Τελικά, τι θα μείνει από μας; Ο καφές και τα κουλουράκια; Όταν ο καφές γίνεται εθνική υπόθεση, ξέχνα τον πολιτισμό, ξέχνα τον ίδιο τον άνθρωπο. Να, πάρε παράδειγμα από την πόλη μας.

Υ. Γ. Δεν έβαλα παραγράφους. Δεν χρειάζονται στο κύμα χύμα.

* Η Ευγενία Τσατσάκη είναι πτυχιούχος Φιλοσοφίας και Ιστορίας της Επιστήμης- Εκπαιδευτικός, φοιτήτρια Αρχαιολογίας επί πτυχίω.

E-mail: tsantzen@yahoo.gr

Τα δικά μας πολυτεχνεία

γράφει ο Τάσος Δημητρακόπουλος

Το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα θα γιορτάσει την επέτειο του πολυτεχνείου. Την επέτειο που ουσιαστικά οριοθέτησε την ίδια την μεταπολίτευση. Δεν θα αναφερθώ στο τι ήταν το πολυτεχνείο, τι έγινε εκεί, τι δεν έγινε. Αν έπαιξε κάποιο ρόλο στην ανατροπή του απριλιανού καθεστώτος, αν ήταν σκηνοθετημένο, αν οι ξένες μυστικές υπηρεσίες το ήθελαν, αν η αριστερά το χαρακτήριζε ή όχι προβοκάτσια. Αν οι νεκροί ήταν ή όχι εντός του χώρου του ιδρύματος, τι ρόλο είχαν οι πρωτεργάτες της «εξέγερσης».
Όλα αυτά θα κριθούν τελικά από τον ιστορικό του μέλλοντος, χωρίς κομματικές προκαταλήψεις, χωρίς υποκειμενισμούς. Και μέχρι να γίνει αυτό, κάθε χρόνο θα βλέπουμε το ίδιο σκηνικό: τις καταθέσεις στεφάνων, τις πορείες, άλλοτε με επεισόδια και άλλοτε χωρίς, τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, τα επετειακά αφιερώματα των καναλιών. Η αριστερά, με επιδέξιο τρόπο, δημιούργησε μία επέτειο, έφτιαξε έναν μύθο. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους. Έφτιαξε έναν μύθο που κράτησε μέχρι σήμερα, αν και αρχίζει κάπως να ξεθωριάζει. Τον μύθο της αντίστασης, της οργάνωσης, της δημιουργίας ενός μαζικού νεολαιίστικου κινήματος, που έγινε εξέγερση και έριξε τον Παπαδόπουλο. Τον μύθο της αυτό, την επέτειο της αυτή, η αριστερά την προστάτευσε και την ανέδειξε. Βοήθησε και σε αυτό η δήθεν «δεξιά» με τις γνωστές ιδεολογικές της παραχωρήσεις. Γνωστή η ιστορία αυτή...
Έτσι έκανε η αριστερά. Έφτιαξε τα πολυτεχνεία της. Κάτι που ποτέ η άλλη πλευρά δεν έκανε, ενώ θα μπορούσε. Θα απορήσει κανείς. Τι πολυτεχνεία λες; Τι είναι αυτά. Και όμως: και για όσους ήταν απέναντι από τους αριστερούς, υπήρχαν «πολυτεχνεία». Για όσους δεκαετίες τώρα, αντιστάθηκαν στο "κόκκινο" κατεστημένο. Μέσα σε πανεπιστήμια, σχολεία και άλλους μαζικούς χώρους. Για όσους ήταν φοιτητές και δεν ήταν μαρξιστές, δεν ήταν κνίτες ή ρηγάδες, δεν ήταν στο ΕΚΚΕ ή στο Μ-Λ ΚΚΕ. Για όσους πήγαιναν να δώσουν μάθημα και έπρεπε να πλακωθούν στο ξύλο για να φτάσουν στην είσοδο του αμφιθεάτρου. Για όσους οι συμφοιτητές τους, τους κόβανε ακόμα και την καλημέρα, απλά και μόνο επειδή δεν ήταν αριστεροί. Για όσους μπήκαν ακόμα και σε παρατάξεις που δεν συμφωνούσαν απόλυτα με το ιδεολογικό τους στίγμα, μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελαν "κόκκινα" πανεπιστήμια και σχολεία. Για όσους αφισοκολλούσαν στην Σόλωνος, την Κάνιγγος και την Ακαδημίας και δέχονταν επιθέσεις, με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Για όσους τραυματίστηκαν, για όσους κινδύνεψαν. Για όσους έπαιξαν ξύλο επειδή ήθελαν να κάνουν μία εκδήλωση για την Κύπρο ή την Βόρειο Ήπειρο στις σχολές τους. Για όσους αποβλήθηκαν από τα σχολεία τους επειδή τους τράβαγαν φωτογραφίες στου Μακρυγιάννη. Για όλους αυτούς που δεν μπόρεσαν να πάρουν πτυχίο από τις σχολές τους, εξ' αιτίας της ιδεολογικής τους άποψης.
Για όλους αυτούς που αγωνίστηκαν απλά για να μην κάνουν ό,τι θέλουν οι αριστεροί μέσα στα πανεπιστήμια. Για όλους όσους αγωνίστηκαν ενάντια στην "κόκκινη" βία και την ιδεολογική τρομοκρατία. Για όλους αυτούς, τους καθημερινούς ανθρώπους, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που τους είπαν φασίστες, που τους χαρακτήριζαν ακραίους και περιθωριακούς. Που όμως σε κάποια στιγμή της ζωής τους όρθωσαν το ανάστημά τους και έδωσαν τον δικό τους αγώνα. Τον οποίο μπορεί πολιτικοί να τον πρόδωσαν ή να τον έστρεψαν αλλού. Εκείνοι όμως έκαναν το ιδεολογικό τους χρέος. Για όλους εκείνους λοιπόν που έφτιαξαν τα δικά μας «πολυτεχνεία». Για όλους εκείνους, που πάντα είχαν μία Σημαία να υπερασπίζονται...

