21 Οκτωβρίου 2012

Οι προγκρεσιβιστικές ρίζες του απαρτχάιντ

του Νίκου Γεωργιόπουλου*



Τον τελευταίο καιρό διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία της λευκής Νοτίου Αφρικής και ειδικά των Αφρικάνερ. Αυτή είναι η περίεργη φυλή Ολλανδών, Γερμανών και Γάλλων που η αντιδραστικότητα της σε κάθε εξουσία την ωθούσε να κινείται όλο και πιο βαθιά στο εύφορο αλλά αφιλόξενο έδαφος του νοτίου άκρου της αφρικανικής ηπείρου. 
Οι Αφρικάνερς ζούσαν στο καθεστώς της maatskapy, δηλαδή μιας ημιοργανωμένης αναρχίας πολύ κοντά στο πρότυπο μιας φιλελεύθερης ουτοπίας. Ανταποκρινόταν αυτή η οργάνωση της κοινωνίας στην Τζεφερσονιανή Δημοκρατία στην οποία το πρότυπο ήταν ο ανεξάρτητος κάτοχος γης. Η ανακάλυψη του χρυσού πέριξ της Πραιτόρια και του Γιοχάνεσμπουργκ έφερε τον αγγλικό ιμπεριαλισμό ο οποίος με τους πολέμους εναντίον των Αφρικάνερς δημιούργησε την Ένωση της Νοτίου Αφρικής που υπαγόταν στο Αγγλικό Στέμμα. Από τις πρώτες πράξεις των Άγγλων επικυρίαρχων ήταν η πολιτιστική αλλοτρίωση των Αφρικάνερς με υποχρεωτικά μαθήματα στην Αγγλική γλώσσα στα σχολεία και όχι στην Αφρικαάνς και με την επίδειξη της ανώτερης υποτίθεται φιλελεύθερης φιλοσοφίας των Άγγλων που όμως παλαιότερα δεν είχαν διστάσει να προκαλέσουν την γενοκτονία των Αφρικάνερς δημιουργώντας τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 
Ο Αφρικάνικερ εθνικισμός μετά την κατάκτηση τους από τους Άγγλους είχε φτάσει σε επίπεδα παροξυσμού, όμως εντός της Ενώσεως της Νοτίου Αφρικής οι Αφρικάνερς απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα και άρχισαν να εκλέγουν κυβερνήσεις υπό το Στέμμα της Αγγλίας άλλα με καθαρά στόχους υπέρ των Αφρικάνικερ. Η πρώτη δικαίωση του Αφρικάνερ εθνικισμού έρχεται από τον J. B. M. Hertzog ο οποίος είναι ο πρώτος πρωθυπουργός του Εθνικού Κόμματος. Ο Hertzog θα κυβερνήσει με μια σοσιαλδημοκρατική ατζέντα οπού θα θέσει τις βάσεις του απαρτχάιντ. Οι λεύκες γυναίκες επί Hertzog θα αποκτήσουν δικαιώματα ψήφου ώστε να αυξηθεί η εκλογική δύναμη των λευκών, την ίδια στιγμή που θα δομήσει ένα εκτεταμένο κοινωνικό κράτος για τους λευκούς αποκλείοντας τους μαύρους. 
Από τα πιο σημαντικά μέτρα που θα πάρει ο Hertzog ήταν αυτό της θεσμοθέτησης του κατωτάτου μισθού. Υπό την πίεση των λευκών συνδικάτων, η κυβέρνηση θεσμοθέτησε τον κατώτατο μισθό βγάζοντας εκτός αγοράς εργασίας τους μαύρους που κατά κανόνα είχαν λιγότερα προσόντα αλλά ήταν διατεθειμένοι να εργαστούν με φθηνότερο κόστος. Ο νόμος περί συνδικάτων απαγόρευσε στους μαύρους να είναι μέλη σε λευκά συνδικάτα με αποτέλεσμα πάλι οι μαύροι να μην είναι σε θέση να βρουν εργασία. 
Όπως αναφέρει ο φιλελεύθερος μαύρος οικονομολόγος Walter Williams το απαρτχάιντ ήταν ένα σύστημα το οποίο είχε πλήρη αδιαφορία για τα οικονομικά της αγοράς εργασίας και δημιουργούσε τεχνητά εμπόδια στην είσοδο στην αγορά εργασίας στους μαύρους της Νοτίου Αφρικής. Η συστηματοποίηση του απαρτχάιντ γίνεται μετά τις γενικές εκλογές του 1948 όπου εκλέγεται το Εθνικό Κόμμα με αρχηγό τον Δρ. Ντάνιελ Φρανσουά Μαλάν (εικονίζεται μαζί με το υπουργικό του συμβούλιο) ο οποίος βάζει τις βάσεις του μοντέρνου απαρτχάιντ. 
Ο Μαλάν εγκαινιάζει μια σειρά ηγεσιών των ειδικών με αποκορύφωμα την πρωθυπουργία του Δρ. Χέντρικ Φερβούρντ ο οποίος ήταν καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στέλενμπος. Ο Φερβούρντ υπήρξε εκδότης της εφημερίδας Τράνσβααλερ η οποία προωθούσε τον οικονομικό προστατευτισμό για την διατήρηση των συμφερόντων των λευκών αγροτών έναντι στον διεθνή ανταγωνισμό αλλά και στην αγορά εργασίας. 
Το απαρτχάιντ είναι ένα κοινωνικό πείραμα που δοκιμάστηκε και εκτελέστηκε από τεχνοκράτες. Οι Μαλάν, Φερβούρντ και Ντόνγκες που χρημάτισαν ως πρωθυπουργοί ήταν κάτοχοι διδακτορικών τίτλων, ενώ οι Στρίντομ, Φόρστερ και Μπόθα ήταν πολύ επιτυχημένοι και άριστοι νομικοί. Στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής όλες οι ηγεσίες του καθεστώτος του απαρτχάιντ κινήθηκαν στον προστατευτισμό και στην σοσιαλδημοκρατικοποίηση της αγοράς εργασίας με τεχνητά εμπόδια στην είσοδο της φτηνής μαύρης εργασίας. 
Το απαρτχάιντ ξεκίνησε από την αλαζονεία των Βρετανών να εκπολιτίσουν (με το αζημίωτο) τους Αφρικάνερς διαλύοντας την α-κρατική κοινωνία που είχαν πρωτύτερα με αποτέλεσμα να πυροδοτήσουν τον Αφρικάνερ εθνικισμό. Μόλις οι Αφρικάνερς μπήκαν στο πολιτικό παιχνίδι εφάρμοσαν μέσω τεχνοκρατών, σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές που απέκλεισαν τους μαύρους. 
Θα λέγαμε πως ο έλεγχος που θέλει ο προγκρεσιβισμός (κρατισμός και κυριαρχία των ειδικών) πάνω στις ζωές των ανθρώπων και η λατρεία του κράτους έναντι της χαλαρής και αποκεντρωμένης διακυβέρνησης δημιουργεί δράματα και καταστροφές στις ζωές των ανθρώπων.

από το Μπλε Μήλο

*Ο Ν.Γεωργιόπουλος είναι Δρ Οικονομίας του Wirtschaftuniversität Wien

Ξεπερνώντας τον Ελληνικό Κεμαλισμό

Νίκος Γεωργιόπουλος 

Μετά την απελευθέρωση των Ελλήνων το 1830, ο αγώνας τους ήταν να δομήσουν κράτος. Δυστυχώς το νεαρό κράτος δεν δομήθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού, αλλά σύμφωνα με τις φαντασιώσεις μιας σειράς διανοουμένων και δεσποτικών ηγετών. 

Οι διανοούμενοι φαντάστηκαν μια Ελλάδα υβρίδιο της κλασσικής Ελλάδας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το αποτέλεσμα ήταν η αρχαιοπληξία και το ιδεολόγημα της ελληνορθοδοξίας. Κληρονομήσαμε από αυτήν την ιστορική αφήγηση ένα κράτος που μίλαγε διαφορετική γλώσσα από τους πολίτες του και μια εκπαίδευση που όξυνε την εθνική μας μειονεξία. Τι είχαν να αντιπαρατάξουν οι τσομπάνηδες της Ρούμελης και του Μωριά απέναντι στο κλέος των Αρχαίων Ελλήνων ή των Βυζαντινών κοσμοκρατόρων; 

Σε διοικητικό επίπεδο, το ελληνικό κράτος προσπάθησε να μιμηθεί ανεπιτυχώς τo δυτικό πρότυπo του συγκεντρωτικού, αυταρχικού κράτους. Διέλυσε τον κοινοτικό ελληνισμό που είχε επιζήσει Ρωμαίων, Βυζαντινών και Τούρκων για να τον αντικαταστήσει με το μεγάλο κεντρικό κράτος. Ο κρατισμός δεν είναι έργο του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά του διατάγματος περί δήμων και κοινοτήτων του 1833. Γαλλοσπουδαγμένοι και γερμανοσπουδαγμένοι ρωμιοί μετέφεραν ανεπεξέργαστες τις αντιλήψεις των δυτικών λαών με τον ζήλο του ιεραπόστολου που πρέπει να εκπολιτίσει τους ιθαγενείς. Ακόμα και σήμερα υπάρχει στις μορφωμένες ελίτ αυτός ο ζήλος και η αποστροφή προς τις λαϊκές μάζες. 

Το στοίχημα ενός νεοελληνικού Κεμαλισμού που θα μας έκανε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε βουλιάζει συνεχεια τα τελευταία 180 χρονια. Κάθε χρεωκοπία του κράτους και κάθε πολιτική αστάθεια είναι τα συμπτώματα ενός βαριά ασθενή. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι να στήσουμε ένα δυτικό ορθολογικό κράτος. θα αποτύχουμε πάλι. Δεν μπορούμε να δομήσουμε ένα τέτοιο κράτος. Ένα τέτοιο κράτος απαιτεί να μην υπάρχει ο Αλκιβιάδης ή ο Μιαούλης που έκαψε τον στόλο γιατί δεν λογάριαζε κανένα συλλογικό συμφέρον. 

Νομίζω πως χρειαζόμαστε την αποδόμηση του κράτους όπως το γνωρίζουμε. Πρέπει να ποντάρουμε σε ένα νέο στοίχημα προς την αυτοκυβέρνηση, την αυτοδιοίκηση και την ελεύθερη αγορά. Δεν είναι τυχαίο που ο πρωτομάστορας του Ελληνικού εθνικισμού, ο Ιων Δραγούμης, πίστευε στην πρώτη φάση του έργου του ταυτόχρονα στην αυτοδιοίκηση, στον λαϊκό πολιτισμό, στην ελεύθερη οικονομία και αντιτέθηκε σφοδρά στον κρατισμό και την αρχαιοπληξία. 

Η διαφοροποίηση μεταξύ μνημονιακών και μη ωχριά απέναντι στην αντιπαράθεση των Ελλήνων Κεμαλιστών που υπερισχύουν τα τελευταία 180 χρονια και σε μια νέα πρόταση. Η νέα πρόταση θα έχει το δύσκολο έργο να συλλάβει την δυναμική της κοινωνίας και να την επαναφέρει στις ανάγκες του 21ου αιώνα, μακρυά από τις ονειρώξεις των Ελλήνων Κεμαλιστών που θεωρούν πως μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή. 

πηγή: Aντίφωνο

Δραπέτες του Μπούλκες (Ολόκληρη η ταινία)


10 Οκτωβρίου 2012

Οι επιλογές μας

του Γιάννη Κουριαννίδη


Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα των εθνικιστών στην Ελλάδα. Λίγο η πολιτική επέλαση της Χρυσής Αυγής, λίγο η από καιρό απενοχοποίηση του όρου «Εθνικισμός» στις πλατιές μάζες των Ελλήνων (παρά τις «φιλότιμες» ομολογουμένως προσπάθειες κάποιων «εθνικιστών» για το αντίθετο!), λίγο η απελπισία των πολιτών που τους οδηγεί σε επιλογές που πριν λίγο μόλις καιρό φάνταζαν ως αδιανόητες, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας στον Εθνικιστικό χώρο. Ένας χώρος που για πολλές δεκαετίες βίωνε την απαξίωση και τους αφορισμούς του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου, που κατέστρεφαν συστηματικά την πατρίδα.
Οι δημοσκοπικές εκτιμήσεις πράγματι επιτρέπουν αυτήν την αισιοδοξία και δεν είναι λίγοι αυτοί που, ειδικά μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, απέταξαν φοβίες και εντάχθηκαν σε ένα ακτιβιστικό κίνημα που εξαπλώθηκε σε όλο το φάσμα των συλλογικοτήτων που δρουν στον ευρύτερο Πατριωτικό χώρο, είτε ως πολιτικές είτε ως σωματειακές κ.λπ. οντότητες. Δεν είναι μάλιστα και λίγοι οι παλαιοί αγωνιστές του χώρου, που περνούν και πάλι «παραμαγούλες και ιλαρά», βιώνοντας ξανά παιδικές «ασθένειες» από τα νεανικά αγωνιστικά τους χρόνια!
Είναι, όμως, πράγματι έτσι τα πράγματα; Είναι έτοιμο το Εθνικιστικό Κίνημα, να αναλάβει τις τύχες της πατρίδας μας, να αρθρώσει πρόταση διακυβέρνησης της χώρας και να υλοποιήσει όσα προστάζει η ιδεολογία του Εθνικισμού, προς όφελος του Έθνους και της κοινωνίας μας; Χωρίς να αποτελεί πανάκεια, είναι σίγουρα χρήσιμο να κοιτάζουμε στο παρελθόν και να αντλούμε παραδείγματα και διδάγματα από τα ιστορικά γεγονότα.
Μελετώντας, λοιπόν, τις περιπτώσεις όπου υπήρξε επικράτηση των εθνικιστικών ιδεών σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και σε διάφορες εποχές, διαπιστώνει κανείς ότι για να φτάσουν στο σημείο να επικρατήσουν και να αναλάβουν (με όποιον τρόπο) τις τύχες της χώρας, έπρεπε προηγουμένως να διαμορφωθούν κάποιες προϋποθέσεις. Συγκεκριμένα, έπρεπε να είχαν δημιουργηθεί συμπλεκτικά:
* Μία πολιτική ηγεσία του Εθνικιστικού Κινήματος, με αδιαμφισβήτητο ηγέτη και στελέχη αποδεκτά από μεγάλα τμήματα του λαού, τόσο για την δράση τους όσο και για τον τρόπο ζωής τους.
* Μία πνευματική ηγεσία που θα διοχέτευε τις αξίες του Εθνικισμού στις λαϊκές μάζες, μέσα από τα πανεπιστήμια, τα γράμματα, τις τέχνες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κ.λπ.
* Πλατειές λαϊκές μάζες που δεν θα δίσταζαν να ομολογήσουν την πίστη τους στις αξίες του Εθνικισμού στους χώρους δουλειάς, κοινωνικού περίγυρου και δράσης.
* Και, το σημαντικότερο, μάρτυρες των ιδεών τους, που θα είχαν αποδείξει με τον τρόπο ζωής τους ότι ήταν αποφασισμένοι να θυσιάσουν τα πάντα για τις αξίες και τα ιδανικά του Εθνικισμού.
* Τέλος, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, που πολύ εύστοχα ο μεγάλος μελετητής της συμπεριφοράς των λαϊκών μαζών, Γουσταύος Λε Μπον, στο βιβλίο του «Η ψυχολογία των επαναστάσεων», αναφέρει: H υποστήριξη όλου αυτού του Κινήματος από μία εγκληματική ομάδα περιθωριακών, που θα το σπιλώσει ίσως, αλλά που είναι δυστυχώς απαραίτητη για την τελική επικράτησή του!
Ας δούμε τί επικρατεί σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα, ποιά από τα παραπάνω στοιχεία υπάρχουν σήμερα στον Εθνικιστικό χώρο, και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Πάνω απ’ όλα, όμως, ας αποφασίσουμε για το τί πρέπει ακόμη να γίνει και, προπαντός, από ποιό μετερίζι θα δώσει ο καθένας την μάχη του...