Όταν η «πρόοδος» και οι αριστεριστές, απολύουν…

Ο Γιώργος Καμίνης ψάχνει τρόπους να απολύσει εργαζόμενους στο Δήμο...

Όταν πιάσουν στα χέρια τους εξουσία, αποκαλύπτουν πάντα το σταλινικό τους πρόσωπο. Ο Γιώργος Καμίνης, πάλαι ποτέ υπέρμαχος των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών, συνεργάζεται πολύ στενά με τα ΜΑΤ τον τελευταίο καιρό, ενώ ζήτησε και ΕΔΕ για τις μαύρες κορδέλες στα όργανα των μουσικών του Δήμου, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Ειδικά, όταν είναι να αποτρέψουν εργαζόμενους στο Δήμο Αθηναίων, συμβασιούχους ή υποψήφιους προς απόλυση, να διαμαρτυρηθούν. Προχθές, τις «φιλοφρονήσεις» των ΜΑΤ, κατόπιν προφανώς σχετικών «παρακλήσεων» στην ΕΛΑΣ του δημάρχου ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατικής Αριστεράς-αντιεξουσιαστών, πλήρωσαν οι εργαζόμενοι σε ΠΟΔΑ-ΟΝΑ-Μουσικά Σύνολα, οι οποίοι όμως δικαιώνονται συνεχώς στα δικαστήρια.

Το Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, προχώρησε σήμερα με απόφασή του στη μονιμοποίηση 34 μουσικών του ΠΟΔΑ, που είχαν προσληφθεί από το 1997 έως το 2000. Σημειώνουμε εδώ ότι ο Δήμος είχε καταθέσει αίτηση αναίρεσης...

Στο δημοτικό συμβούλιο επικράτησε τις προάλλες ένταση, λόγω και των συμβάντων στην είσοδο του Δημαρχείου όπου γινόταν η συνεδρίαση, με τα ΜΑΤ να προσπαθούν και πάλι να αποτρέψουν την είσοδο των εκατοντάδων εργαζομένων (μεταξύ των οποίων και πολλοί μουσικοί) σε οργανισμούς του Δήμου (όπως ο ΠΟΔΑ-Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων), οι οποίοι «συγχωνεύονται». Πολλοί εργαζόμενοι, με αντιπερισπασμό, κατάφεραν να μπουν στο κτίριο από την πίσω πόρτα και να παρακολουθήσουν τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου.

orkomosia-dhmarxouΓια την ιστορία, η «προοδευτική» αριστερή πλειοψηφία του Δήμου, ψήφισε με26 ψήφους υπέρ και 16 κατά, το σχέδιο του δημάρχου, για τη συγχώνευση των προαναφερόμενων οργανισμών. Τώρα, 800 εκ των 1200 εργαζομένων, κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο. Η «προοδευτική» αριστερά στην εξουσία... Οι μάσκες πέφτουν.

Γιατί ο Λουκάς Παπαδήμος;

γράφει ο Γιάννης Α. Χαραλαμπίδης

Πέρα από τον τραγέλαφο που διαδραματίστηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα με αποκορύφωση τα της Τετάρτης, το κυριότερο ζήτημα στο διακύβευμα της συναινετικής μεταβατικής κυβέρνησης υπήρξε το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Χωρίς περιστροφές, είναι σαφέστατο ότι ο κ.Λουκάς Παπαδήμος ήταν η πλέον ενδεδειγμένη και ευοίωνη λύση, πάντοτε σε σχέση με τις διαμορφωθείσες συνθήκες. Ποιες είναι αυτές; Η καταλυτική διάρρηξη της εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, η βαθύτατη πολιτική κρίση με πλήρη απονομιμοποίηση του πολιτικού κόσμου στο λαό και η επιτακτική ανάγκη για άμεση εμπέδωση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας.