9 Οκτωβρίου 2012

H ιδεολογική ένδεια της συντηρητικής παρατάξεως

του Πολύδωρου Δάκογλου

Διάβασα πριν από χρόνια, στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής», ένα άρθρο του δημοσιογράφου Κώστα Ιορδανίδη, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων το εξής: «η μάχη στον ιδεολογικό τομέα, στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως εχάθη όχι λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων, αλλά διότι πρακτικώς δεν δόθηκε ποτέ. Η συντηρητική παράταξη λειτούργησε συμπλεγματικά έναντι της Αριστεράς και του Κέντρου….» 
Θα διαφωνήσω! Η άποψή μου είναι ότι, η αποκαλούμενη συντηρητική παράταξη δεν λειτούργησε συμπλεγματικά έναντι της Αριστεράς. Αντιθέτως, με τους τρόπους που μπορούσε και με την πολιτική παιδεία που είχε, προσπάθησε. Προσπάθησε, όμως, ανεπιτυχώς. Ακριβώς επειδή αντιτάχθηκε, τέθηκε υπό κατηγορία και καταδιώχθηκε. Παρ’ όλα αυτά, επέμεινε. Επέμεινε επί τρεις δεκαετίες, δημιουργώντας και στηρίζοντας πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι δεν εντρέποντο να αποκαλούν τα πράγματα με το όνομά τους. 
Έκανε όμως τρία λάθη. ΠΡΩΤΟΝ: Αποδέχθηκε ως ηγεσία των πολιτικών εκφράσεων που σχηματοποιούσε, πολιτικούς που ήταν συνδεδεμένοι, μέσω «ομφάλιου λώρου», με το νέο σύστημα εξουσίας που είχε διαμορφωθεί μετά την μεταπολίτευση. ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Αρνήθηκε να πιστέψει ότι οι παλιοί πολιτικοί τάγοι της, υπηρετούσαν την νέα πραγματικότητα που επέβαλε την άμβλυνση του Πατριωτικού Αισθήματος, την δυσφήμιση και υποτίμηση κάθε τι του εθνικού και την εκχώρηση κορυφαίων Εθνικών συμφερόντων, με αντάλλαγμα την νομή της εξουσίας. ΤΡΙΤΟΝ: Έχασε την ευκαιρία να κερδίσει τα νιάτα. Δεν μπόρεσε να εμπιστευθεί και να αγκαλιάσει, μαζικά και εκλογικά, νέες ηγεσίες που μπορούσαν να εγγυηθούν έντιμο και ανυποχώρητο αγώνα. Να μιλήσουν την γλώσσα της εποχής τους και να χτίσουν, στέρεα και επαναστατικά, μια νέα έκφραση των πανάρχαιων και αναλλοίωτων αξιών της Πατρίδας, της Ανθρωπιάς και της Ελευθερίας, έστω και αν αυτό δεν ήταν, άμεσα κοινοβουλευτικά εκφράσιμο. 
Αυτά τα λάθη οδήγησαν την συντηρητική παράταξη στο ιδεολογικό περιθώριο και στην πολιτική απαξίωση. Την οδήγησαν να μετατραπεί σε «εγκαταλειμμένο οικόπεδο προσφερόμενο για καταπάτηση». Και βεβαίως, την ίδια μοίρα είχαν και οι αξίες που «η λεγόμενη συντηρητική παράταξη» εξέφραζε. Η μάχη στον ιδεολογικό τομέα χάθηκε, πραγματικά, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπως ισχυρίζεται ο Κώστας Ιορδανίδης. Και είναι σωστή η επισήμανση ότι «δεν εχάθη λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων». Και είναι τραγική αλήθεια ότι, στα χρόνια της μεταπολίτευσης «η μάχη αυτή πρακτικώς δεν δόθηκε ποτέ». Μόνο που, για όλα αυτά δεν ευθύνεται, απροσώπως, η λεγόμενη συντηρητική παράταξη. Ευθύνονται συγκεκριμένοι πολιτικοί και πολίτες, που, θυσίασαν την πολιτιστική εξουσία προς χάριν της προσωρινής απολαβής μιας κάποιας πολιτικής εξουσίας. Έτσι, στην Ελλάδα, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να προβάλλονται και να επικρατούν κοινωνικές προτάσεις και εκφραστές ιδεολογικών ρευμάτων, καταδικασμένων από την ανθρωπότητα, από την σύγχρονη εποχή, και από τα φωτεινότερα πνεύματα του 20ου και του 21ου αιώνος. 
Οι μάχες που δόθηκαν μέχρις στιγμής έχουν χαθεί. Έτσι, οι ξεπερασμένες και αντιανθρώπινες κοσμοθεωρίες του Κομμουνισμού και του Φιλελευθερισμού, μέσω των εκφραστών τους, διοικούν την Ελλάδα επισήμως ή ανεπισήμως, έχοντας δημιουργήσει ένα σύστημα εξουσίας, που πολύ σωστά οι Εθνικιστές του αποκαλούσαν την δεκαετία του '80, "κόμμα των πολιτικών κομμάτων". 
Η ελπίδα όμως και η προοπτική της ανατροπής υπάρχουν. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια διεισδυτική ματιά στην δήθεν αδιάφορη Νεολαία, στις οργισμένες και με στοιχεία αλήθειας αντιδράσεις της και στην «Κιβωτό του Ελληνισμού της Διασποράς». Εκεί θα δει μια άλλη όψη της αυριανής πραγματικότητας. Αυτή που, τόσο παραστατικά, διάβασα πριν από χρόνια, γραμμένη σε ένα τοίχο των Αθηνών. «Τα όνειρά μας, οι εφιάλτες σας». 
Μια απειλή που σίγουρα δεν μπορεί παρά να απευθύνεται προς τους νομείς κάθε γνωστής και «άγνωστης» ομάδας εξουσίας που έχουν επιβάλλει η μητρόπολη της παγκοσμιοποίησης και οι τοπική αντιπρόσωποί τους..

7 Οκτωβρίου 2012

Αφιερωμένο σε νεόκοπους "εθνικιστές"...