Τα βασικά προσόντα του Λ.Παπαδήμου είναι κατ’ αρχάς οι επιστημονικές και επαγγελματικές περγαμηνές του. Είναι αναμφισβήτητα ένας άνθρωπος που γνωρίζει εξαιρετικά καλά τα οικονομικά και δη τα δημοσιονομικά αλλά και έχει βαθύτατη γνώση του τραπεζικού συστήματος, κάτι που είναι εξαιρετικά κρίσιμο για τον πρωθυπουργό που θα χειριστεί την διαδικασία του PSI. Με λίγα λόγια, ξέρει την γλώσσα των τραπεζιτών. Αυτό βέβαια κάνει κάποιους να τον κατηγορούν ως ακατάλληλο ακριβώς επειδή είναι «τραπεζίτης».

Εδώ όμως υπάρχει μια ουσιώδης ανακρίβεια. Δεν είναι τραπεζίτης, είναι κεντρικός τραπεζίτης, δηλαδή θεματοφύλακας της δημοσιονομικής πολιτικής ενός κράτους, κι από τους πλέον επιτυχημένους του είδους του. Καταλογίζουν ακόμη στον Λ.Παπαδήμο ότι είναι εκλεκτός των ηγετών της ΕΕ, και άρα τον παρουσιάζουν κάτι σαν «όργανο των Βρυξελλών». Φρονώ πως είναι εσφαλμένη αυτή η κρίση. Σαφώς είναι άνθρωπος που έχει επί χρόνια καθέξει ένα πολύ υψηλό και σημαντικό πόστο στην οικονομική ιεραρχία της ΕΕ. Αυτό τον καθιστά υποχείριο; Όχι. Γιατί είναι επαγγελματίας που έχει εργαστεί επί χρόνια και έχει ανελιχθεί αξιοκρατικά. Αυτή του η διαδρομή τον κάνει σεβαστό και εκτιμητέο τόσο στον κύκλο των ηγετών της Ευρώπης, όσο και στα ανώτατα κλιμάκια της Ευρ.Επιτροπής, της ΕΚΤ αλλά και του ΔΝΤ. Τι καταλληλότερο αυτήν ακριβώς την περίοδο, όταν έχει καίρια πληγεί το κύρος της χώρας και η αξιοπιστία του πολιτικού της κόσμου στα μάτια της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας της Ευρώπης;

Βρισκόμαστε σε περίοδο διαπραγμάτευσης και συνεφαρμογής αποφάσεων που κρίνουν το μέλλον της χώρας και του λαού και είναι απόλυτη ανάγκη η Ελλάδα να έχει καθαρό πρόσωπο και αξιόπιστη υπογραφή και ο νέος πρωθυπουργός μπορεί να το επιτύχει αυτό, στο διάστημα που θα εκπροσωπεί τη χώρα. Αν και φαίνεται παράξενο, στα συν του νέου πρωθυπουργού είναι το ότι δεν είναι πολιτικός. Γιατί εκ των πραγμάτων ένας πολιτικός έχει μια σειρά από περιορισμούς, που έχουν να κάνουν με το κομματικό περιβάλλον και συμφέρον, το πολιτικό κόστος και συχνά τους μικροπολιτικούς συσχετισμούς.

Αντίθετα ένας επαγγελματίας της μακροοικονομικής εφαρμογής, που παράλληλα είναι και αρκούντως στιβαρή προσωπικότητα ώστε να μην δέχεται να καπελώνεται από πολιτικούς ηγέτες και ηγετίσκους, είναι πρόσωπο πολύ καταλληλότερο για να επιτύχει την εσωτερική καταλλαγή και ενότητα και την εξωτερική αξιοπρέπεια και αξιοπιστία. Δεν έχει εκλεγεί από το λαό ο κ.Παπαδήμος, είναι αλήθεια. Αλλά η λαϊκή εντολή καίτοι προϋπόθεση δημοκρατικότητας δεν αποτελεί και εχέγγυο αποτελεσματικότητας. Δημοκρατικότητα έχει το νέο κυβερνητικό σχήμα γιατί έχει ευρύτατη στήριξη, ενώ αποτελεσματικότητα έχουμε να δούμε εδώ και χρόνια πολλά.

Απαραίτητη συνθήκη για την επιτυχία της νέας κυβέρνησης είναι οι αρχηγοί και τα επιτελεία των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων να αφήσουν τον άνθρωπο αυτόν να κάνει την δουλειά του. Να μην τον υποσκάψουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο για να αποκομίσουν κάποιο φτηνό μικροκομματικό όφελος. Η ώρα των εκλογών θα έρθει και θα έρθει σύντομα και ο ελληνικός λαός θα έχει την ευκαιρία να εκφραστεί ελεύθερα και – εύχομαι – νηφάλια. Ως τότε όμως η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί αποτελεσματικά αλλά και να επουλώσει όσο γίνεται πολιτικά και οικονομικά τραύματα. Εύχομαι και ελπίζω το καλύτερο και περιμένω να δω και να κρίνω την νέα κυβέρνηση και όσους οφείλουν να την στηρίζουν.

10 Νοεμβρίου 2011

Η πίττα και ο σκύλος

Η πίττα και ο σκύλος

Ακούστε Delta Force (εκπομπή 09/11/2011)

Ακούστε Delta Force (εκπομπή 09/11/2011)

Λάκης




του Δημήτρη Δανίκα από το vima.gr

Παράδειγμα ο Λάκης Λαζόπουλος. Πρώτο: ευφυής όσο άλλος - της «φυλής» του - κανείς. Ουδείς το αμφισβητεί. Δεύτερο: αίσθηση του ελληνικού χιούμορ μοναδική. Μπαλαφάρα θέλετε; Ωραία. Αυτή του Ελληνα η πλάκα. Και τρίτο: ετοιμόλογος και εύστροφος όσο μια τελευταίου τύπου διαστημική μηχανή. Δηλαδή ο Λάκης το συνώνυμο του χαρισματικού ψυχαγωγού. Εντάξει; Πάμε τώρα στην ουσία και την ιδεολογία. Προσέξτε την αντίφαση. Το οξύμωρο. Την κολοσσιαία διάσταση. Οπως του μέσου Νεοέλληνα η πολιτική σχιζοφρένεια. Από τη μια, με λεκτικές φιοριτούρες και ευρηματικές ξεκαρδιστικές ατάκες, να χλευάζει, να μαστιγώνει τους Γερμανούς και τον Γιώργο Παπανδρέου. Από την άλλη να θεωρεί καταστροφή την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη. Τι είναι αυτό; Η ασυνέπεια, της ασυνέπειας, ω μούρλια. Μα πώς είναι δυνατόν να παραμείνεις στην Ευρωζώνη χωρίς να παίρνεις όλα αυτά τα επώδυνα μέτρα που ο Γιώργος, ο Αντώνης ή ο οιοσδήποτε αυριανός πρωθυπουργός, ως ιμάντας της Μέρκελ, πρέπει πάση θυσία να επιβάλλει; Και πώς είναι δυνατόν με τόσα δάνεια, τόσα ελλείμματα, τόση φοροδιαφυγή και μια τόσο πανάκριβη και παράλυτη μηχανή να σηκώσεις έστω και ένα χιλιοστό το ανάστημά σου και την περηφάνιά σου; Οι υποκλίσεις προς την Μέρκελ, οι ταπεινώσεις από τον Ολι Ρεν και τα απαξιωτικά σχόλια του κάθε μετριοασήμαντου παράγοντα των Βρυξελλών εκπορεύονται από το δικό μας μπάχαλο το γενικό. Θέλεις ευρώ; Σκάσε και κολύμπα λοιπόν. Δεν θέλεις ευρώ; Πάρε την δραχμούλα σου και εμπρός. Πρέπει να αποφασίσεις. Πού τέτοιο πράγμα. Ο παλιμπαιδισμός, σ' αυτή την χώρα, επιδίδεται σε πρωταθλητισμό. Με απλά λόγια: Πέρα από τα χαρίσματα και τα αστραφτερά καλαμπούρια. Το εβδομαδιαίο σόου του Λάκη, η αποθέωση και το καθαρτήριο κάθε «Λάκη». Δηλαδή για όλα φταίνε οι ξένοι, οι άθλιοι και κακοί. Και για την κατάντια της χώρας φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι ανίκανοι, άχρηστοι, απατεώνες πολιτικοί. Ως εκ τούτου αθώος ο ποντικοφοροφυγάς. Αθώος ο δημόσιος υπάλληλος ο αραχτός. Αθώος ο πέτσινος συνταξιούχος ο πονηρός. Αθώος ο κερδοσκόπος των μικρομεσαίων επαγγελματιών. Αθώος ο κομπραδόρικος, μεταπρατικός, μεσιτικός και κρατικοδίαιτος καπιταλισμός. Κόβω το σβέρκο μου. Μπόλικοι από τους θαυμαστές του, που εβδομαδιαίως τον καταχειροκροτούν, σε κάποια απ, όλες αυτές τις «πατριωτικές» κατηγορίες ανήκουν και γι, αυτό τους «άλλους» λοιδορούν. Το σόου του Λάκη κομμένο και ραμμένο κοστουμάκι για κάθε «πατριωτάκι». Οπως στο Δημοτικό. Ρωτάει η κυρία «ποιος το 'κάνε αυτό Λάκη;» «Ο πισινός μου κυρία». Ρωτάει η κυρία τον πισινό του Λάκη «Ποιος το κάνε αυτό Τάκη;» «Ο πισινός μου κυρία». Από πισινό σε πισινό πέφτει η χώρα στο γκρεμό. Και καθώς πέφτει, πέφτουμε όλοι χάμω από άφθονο χαχανητό. Βρε το μπαγάσα. Είναι καλός!