του Γιάννη Χαραλαμπίδη

Εθνικιστές; Τι λέτε ρε... 
Μεγάλωσα και ανδρώθηκα υφιστάμενος συχνά περιθωριοποίηση και στοχοποίηση για τις ιδέες και τις απόψεις μου, που μιλούσαν για έθνος, πατρίδα, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ηθική. 
Μιλούσα, φώναζα για συμφεροντολογία, για γραικυλισμό, για ανικανότητα και αδιαφορία, για παχυδερμισμό και ωχαδερφισμό αλλά δεν με άκουγε κανείς. Γιατί; Γιατί νοιάζονταν μόνο να διοριστούν στο δημόσιο, να κάνουν "μπίζνες στα Βαλκάνια", να παίξουν στο χρηματιστήριο, να αγοράσουν καινούργιο αμάξι, να πάρουν καλύτερο κινητό. 
Τους έλεγα για Περικλή Γιαννόπουλο, για Ίωνα Δραγούμη, για Παύλο Μελά, για Λεωνίδα, για Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κι αυτοί μου απαντούσαν με Σάκη Ρουβά, με Άννα Βίσση, με Λάκη Λαζόπουλο και με Τζιμπούρ και Τζιμπρίλ. 
Όταν πουλιόταν φέτα-φέτα το όνομα κι η ιστορία της Μακεδονίας έμεινα μόνος να φωνάζω. Όταν βάλανε στο τσεπάκι την σημαία στα Ίμια έτρεχα μόνος μου στις κηδείες των πεσόντων και φώναζα για προδοσία. Όταν ξεπουλήθηκε ο Οτσαλάν φώναζα μόνος για την ξεφτίλα. 
Η μόνιμη επωδός σε κάθε συζήτηση ήταν: "είσαι ακραίος" κι ας έλεγα αυτονόητα πράγματα, "είσαι φασίστας" κι ας τους ζητούσα επιχειρήματα και διάλογο, "είσαι χουντικός" κι ας το μόνο που 'χα γνωρίσει ήταν η ένδοξη "Αλλαγή"... 
Και τώρα, που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, γίνανε εν μία νυκτί όλοι εθνικιστές; Όσο έγινα κι εγώ Εσκιμώος! Όχι ρε δεν είστε εθνικιστές! Νεοβαλκάνιοι υπήκοοι παραμένετε, που βρήκατε ένα αποκριάτικο άρμα να σκαρφαλώσετε και να βγάλετε τα απωθημένα σας γιατί σας βάλανε το χέρι στην τσέπη! Τώρα το θυμηθήκατε τάχαμου το Έθνος το Ελληνικό, που σας βάλανε χέρι στο πορτοφόλι και σας κόψανε την καλοπέραση! 
Και στην πραγματικότητα δεν θέλετε αυτό που οδηγούσε τον αγώνα των Ελλήνων Εθνικιστών πάντα, δηλαδή ένα σοβαρό, ισχυρό, δίκαιο εθνικό κράτος και μια νέα λαμπρή θέση για τον Ελληνισμό και τους Έλληνες στον κόσμο. Το μόνο που θέλετε είναι να μην αλλάξει τίποτα από αυτό το σάπιο και σκωροφαγωμένο συστηματάκι που σας έτρεφε βολεμένους τόσα χρόνια. Η πάρτη σας, σας νοιάζει και πάλι μόνο! 
Εμένα όμως και χτες και σήμερα και αύριο θα με νοιάζει μόνο η "πάτρη" και το έθνος, η τιμή στο χθες, ο αγώνας στο σήμερα και η οφειλή στο αύριο! Ούτε συναγωνιστές δεν είστε, ούτε καν αγωνιστές! Γιατί ο αγωνιστής δεν παλεύει για τον εαυτούλη του, αλλά για κάτι ανώτερο και ευρύτερο. Υπήκοοι ήσασταν και υπήκοοι παραμένετε. Μόνο που τώρα παρατήσατε αυτούς που σας τάιζαν ως χτες και πασχίζετε να βρείτε νέους τροφείς. Όποιος σας τάξει τα περισσότερα θα σας έχει. 

Αυτοί είστε, αυτούς αξίζετε! 
Σαπίστε εκεί που είστε!

3 Οκτωβρίου 2012

Κεντροδεξιά vs Kεντροαριστεράς




Του Ιωάννη Κωτούλα


Η συντηρητική παράταξη είναι σε θέση να αναιρέσει πλήρως τη μεταπολιτευτική συνθήκη μετά τη σοσιαλιστική ιδεολογική παρένθεση των τελευταίων 30 ετών. 

Σε περιόδους κρίσης, κατά τις οποίες καθίσταται σαφής η δυνατότητα αλλαγών στην ιεράρχηση των αξιών, η εξασθένιση των δρώντων υψηλού κύρους ενθαρρύνει την αμφισβήτηση της υφισταμένης κατανομής ή ακόμη και του ορισμού των διακυβευμάτων εντός ενός κοινωνικού συνόλου. Η εξασθένιση αυτή των δρώντων υψηλού κύρους ταυτοχρόνως προκαλεί κατ’ αντιστοιχία την ενεργοποίηση δρώντων χαμηλού κύρους, ανατροφοδοτώντας την περιορισμένη έως τότε φιλοδοξία τους και διευρύνοντας το πεδίο των δυνατοτήτων τους.

Στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, δρων υψηλού κύρους και κάτοχος της πολιτικής και ιδεολογικής εξουσίας κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο ήταν η ευρύτερη Αριστερά/Κεντροαριστερά, η οποία διέθετε ως προνομιακό πεδίο κυριαρχίας τόσο την πολιτική κοινοβουλευτική σφαίρα όσο και τον Τύπο, καθώς επίσης και τα πανεπιστήμια. Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η μεταπολιτευτική συνθήκη έχει μεταβληθεί σε σημαντικό, αν και όχι σε ολοκληρωτικό βαθμό. Σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης η τριμερής Αριστερά πλέον εξισορροπείται από δύο κοινοβουλευτικά κόμματα της λαϊκιστικής Δεξιάς, ενώ το κυρίαρχο κεντροδεξιό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, έχει κατακτήσει αφενός τον χώρο του Κέντρου, από τον οποίο το ΠαΣοΚ υποχώρησε ραγδαία, αφετέρου το πρόσημο της αποκλειστικής μεταρρυθμιστικής δύναμης.

Το Διαδίκτυο και οι ανακατατάξεις στον Τύπο έχουν προκαλέσει υποχώρηση της κυρίαρχης ιδεολογικής αναφοράς της Μεταπολίτευσης, ενώ στα πανεπιστήμια παρατηρείται απαρχή φιλελευθεροποίησης και υπέρβασης των προηγούμενων δεκαετιών. Το σημαντικότερο, όμως, σημείο της ιδεολογικής μεταβολής συνίσταται στην οριστική αποσύνδεση του κεντροαριστερού πολιτικού φάσματος από την έννοια του εκσυγχρονισμού ή της μεταρρύθμισης και στην αποκλειστικότητα της ταύτισης της εννοίας με την Κεντροδεξιά, εξέλιξη η οποία κατεγράφη στο δίλημμα των πρόσφατων εκλογών. Ταυτοχρόνως, η Αριστερά ταυτίζεται πλέον με τις αντιδραστικές συντεχνίες, οι οποίες επιθυμούν τη θεσμική αδράνεια και την ιδεολογική ακινησία.

Κατά συνέπεια, η εξασθένιση των δρώντων οι οποίοι ταυτίζονται με τη μεταπολιτευτική ιδεολογική κυριαρχία είναι εμφανής, όπως εμφανής είναι η ενίσχυση των δρώντων οι οποίοι σχετίζονται με τη νέα ιδεολογική αναφορά, παρ’ όλο που σε ορισμένους τομείς παραμένουν και λειτουργούν ως δρώντες χαμηλού κύρους. Η σχετική αυτή μειονεξία των δρώντων του φιλελεύθερου/συντηρητικού χώρου αντισταθμίζεται αφενός από τη δημιουργία πρωτογενών κινημάτων βάσης – για πρώτη φορά κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο – με άξονα το δημόσιο αγαθό της ασφάλειας των οικιστικών περιοχών και την επίλυση του μεταναστευτικού, αφετέρου από τη διάχυση στη δημόσια σφαίρα της συντηρητικής πολιτικής οπτικής σε θεμελιώδη ζητήματα. Θεματικά πεδία τα οποία έως προσφάτως στον δημόσιο λόγο θεωρούνταν απροσπέλαστα, όπως η οικονομική φιλελευθεροποίηση, το μεταναστευτικό, η συλλογική πολιτισμική ταυτότητα, επανέρχονται στο επίκεντρο της δημόσιας σφαίρας. Αυτή τη φορά, όμως, η επαναφορά τους πραγματοποιείται με την προγενέστερη απαλλαγή της κανονιστικής αξίωσης του μεταπολιτευτικού πολιτικού λόγου.

Η αναθεώρηση της ιεραρχίας των ιδεολογικών αναφορών και η προϊούσα κυριαρχική υποκατάσταση του κομφορμιστικού αριστερού λόγου από έναν σύγχρονο κεντροδεξιό λόγο αποτελούν εκδήλωση της μετατόπισης των κοινωνικών αξιών προς τις ανάγκες του ταραχώδους 21ου αιώνα. Θεμελιώδη ζητήματα αυτής της νέας περιόδου, τα οποία πλέον θα τίθενται στην κορυφή της αξιολογικής ιεραρχίας, είναι η έννοια της οικονομικής μεταρρύθμισης, της δημόσιας ασφάλειας, της συλλογικής πολιτισμικής ταυτότητας. Τα ζητήματα αυτά αποτελούν εκ των πραγμάτων τις νέες κανονιστικές εστιάσεις της ελληνικής κοινωνίας εντός του νεορεαλιστικού 21ου αιώνα και ως εκ τούτου ευνοούν την πολιτική κυριαρχία της ρεαλιστικής Κεντροδεξιάς σε σχέση με την ουτοπική Αριστερά. Ο συνδυασμός της συντηρητικής (conservative) οπτικής στα κοινωνικά/πολιτισμικά θέματα και της φιλελεύθερης θέσης στην οικονομία είναι δυνατόν να προσδώσει σημαντικό πολιτικό πλεονέκτημα στην Παράταξη.

Η ελληνική συντηρητική παράταξη, εφαρμόζοντας μια ριζοσπαστικά φιλελεύθερη και αντικρατικιστική πολιτική σε θέματα οικονομίας και μια μυώδη πολιτική σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής, δημόσιας τάξης και συλλογικής πολιτισμικής ταυτότητας, είναι σε θέση να αναιρέσει πλήρως τη μεταπολιτευτική συνθήκη και να συμβάλει στην αποκατάσταση των θεμελιωδών αξιακών προσανατολισμών της Ελληνικής Δημοκρατίας μετά τη σοσιαλιστική ιδεολογική παρένθεση των τελευταίων 30 ετών.

*Ο Ιωάννης Κωτούλας είναι ιστορικός, δρ Φ., συγγραφέας της μελέτης «Μετανάστευση και κυρίαρχη κουλτούρα: Θρησκεία-πολιτική-πολυπολιτισμικότητα» (εκδ. Παπαζήση, 2011).

από το Μπλε Μήλο

Για το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» του Δ. Γληνού

του Δημήτρη Φύσσα



Προχτές Κυριακή, 30 του Σεπτέμβρη, η εφημερίδα «Αυγή» (την οποία από χρόνια αγόραζα κατά καιρούς για τις «Αναγνώσεις» και εν μέρει για τα «Ενθέματά» της), είχε προσφορά στους αναγνώστες της το μικρό βιβλίο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Το βιβλιαράκι κυκλοφόρησε ανώνυμα στη διάρκεια της κατοχής, το Σεπτέμβρη του 1942, ήταν ένα αγωνιστικό μανιφέστο και έγινε μπεστ σέλερ - το λέω σχηματικά, γιατί ήτανε παράνομη έκδοση, και διαδιδόταν από χέρι σε χέρι.

Με το τέλος της κατοχής ξανακυκλοφόρησε νόμιμα, με το όνομα του συγγραφέα: ήταν ο πολύ γνωστός φιλόλογος Δημήτρης Γληνός, αρχικά αριστερίζων βενιζέλικός, διανοούμενος πρώτης γραμμής, παλιός δημοτικιστής και στέλεχος του «Εκπαιδευτικού Ομίλου». Ο Γληνός είχε προσχωρήσει το ΚΚΕ: συνεργαζόμενος βουλευτής στη διαλυμένη από το Μεταξά βουλή του 1936, φυλακισμένος κι εξόριστος στη συνέχεια, δραπέτης, μέλος της Γραμματείας του Πολιτικού Γραφείου. Πέθανε από μετεγχειρητικές ανωμαλίες σε μια αθηναϊκή χειρουργική κλινική, καθώς τέλειωνε το 1943, προτού προλάβει ν΄ ανέβει στο βουνό, όπου θα γινόταν σχεδόν με βεβαιότητα πρόεδρος της ΠΕΕΑ. Περισσότερα: www.glinos.gr
Πιστό αντίγραφο της μετακατοχικής έκδοσης είναι αυτό που πρόσφερε η «Αυγή» προχτές. Η έκδοση έγινε το Νοέμβρη του 1944, και συνοδεύεται από δύο κείμενα του του Γιάννη Ζέβγου του ΚΚΕ: έναν πρόλογο και μια ομιλία του στην ΠΕΕΑ. Το βιβλίο υπάρχει ολόκληρο σε πολλές ιντερνετικές πηγές, π.χ. εδώ 
Αφήνω στην άκρη τον προφανή -όσο και απλοϊκό- συνειρμό, τουλάχιστον όπως τον υπονοεί η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ: το ΕΑΜ δημιουργείται Σεπτέμβρη του 1941, το βιβλίο πρωτοβγαίνει Σεπτέμβρη του 1941 και η εφημερίδα το προσφέρει Σεπτέμβρη του 2012. Γερμανική κατοχή τότε, «κατοχή» από την τρόικα και τη Γερμανία τώρα. ΕΑΜ τότε, ΣΥΡΙΖΑ τώρα. Αφήνω λοιπόν στην άκρη τέτοιυς συνειρμούς - συμβολισμούς και περνάω στο περιεχόμενο.
Αναμφίβολα το μανιφέστο αυτό έχει πολλές αρετές. Με απλή γλώσσα και ύφος, λειτούργησε σαν εγερτήριο σάλπισμα απελευθερωτικού πολέμου για πολύ κόσμο. Το περιεχόμενο, κατανεμημένο σε εφτά κεφάλαια (1. Η μαύρη σκλαβιά 2.. Οι προδότες και τα τσακάλια 3. Η αγωνία ένος λαού 4. Τα συνθήματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 5. Ο λαός αναζητεί τους αρχηγούς του 6. Η οργάνωση του αγώνα 7. Οι μορφές της πάλης) ακολουθεί το τετράπτυχο: διεκτραγώδηση - φαινομενικό αδιέξοδο - οργανωμένος αγώνας - καλύτερη μεταπολεμική ζωή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μπροσούρα αυτή συνέβαλε στο να στραφούν προς το ΕΑΜ και τις θυγατρικές του οργανώσεις πολλές χιλιάδες άνθρωποι.
Καιρός όμως ν΄αφήσουμε τις αγιολογίες στην άκρη (όπως κάποτε μας έμαθε η πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά και η πάλαι ποτέ «Αυγή») και να σκύψουμε στο κείμενο. Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα, χωρισμένα σε 10 σημεία, συνοδεύοντάς τα με σύντομες κρίσεις. Αν και φαντάζομαι περίπου τι θ΄ακούσω («ποιος είσαι που κρίνεις το Γληνό», «τι κάθεσαι και γράφεις σε μια στιγμή που: η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει /ο λαός πεινάει / η ανεργία καλπάζει» κλπ κλπ, «πόσα παίρνεις»- με την ευκαιρία, η απάντηση είναι: «ούτε ευρώ») ελπίζω ότι σε κάποια έστω ποστ, μπορεί ν΄ αναπτυχτεί χρήσιμος διάλογος. Θυμηθείτε, απλά, ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορείτε ν΄ ανατρέξετε ηλεκτρονικά στο κείμενο.
1. «Πού είναι τα ‘πατροπαράδοτα ελληνικά ήθη και έθιμα’; Σε πολιτείες και χωριά τριγυρνάν οι ξένοι στρατιώτες αγκαλιασμένοι με τις γυναίκες, με τις κόρες μας, τις αδερφάδες μας. Από τα μεγαλόσπιτα που χορεύουν και πίνουν σαμπάνιες και οργιάζουν οι μεταξοφορεμένες κυράδες με ξένους αξιωματικούς, ως τα χωρικά σπίτια που μπαινοβγαίνουνε φανερά οι ξένοι αγαπητικοί. Κι έτσι εγέμισαν οι πολιτείες και τα χωριά μας από αρρώστιες αφροδίσιες. Έτσι δώδεκα χρονώ κορίτσια είναι γιομάτα σύφιλη. Και κοντά σε όλες τις άλλες πληγές του εκφυλισμού μπαίνει ακόμα και τούτη εδώ, ο εκφυλισμός από τη σύφιλη!» [μεγάλα και bold γράμματα στο πρωτότυπο]. 