7 Νοεμβρίου 2011

Τα παραμύθια της Μεταπολίτευσης


Μανώλης Γλέζος. Ένα όνομα-μύθος που η αριστερόστροφη μεταπολίτευση έχει δοξάσει όσο λίγους άλλους. Ένα όνομα που σήμερα όλα τα Ελληνόπουλα μαθαίνουν να τιμούν αλλά ελάχιστα γνωρίζουν για την ιστορία του, πέραν όσων η αγιογραφία του ανδρός που έχει ζωγραφίσει η καθεστωτική Αριστερά τους επιτρέπει να μάθουν. Ένας άνθωπος-επαγγελματίας αντιστασιακός, δηλωμένος οπαδός ενός απάνθρωπου ολοκληρωτικού συστήματος ο οποίος το 1959 καταδικάστηκε ως κατάσκοπος της Μόσχας σε πέντε χρόνια φυλάκιση και ο οποίος δήλωνε από τη “φωνή της αλήθειας” πως πατρίδα του είναι η Μόσχα. Ένας άνθρωπος ο οποίος από το 1974 περιφέρει την αριστεροσύνη του από κόμμα σε κόμμα και από κανάλι σε κανάλι ως αξιοζήλευτη πραμάτια την οποία έχει εξαργυρώσει με αναρίθμητες τιμές που του έχει αποδώσει η “αστική δημοκρατία”- η ίδια Δημοκρατία την οποία ονειρεύεται να ανατρέψει.

Αλήθεια, πως μπήκε στο Πάνθεον των Ελλήνων ηρώων ο Μανώλης Γλέζος, δίπλα στον Καραΐσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Παύλο Μελά; Όλα ξεκινούν την νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου του 1941, μερικές μέρες αφότου οι Γερμανοί κατακτητές έχουν εγκατασταθεί στην Αθήνα. Δύο Ελληνόπουλα, ο Μανώλης Γλέζος (μέλος της ΕΟΝ του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά) και ο Απόστολος Σάντας δεν μπορούν να κοιμηθούν, δεν μπορούν να αντέξουν πως ο Φασισμός έχει σηκώσει το λάβαρό του- τον αγκυλωτό σταυρό- στο παγκόσμιο σύμβολο της Δημοκρατίας, την Ακρόπολη. Αποφασίζουν πως πρέπει “κατι να κάνουν” πως πρέπει το μισητό ναζιστικό σύμβολο να κατέβει. Πόσο καιρό τους πήρε να λάβουν αυτή την απόφαση; Δεν ξέρουμε στα σίγουρα διότι ενώ ο Απόστολος Σάντας έλεγε πως οι δύο ήρωες της ιστορίας μας το σκέφτονταν για πέντε-έξι μέρες, ο Μανώλης Γλέζος έχει δηλώσει πως ήταν απόφαση της στιγμής. Τι σημασία έχει άλλωστε μια σχετικά ανούσια λεπτομέρεια θα μου πείτε. Νομίζω πως έχει σχέση με το επόμενο στάδιο της παράτολμης προσπάθειας δηλαδή το ανέβασμα των δύο Ελληνόπουλων στην Ακρόπολη χωρίς να περάσουν από τα Προπύλαια και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από την φρουρά των τριάντα (με βάση δήλωση των δύο) Γερμανών. Και όμως η λύση υπάρχει! Μπορεί για εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές και έχετε ανέβει στην Ακρόπολη αυτό να φαντάζει πρακτικά αδύνατο αλλά για τα δύο Ελληνόπουλα δεν είναι. Με ένα μαχαίρι και ένα φακό και με κινήσεις και δεξιότητα που θα ζήλευε και ο καλύτερος νίντζα, οι δύο ήρωες μας σκαρφαλώνουν τον απόρθητο Βράχο! Η Αριστερά άλλωστε δεν είναι αυτή που διδάσκει στους οπαδούς της πως στον κόσμο της τα πάντα είναι εφικτά;

Και φτάνουμε στο επόμενο στάδιο της παράτολμης επιχείρησης: το κατέβασμα της Ναζιστικής σημαίας. Αλλά για σταθείτε, για πιο κατέβασμα μιλάμε; Πως είναι δυνατόν εκείνη την ώρα να βρισκόταν στον ιστό η γερμανική σημαία (είχε ήδη σκοτεινιάσει όταν ανέβηκαν στην Ακρόπολη), αφού σύμφωνα με το στρατιωτικό τυπικό των περισσότερων στρατών του κόσμου, αν όχι όλων (και φυσικά και των τυπικότατων Γερμανών), με την δύση του ηλίου η σημαία θα έπρεπε ήδη να είχε υποσταλεί από τους ίδιους τους Γερμανούς; Οι ίδιοι μάλιστα οι Γερμανοί, την επόμενη μέρα στο ανακοινωθέν το οποίο εξέδωσαν μιλούν για υπεξαίρεση, όχι για υποστολή. Και κάτι ακόμα: αν όντως έγινε υποστολή, πως μπορούσαν δύο μάλλον ανεκπαίδευτοι νέοι να ανεβούν σε ένα τόσο ψηλό ιστό (εκτός βέβαια και αν ήταν σπάιντερμεν)? Οι Γλέζος και Σάντας- οι οποίοι δεν μιλιούνταν μεταξύ τους για πολλά χρόνια διότι δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ποιός ήταν αυτός που κατέβασε τη σημαία- έχουν δηλώσει πως η επιχείρηση της υποστολής της σημαίας από τον ιστό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του όλου εγχειρήματος.

Και μέσα στην ένταση της σκέψης μας, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να σπάσομε τα τρία συρματόσχοινα για να μπορέσομε να την κατεβάσομε. Αρχίσαμε τότε με τα χέρια μας, με τα δόντια μας, με ό,τι μπορούσαμε να προσπαθούμε να ξεκολλήσομε τα συρματόσχοινα απ' τους σκουριασμένους χαλκάδες με τους οποίους κρατιότανε στα γύρω μάρμαρα.