Σχόλιο: όποιος διαβάσει έστω και λίγο τις προπολεμικές εφημερίδες, θα δει ότι είναι γεμάτες αγγελίες και διαφημίσεις αφροδισιολόγων και συφιλιδολόγων γιατρών. Δεν έφεραν οι κατακτητές τη σύφιλη στην Ελλάδα.
2. «Από τα βάθη μιας τρισχιλιόχρονης ιστορίας, σε ατενίζουν οι πρόγονοί σου. Οι ήρωες και οι μάρτυρες. Οι αγωνιστές του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας, οι αγωνιστές του ΄21, οι ήρωες των αλβανικών βουνών. Μη ντροπιάσεις την ιστορία σου και μην προδώσεις τον εαυτό σου… 
…Ο λαός αυτός με την τρισχιλιόχρονη ιστορία, που πέρασε μέσα από τόσες συμφορές χωρίς να χάσει ποτέ την ελπίδα και τη δύναμη της άρνησης απέναντι στον κάθε κατακτητή…»

Σχόλιο: το ιδεολόγημα της τρισχιλιετούς αδιάσπαστης συνέχειας του ελληνικού έθνους δεν είναι μονοπώλιο του Ζαμπέλιου, του Παπαρρηγόπουλου και της ελληνικής Δεξιάς. Το ίδιο ισχύει και για το άλλο ιδεολόγημα, ότι οι Έλληνες υφίστανται πάντα ξένες κατακτήσεις, αλλά και πάντα τα καταφέρνουν (σα να μην έκαναν ποτέ κατακτήσεις οι ίδιοι).
3. «Σε τούτη δω την περίσταση την τόσο τραγική για το το μέλλον της φυλής…»

Σχόλιο: ούτε το ότι οι Έλληνες αποτελούν ξεχωριστή φυλή, είναι μονοπώλιο της Δεξιάς.
4. «Χρειάζεται πρώτα απ΄ όλα καθοδήγηση πνευματική… Το χρέος αυτό πέφτει απάνω σε όλους εκείνους… διανοούμενοι δημοσιογράφοι λογοτέχνες ποιητές δάσκαλοι παπάδες δικαστές γιατροί δικηγόροι μηχανικοί…
…Δεν υπάρχει στιγμή ιερότερη από τη σημερινή… για να τα υποτάξουμε όλα μα όλα στον ένα ιερό σκοπό: τη σωτηρία του λαού μας και την απολύτρωση από τη σκλαβιά.
…Πώς δουλευεις για το σύνολο; Μήπως μένεις αργός και δεν κάνεις το καθήκον σου; Τι πρέπει να κάνεις; Να τι πρέπει να κάνεις:»

Σχόλιο: οι παπάδες συμμετέχουν κι αυτοί στην πνευματική καθοδήγηση. Από την άλλη, οι συνεχείς αναφορές στην ιερότητα. Τέλος, το παντογνωστικό - δασκαλίστικο στιλ που θυμίζει κατηχητικό, με τις απλοϊκές ρητορικές ερωτήσεις και τις καθηκοντολογικές απαντήσεις που ακολουθούν. Συνολικά, η θρησκευτικότητα της ελληνικής αριστεράς σε όλο της το μεγαλείο, διαχρονική μέχρι σήμερα στο ΚΚΕ.
5. Η ρίζα που κυριαρχεί σε όλο το κείμενο είναι η εθν-: έθνος / εθνικός / εθνικά / εθνικοαπελευθερωτικός.

Σχόλιο: ιστορία, φυλή, ιερότητα, έθνος. Εδώ κλείνουν τα δάνεια από το αστικό οπλοστάσιο.
6. «Να μην επιτρέπετε στις γυναίκες σας, στις αδερφές σας, στις μαννάδες σας, στις κόρες σας, στους συγγενείς σας γενικά, να συναναστρέφονται με τους ξένους. Να μαστιγώνετε με κάθε τρόπο και να καυτηριάζετε τις ερωτικές σχέσεις με τους ξένους. Να στιγματίζετε τις γυναίκες που παραδίνονται. Κάθε γυναίκα που παραδίνεται στους ξένους είναι κιόλας χαφιές και προδότισσα. Να μεταχειρίζεστε γι΄ αυτές εξευτελιστικά επίθετα και χαρακτηρισμούς και να κάνετε γνωστό πως μετά τον πόλεμο θα χαραχτεί και στα δυο τους μάγουλα με ανεξίτηλα γράμματα ένα μεγάλο κεφαλαίο «Π», που θα σημαίνει «Πόρνη» και «Προδότισσα».

Σχόλιο: στο συγκεκριμένο σημείο ο συγγραφέας απευθύνεται μόνο στους άντρες και τους καλεί να μαντρώσουνε τις γυναίκες. Το ότι «κάθε γυναίκα που παραδίνεται στους ξένους είναι κιόλας χαφιές και προδότισσα» είναι απλά ανιστόρητο. Το ότι θα της χαράζουνε μεταπολεμικά από ένα ανεξίτηλο «Π» σε κάθε μάγουλο, που θα σημαίνει «πόρνη» και «προδότισσα», το αφήνω στην κρίση σας.
7. «Η οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι μία και ενιαία… Όλες οι δυνάμεις συγκεντρωμένες σε μια οργάνωση παλλαϊκή και πανελλήνια… Ένας αγώνας τόσο πολύπλευρος, έχει ανάγκη από ηγεσία… από φωτισμένη καθοδήγηση…»

Σχόλιο: πράγματι, το ΕΑΜ, θεωρώνταςτον εαυτό του ηγεσία του κινήματος της απελευθέρωσης, δεν άφησε καμιά άλλη αντιστασιακή οργάνωση σε χλωρό κλαρί. Αποκάλεσε προβοκατόρικη την ΠΕΑΝ, χτύπησε νωρίς νωρίς τους αξιωματικούς που βγήκαν στο κλαρί στο Μωριά, διέλυσε την ΕΚΚΑ στη Ρούμελη και τον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο κλπ. Μόνο στην Κρήτη δεν μπόρεσε να διαλύσει την ΕΟΚ και αναγκάστηκε σε «συνύπαρξη» μαζί της.
8. « Όποιος … καταπολεμάει ή υπονομεύει …την ενότητα …του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα … αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται και οπωσδήποτε και να λέγεται είναι συνεργάτης των ξένων κατακτητών, θεληματικά ή άθελα, προδότης του ε/α αγώνα» [μεγάλα και bold γράμματα στο πρωτότυπο]. 

Σχόλιο: ποια ενότητα; Ποιων με ποιους; Του ΕΑΜ με τις εαμικές οργανώσεις και με το ΚΚΕ ή τα φιλικά του μικρά κόμματα; Γιατί οποιονδήποτε άλλο, το ΚΚΕ τον χτύπησε. Άρα, όποιος εναντιώνεται στο ΕΑΜ/ΚΚΕ, είναι προδότης, «θεληματικά ή άθελα» και έχει, βέβαια, την ανάλογη αντιμετώπιση.
9. «Το κυριότερο γνώρισμα του αγώνα αυτού είναι η ομαδικότητα… Τα άτομα ενεργούνε, μα κάθε ενέργειά τους έχει για φορέα τη θέληση όλης της ομάδας, τη θέληση όλου του λαού»

Σχόλιο: ώστε «όλος ο λαός» έχει «μια» θέληση. Φυσικά είναι προφανές ποιος την εκφράζει και πως αντιμετωπίζεται εκείνος που τυχόν διαφωνεί. Μόνο που αυτά ακριβώς τα λόγια είναι του Χίτλερ: ‘Ενας λαός, ένα κράτος, ένας Φύρερ». Είπατε τίποτα;
10. «Μόλις ο λαός διώξει τους ξένους κατακτητές, θα βγάλει κυβέρνηση από την ηγεσία του εθνικού παλλαϊκού αγώνα… Αμέσως θα προκηρυχτούν οι εκλογές για Συνταχτική Εθνοσυνέλευση που θα συντάξει το λαοκρατικό πολίτευμα της χώρας σύμφωνα με την κυρίαρχη λαϊκή θέληση.. Αυτοί είναι οι μόνοι πραγματικοί σκοποί ενός σημερινού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, όπως βγαίνουν από τις αντικειμενικές συνθήκες και την αληθινή θέληση του λαού»

Σχόλιο: σκοπός λοιπόν η λαοκρατία (το μετέπειτα πολίτευμα των χώρων της Ανατολικής Ευρώπης), σύμφωνα με τις «αντικειμενικές συνθήκες και την αληθινή θέληση του λαού», που όπως ήδη ξέρουμε, είναι μία και σωστή. «Οι μόνοι πραγματικοί σκοποί ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα». Άρα έχουμε: Αντίσταση → Λαοκρατία → Σοσιαλισμός → Κομμουνισμός. Μεσιανισμός καθαρός, η θεολογία του Μαρξ στο «Κομουνιστικό Μανιφέστο» για το αναπόφευκτο τέλος της ιστορίας. Και αυτή η φοβερή χρήση της λέξης «αντικειμενικός», που σημαίνει ακριβώς το ανάποδο!

από το Athens Voice

1 Οκτωβρίου 2012

Σφάγια στον βωμό του πελατειακού κράτους

του Χρήστου Γιανναρά


H χώρα έχει τεθεί υπό επιτροπείαν, κηδεμονεύεται από τους δανειστές της. Oι εντεταλμένοι να συγκεκριμενοποιούν τους όρους της κηδεμονίας (Thomsen, Mazouch και Mors) αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των μέτρων που η κυβέρνηση τα προτείνει ως «ισοδύναμα» με την επιπλέον περικοπή (πολλοστή) μισθών και συντάξεων. Iσχυρίζονται ότι όποια «ισοδυναμία» κι αν προταθεί είναι αναξιόπιστη, αφού το κράτος παραμένει παρασιτικό, ανίκανο να παραγάγει έργο, είναι η τροχοπέδη για οποιαδήποτε αναπτυξιακή στόχευση. 

Oι δανειστές εκμεταλλεύονται το προφανέστατο: Oτι στην Eλλάδα οι εμπορευόμενοι την εξουσία, οι κομματικές συντεχνίες, παραιτήθηκαν ακόμα και από την εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία και αυτοτέλεια, προκειμένου να παραμείνει το κράτος πελατειακό: Δηλαδή να συνεχίσει το κράτος να σιτίζει την εκλογική τους πελατεία, να είναι φέουδο, έστω χρεοκοπημένο, έστω νεκρωμένο και αποσυντεθειμένο αλλά πάντως φέουδο, της κομματικής αυθαιρεσίας. Nα είναι οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα πραιτωριανοί (ή τα SS) της τυραννικής καταδυνάστευσης της κοινωνίας από τα κόμματα. Nα είναι οι κομματικές νεολαίες γενίτσαροι ανεξέλεγκτης ασυδοσίας στα πανεπιστήμια και στα σχολιά. Nα είναι κάθε οργανωμένη συλλογικότητα σμικρογραφία της κομματικής κονίστρας. 

Ξέρουν οι δανειστές της χώρας ότι η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων στην Eλλάδα είναι αρρώστια ανίατη, βαρειά ψυχασθένεια. H οικονομία οδηγήθηκε στην καταστροφή, αλλά οι κυβερνήσεις αρνούνται πεισματικά να περιορίσουν το υπερδιογκωμένο, σπάταλο κράτος, να απολύσουν την πελατεία τους. Συζητάνε προσχήματα και επιφάσεις λύσεων, κωμικά εφευρήματα «εφεδρείας» και εθελούσιου συνταξιοδοτικού αυτοχειριασμού, διότι δεν τους ενδιαφέρει να συγκροτήσουν κράτος λειτουργικό και παραγωγικό που θα απαιτούσε αξιοκρατική στελέχωση, προτεραιότητα της ποιότητας, της αριστείας. 

Προκαλείται ο κ. Σαμαράς, μήνες τώρα, να τολμήσει την απόλυση όλων των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς να κριθούν από το AΣEΠ. Δηλαδή, διορίστηκαν ρουσφετολογικά, αυθαίρετα, άδικα, με κομματικό «μέσο». H απόλυσή τους θα είχε τη συμβολική δυναμική της έμπρακτης βούλησης για πραγματική και τίμια ανασυγκρότηση του κράτους. Aν μάλιστα συνοδευόταν από τριετή μισθολογική πρόνοια για τους απολυμένους και από ριζική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, με επανάκριση, αξιολόγηση και αξιοποίηση του υπαλληλικού δυναμικού, θα σηματοδοτούσε κλίμα ριζοσπαστικής ανακαίνισης των πάντων στην Eλλάδα. Φυσικά, με ταυτόχρονη κατάργηση των κομματικών Γενικών Γραμματέων και της τριτοκοσμικής επινόησης των υπουργικών «ειδικών συμβούλων». 