Ιδού αγαπητοί αναγνώστες το δεύτερο μεγάλο θαύμα που μπορεί να κάνει η πίστη στην Αριστερά και στον άλλο κόσμο της: τα σύρματα κόβονται με τα δόντια!

Για να μην τα πολυλογούμε, τα δύο Ελληνόπουλα με τα δόντια-λίμες και τις δεξιότητες-νίντζα τυλίγουν τη Ναζιστική σημαία (προφανώς μεγάλων διαστάσεων), την φορτώνονται και κατεβαίνουν από τον Βράχο με τον ίδιο τρόπο που τον ανέβηκαν. Προσωπικά δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως όποτε ανεβαίνω στην Ακρόπολη με πιάνει κρύος ιδρώτας όταν κοιτώ προς τα κάτω. Βέβαια εγώ είμαι ένας στυγνός και ανάλγητος νεοφιλελεύθερος. Για έναν Αριστερό αυτά τα πράγματα, όπως η κάθοδος από την πρακτικά απροσπέλαστη Ακρόπολη, είναι αστεία πράγματα. Και τι απέγινε αλήθεια η ναζιστική σημαία; Κάποιος θα σκεφτόταν πως αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο τρόπαιο που θα είχαν οι Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας στη ζωή τους και θα το περιέφεραν όπως περίπου περιφέρουν την σημαία του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο οι πιστοί του Αριστερού θρησκεύματος. Και όμως, η σημαία αυτή δεν υπάρχει πουθενά. Οι δύο ήρωες της ιστορίας έχουν δηλώσει πως τα κομμάτια στα οποία έκοψαν τη σημαία τα έκαψαν οι γονείς τους για να μην τα ανακαλύψουν οι Γερμανοί. Ο Γλέζος έχει υποστηρίξει πως ένα κομμάτι της σημαίας βρίσκονταν σε ένα πηγάδι όπου την είχαν πετάξει. Το παράδοξο είναι όμως ότι, μετά την Απελευθέρωση, ουδείς ενδιαφέρθηκε να την αναζητήσει (ο ίδιος ο Γλέζος, είπε ότι πήγε εκεί το 1944 για να την βρει, αλλά είχε καταρρεύσει το πηγάδι κι έκτοτε δεν ξανασχολήθηκε). Η ίδια η ιστορία του ηρωικού κατεβάσματος της σημαίας δεν έγινε γνωστή παρά μόνο 6 μήνες μετά την Απελευθέρωση, σε άρθρο που εμφανίστηκε στον Ριζοσπάστη (ανάλογο άρθρο δημοσίευσε την ίδια ημέρα και η εφήμερίδα “Ελευθερία”). Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μια ιστορία της οποίας η αυθεντικότητα στηρίζεται στη διήγηση δύο νέων ανθρώπων, ιδεολογικά ταγμένων σε ένα συγκεκριμένο χώρο που εμφανίστηκε στην κομματική εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος όταν αυτό προσπαθούσε με τα όπλα να ανατρέψει τη Δημοκρατία στην έρμη πατρίδα μας.

Θα τελειώσω εδώ, αφήνοντας στην κρίση των αναγνωστών τα συμπεράσματα. Θα ήθελα όμως να αναφέρω κάτι τελευταίο και πολύ γενικότερο: δεν μπορούμε να μιλάμε για νέο ξεκίνημα και χτήσιμο της χώρας από την αρχή χωρίς πρώτα να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια αυτού του τόπου. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια νέα Ελλάδα χωρίς πρώτα να γκρεμίσουμε τα ψεύτικα αγάλματα της Αριστερόστροφης μεταπολίτευσης. Είναι υποχρέωση μας τα νέα παιδιά αυτού του τόπου να μεγαλώσουν με τα πόδια τους να πατάνε πάνω στην Γη. Παραφράζοντας προηγούμενο άρθρο του Ναπολέοντα Λιναρδάτου σε αυτό το μπλογκ, θα ξέρουμε ότι έχουμε πετύχει όταν οι ιστορίες με τις οποίες μας τάισε για 40 χρόνια η καθεστωτική Αριστερά φαντάζουν ως ένα αστείο που γέννησε μια άλλη Ελλάδα μιας άλλης, παράξενης εποχής.

Σημείωση: κομμάτια που εμφανίζονται σε αυτό το άρθρο προέρχονται από το ακόλουθο μπλογκ:
http://www.pare-dose.net/?p=2795

Ο Τεν Τεν, ο Ντεγκρέλ και ο Σπήλμπεργκ



Του Γιώργου Πισσαλίδη

Προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους, η ταινία «Οι περιπέτειες του Τεν Τεν: Το μυστικό του Μονόκερου» του Στήβεν Σπίλμπεργκ και σε παραγωγή Πήτερ Τζάκσον. Πρόκειται για την πρώτη μετά από 42 χρόνια ταινία με ηθοποιούς που εμπνέεεται από τον ομώνυμο ήρωα του Ερζέ με τον Τζάμι Μπελ στον ρόλο του Βέλγου δημοσιογράφου, τον Άντυ Σάρκις (το Γκόλουμ του Άρχοντα των Δακτυλιδιών) στο ρόλο του Κάπταιν Χάκοκ και τον Ντάνιελ Κρέηγκ στον ρόλο του κακού Ιβάνοβιτς Σακχάριν.

«Το Μυστικό του Μονόκερου» βασίζεται σε τρεις περιπέτειες του ήρωα με το ατίθασο τσουλούφι: «Ο Καβούρας με τις χρυσές δαγκάνες», «Ο θησαυρός του Κόκκινου Ράκαμ» και το «Μυστικό του Μονόκερου». Είναι δε γυρισμένο ψηφιακά με την τεχνική motion capture, (όπου πρώτα γυρίζονται οι κινήσεις των ηθοποιών και έπειτα μετατρέπονται σε τρισδιάστατες σεκάνς) από την εταιρεία ψηφιακών γραφικών του Πήτερ Τζάκσον, ο οποίος ετοιμάζει ήδη την δεύτερη ταινία με τον Τεν Τεν.

Ο Τεν Τεν του Σπήλμπεργκ
Σε αυτήν, ο εραστής της περιπέτειας Τεν Τεν, ανακαλύπτει σε καλή τιμή μια ρέπλικα του Μονόκερου», ενός θρυλικού τρικάταρτου του 17ου αιώνα σε μια υπαίθρια αγορά των Βρυξελλών. Αυτήν την ρεπλικα την υποφθαλμιά και ο αποφασισμένος για όλα συλλέκτης Ιβάνοβιτς Σακχάριν, καθώς κρύβει μια περγαμηνή, η οποία είναι το πρώτο στοιχείο για να βρει τον θησαυρό του θρυλικού πειρατή Κόκκινου Ράκαμ . Έτσι θα προσπαθήσει να βγάλει τον Τεν Τεν από την μέση. Όμως αυτό θα τον οδηγήσει σε ένα ταξίδι σε όλη την υφήλιο για αναζήτηση του θησαυρού του αυθεντικού «Μονόκερου» με την βοήθεια του Κάπταιν Χάκοκ και του Μιλού, ενός πανέξυπνου άσπρου φοξ τερριέ.
Πρέπει να πούμε ότι με τον Τεν Τεν, ο Σπήλμπεργκ θυμάται την παλιά ιδιότητα του παραμυθά, που είχε ξεχάσει προς χάριν είτε πολιτικά ορθής προπαγάνδας (Λίστας του Σίντλερ, Αμιστάντ), είτε πολεμικών φιλμ (Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν) και επιστημονικής φαντασίας (Α.Ι: Τεχνητή Ιδιοφυία, Minority Report). Και το κινηματογραφικό παραμύθι του Σπήλμπεργκ ο γράφων το λατρεύει, όσο απεχθάνεται την πολιτική προπαγάνδα του. «Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν» είναι χορταστική περιπέτεια που θα το λατρέψει το ελληνικό κοινό. Και όχι άδικα, αν και εμείς πιστεύουμε ότι αμερικανοποίηθηκε κάπως ο αγαπημένος μας ήρωας. Την παράσταση την κλέβει άνετα ο Άντυ Σάρκις ως μονίμως μέθυσος και έτοιμος για καβγά Κάπταιν Χάκοκ. Πιστεύουμε δε ότι αυτήν την κωμική ταινία περιπέτειας και μυστηρίου θα την απολαμβάνει ο Ερζέ από εκεί ψηλά που βρίσκεται.


«Τεν Τεν» και Ντεγκρέλ
Όποιοι όμως ξέρουν καλά τα περί Τεν Τεν, γελούν ειρωνικά για την ενασχόληση του Σπήλμπεργκ με τον βέλγο δημοσιογράφο. Και αυτό γιατί ο Τεν Τεν δεν υπήρξε ποτέ ένας πολιτικά ορθός ήρωας. Κατ' αρχήν, ο Ερζέ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ζωρζ Ρεμί) δημιούργησε τον Τεν Τεν για το παιδικό ένθετο της συντηρητικής Καθολικής εφημερίδας του Βελγίου «Εικοστός Αιώνας». Στην ίδια εφημερίδα δούλευε και ένας δημοσιογράφος που θα γινόταν θρύλος του εθνικιστικού κινήματος: ο Λέον Ντεγκρέλ.
Ο Ντεγκρέλ θεωρούσε ότι η εφημερίδα ήταν πολύ στα δεξιά. Ο ίδιος έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι ο Τεν Τεν ήταν εμπνευσμένος από μια φωτογραφία του ίδιου σε ηλικία 20 ετών. Μάλιστα στο βιβλίο, «Τεν Τεν , ο φίλος μου» ο Ντεγκρέλ περιγράφει ότι μια μέρα μπήκε στα γραφεία της εφημερίδας με υπερμεγέθη παντελόνια του γκολφ, ένα είδος που φορούσαν πολύ οι παλιοί γερμανοί αριστοκράτες. Από εκείνη την μέρα, ο Τεν Τεν του Ερζέ φορούσε τα θρυλικά παντελόνια του γκολφ. Όσο για την έμπνευση του Μιλού, υπήρχε ένα αληθινό φοξ τεριέ, που την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν η μασκώτ ενός Αυστριακού συντάγματος στο οποίο ανήκε ο ..... Αδόλφος Χίτλερ. Όσο για τον Ερζέ ήταν φίλα προσκείμενος στην «απελευθέρωση» του Βελγίου από τα γερμανικά στρατεύματα. Ενώ την ίδια περίοδο δούλευε στην «Λε Σουάρ» (Η Νύχτα), την εφημερίδα, όπου δούλευε και ο μεγάλος φίλος του, Ντεγκρέλ.


Η μη πολιτική ορθή ιδεολογία του «Τεν Τεν»
Αλλά και η ιδεολογία των πρώτων ιστοριών σε συνέχειες δεν θα λέγαμε ότι είναι και πολιτικά ορθή. Η πρώτη ιστορία ήταν αντικομουνιστική: «Ο Τεν Τεν στην χώρα των Σοβιέτ» και εξέφραζε δε την ιδεολογία του εκδότη της, αββά Νομπέρτ Βαλλεζ (Αυτά να τα βλέπουν κάποιοι που έχουν κάνει την Ιερά Σύνοδο παράρτημα του ΣΥΡΙΖΑ.) Σε αυτό ο Τεν Τεν αποστέλλεται μέσω Βερολίνου στην Μόσχα για να καταγράψει τις συνθήκες στις οποίες ζουν οι Ρώσοι υπό το καθεστώς του Στάλιν και των μπολσεβίκων. Εκεί ο Τεν Τεν ανακαλύπτει ότι οι μπολσεβίκοι κλέβουν το ψωμί του λαού, κάνουν νοθεία στις εκλογές και σκοτώνουν πολιτικούς αντιπάλους. Κλασσική είναι η σκηνή, όπου τρεις μπολσεβίκοι με ένα πιστόλι σε κάθε χέρι ρωτούν: «Όποιος έχει αντίρρηση για την λίστα να σηκώσει το χέρι. Ποιος λέει «Όχι» στην λίστα;».
Η περισσότερο πολιτικά μη ορθή ιστορία του Τεν Τέν είναι «Ο Τεν Τεν στο Κογκό». Σε αυτό ο Τεν Τεν κάνει μάθημα ιστορίας στους μαύρους μαθητές. «Αγαπητοί φίλοι, σήμερα θα σας μιλήσω για την πατρίδα σας, το

pissalidis_cartoon

Κογκό» (το Κογκό ήταν τότε Βελγική αποικία) Αυτή η φράση θεωρήθηκε αργότερα «ρατσιστική» και «αποικιοκρατική» και στην δεκαετία του '70 ο Ερζέ έκανε διάφορες τροποποιήσεις. Έτσι ο Τεν Τεν εμφανίζεται να λέει στο μάθημα μαθηματικών: «Θα αρχίσουμε από την πρόσθεση. Ποιος μπορεί να πει πόσο κάνουν 2+2; Κανείς;» Αλλά και αυτό θεωρήθηκε «ρατσιστικό» και πριν τέσσερα χρόνια η Βρετανική Επιτροπή Ισότητας θεώρησε ότι το βιβλίο (graphic novel) «Ο Τεν Τεν στο Κογκό» «ρατσιστικό» απαίτησε να αποσυρθεί από την κυκλοφορία. Το ίδιο έγινε φέτος με ένα κάτοικο της Λαοκρατικής Δημοκρατίας του Κογκό, που ζήτησε να απαγορευθεί γιατί «διαδίδει ρατσιστικές και αποικιοκρατικές απόψεις» Ο συμβιβασμός που έγινε ήταν να πωλείται μόνο σε τμήματα βιβλιών για ενήλικους και όχι για παιδιά, και με την προειδοποίηση ότι το περιεχόμενο είναι «ρατσιστικό».
Όσο για το «Ο Τεν Τεν στην Αμερική» θεωρούσε την Αμερική ως μια χώρα γκάγκστερ και έπαιρνε (δίκαια) την πλευρά των Ινδιάνων, αφού ήταν λαός που τους έκλεψαν την γη των προγόνων τους. Τέλος στον «Μπλε Λωτό» περιγράφει την εισβολή των Ιαπώνων στην Μαντζουρία και παίρνει το μέρος των Κινέζων σε τέτοιο βαθμό, που ο εθνικιστής ηγέτης της Κίνας Τσάνκ Κάι Σεκ τον τίμησε για αυτό.
Δεν ξέρουμε πως θα είναι ο επόμενος Τεν Τέν του Σπήλμπεργκ. Όμως αν κρίνουμε από τον Ιντιάνα Τζόουνς, που ως ήρωας ήταν επηρεασμένος από τον θρυλικό αρχαιολόγο Όττο Ραν και που ο αμερικανοεβραίος σκηνοθέτης τον έβαλε να κυνηγά ... «κακούς ναζί», όλα να τα περιμένει κανείς.