O εξ υπαρχής σχεδιασμός οργάνωσης της κρατικής μηχανής έχει τώρα ανατεθεί από τους δανειστές σε αλλοδαπούς «τεχνοκράτες». Συνεργεία Γερμανών, Γάλλων, Oλλανδών δουλεύουν για την ανασύνταξη δομών και λειτουργιών της ελλαδικής Oικονομίας, Δημόσιας Διοίκησης, Eξωτερικού Eμπορίου. Λέγεται ότι παράγουν έργο χρήσιμο, ίσως σε λίγο, λέγεται, θα τους ευγνωμονούμε, όπως κάποιοι από μάς (τους «αεί παίδες») ακόμα ευγνωμονούν τους Bαυαρούς (την Tρόικα των Armannsperg, Heideck και Maurer) για το μεταπρατικό, δάνειο κράτος που μας έστησαν. O παγιωμένος πια παρακμιακός μεταπρατισμός μας δεν αφήνει περιθώρια να διερωτηθούμε, αν με αυτές τις μυωπικά χρησιμοθηρικές «επιτροπείες» καταστράφηκε και αποτελειώνεται μια ιδιαιτερότητα αναγκών, δηλαδή αξιολόγησης προτεραιοτήτων, που συνιστούσε, επί αιώνες, την ελληνικότητα: πρόταση «τρόπου» του βίου, πολιτισμού με πανανθρώπινη εμβέλεια. 

Ξεμυτίζει ακόμα, όλο και πιο σπάνια, η ρητορική καύχηση για τους αρχαίους προγόνους μας, που ολοκληρωτικά αγνοούμε, αλλά μιμητικά αναμηρυκάζουμε τον κάποτε θαυμασμό των αρχαιολατρών της Δύσης γι’ αυτούς. Mοιάζει εντελώς χαμένη πια, η έστω και σκιώδης επίγνωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και της ενδεχόμενης δυναμικής της στη σημερινή κατάρρευση του δυτικού «παραδείγματος». Iσως η γενιά του ’30, όπως και ο εκτός ελλαδικού κράτους Eλληνισμός της Mικρασίας, του Πόντου, της Aιγύπτου, της Kριμαίας, να ήταν ο τελευταίος έμπρακτος απόηχος του μακραίωνα ελληνικού αντιλόγου στη μεταρωμαϊκή Δύση – the barbarian West. Aντίλογος της προτεραιότητας των κοινωνιοκεντρικών αναγκών στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού της Δύσης. Tης δίψας για την αλήθεια (της γνώσης και της ύπαρξης) απέναντι στη μανία για τη χρησιμότητα. 

Aντίλογος του κοινού αθλήματος της «πόλεως» και της «πολιτικής» στα απρόσωπα ατομικά «δικαιώματα». Ποιος διαχειριστής της τύχης του Eλληνισμού σήμερα θα μπορούσε έστω και να υποψιαστεί την επικαιρική δυναμική της φράσης του Aριστοτέλη: «Tο να ζητάς παντού το χρήσιμο, δεν αρμόζει στους ελεύθερους και μεγαλόψυχους»; 

Mας απόμεινε μόνο το όνομα «Eλληνες», τίποτα, μα απολύτως τίποτα από την ελληνική ιδιαιτερότητα αναγκών και προτεραιοτήτων, την έμπρακτη ιδιαιτερότητα. Aκόμα και το όνομα το παραδώσαμε στη χλεύη, στον διεθνή διασυρμό. Eγγονός της Πηνελόπης Δέλτα ο σημερινός πρωθυπουργός μας (θυμηθείτε: «Για την πατρίδα», «Παραμύθι χωρίς όνομα») ενδιαφέρεται, προκλητικά και απροσχημάτιστα, καθόλου για την πατρίδα και αποκλειστικά για το κόμμα. Aν τον ενδιέφερε η πατρίδα, δεν θα σχημάτιζε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με κριτήριο επιλογής των υπουργών το ποιος τον βοήθησε να φτάσει στην αρχηγία του κόμματος ή ποιος ψηφοθηρεί αποτελεσματικότερα στην εκλογική του περιφέρεια. Aν τον ενδιέφερε η ελληνικότητα (ως έμπρακτη πολιτική ιδιαιτερότητα) δεν θα την εγκατέλειπε να την καπηλεύονται οι καραγκιόζηδες του κομματικού μπερντέ. 

Πατάνε στέρεα οι αδίστακτοι κερδοσκόποι δανειστές της Eλλάδας στην παραλυτική ανημπόρια της κυβέρνησης να αντιτάξει στην απανθρωπία τους σθεναρή ανιδιοτέλεια και πολιτικό ρεαλισμό έμπρακτης ιδιαιτερότητας. Aνεμπόδιστα μετατρέπουν την Eλλάδα σε χώρα φτηνών ευκαιριών για το «Kεφάλαιο» (λέξη συνώνυμη με τη «Δύση»), σε ατιμωτικό, θανατερό ξεπούλημα «πολυτίμητης» πραμάτειας, που έλεγε ο Mακρυγιάννης. 

Γεννηθήκαμε Eλληνες με τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα. Tελειώνουμε σήμερα με μπροστάρη στο ξεπούλημα τον εγγονό της.

Taboo or not taboo?

του Γιάννη Χαραλαμπίδη

Πάω στην οικεία ΔΟΥ για μια μικροδουλειά. Στέκομαι στην μικρή ουρά για εκτύπωση διπλοτύπου. Πίσω από τον γκισέ δύο υπάλληλοι. Μου προξενούν το ενδιαφέρον. Όχι λόγω της ευειδείας τους αλλά λόγω της ηλικίας τους (μεταμνημονιακή διαστροφή...). Δείχνουν πολύ νέες, ως τα 25, σίγουρα όχι πάνω από τα 27. Σκέπτομαι... οι stagieres πήραν πόδι, οι συμβασιούχοι φύγαν άκλαυτοι, αυτές τί είναι; Μόνιμο τακτικό προσωπικό; Καλά, και πότε προσελήφθησαν; Έχουμε 2012 κι είμαστε σε ύφεση από το 2007, σε κρίση επισήμως από το 2009. Ποιος τις προσέλαβε; Ποιος τις πληρώνει δεν χρειάζεται να ρωτήσω, είναι αυτονόητο... Πάω στον ΟΑΕΔ για μια βεβαίωση. Παρόμοιο σκηνικό. Δύο νεαρές (πολύ νεαρές) πίσω από τον γκισέ. Τι έγινε ρε παιδιά; Πάλι τα ίδια ερωτηματικά, πού, πώς, πότε, ποιος, γιατί... 

Δυόμιση χρόνια τώρα προσπαθώ να αντικρούσω τα (εύλογα) επιχειρήματα όσων (εωσφωρικών νεοφιλελευθέρων!) υποστηρίζουν την ανάγκη να γίνουν απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Θα βαθύνει η ύφεση, θα κλείσουν περισσότερες επιχειρήσεις, θα αυξηθούν οι θέσεις ανεργίας και στον ιδιωτικό τομέα, κλπ, κλπ. Και όλα αυτά προφανώς κάνουν και τις κυβερνήσεις μας να αντιστέκονται στις εκ των έσω κι έξω φωνές για απολύσεις (μόνο αυτά κι όχι κάποιος υπολογισμός κομματικού κόστους από την οργή της πελατειακής βάσης, όπως θα σπεύσουν να υποθέσουν κάποια πονηρά μυαλά...) και να αντιμετωπίζουν τις θέσεις εργασίας του Δημοσίου ως ιερή αγελάδα. Όμως σε τελική ανάλυση, όποτε χρειαστεί να "κάνουμε ταμείο", η ύφεση βαθαίνει, οι επιχειρήσεις στενάζουν, η ανεργία διογκούται και χωρίς να έχει θιγεί στο ελάχιστο η καρέκλα κάποιου δημοσίου υπαλλήλου. Αυτά είναι αποτέλεσμα των μέτρων, θα βιαστεί να απαντήσει κάποιος, αποτέλεσμα του μνημονίου και της πολιτικής του. Μάλιστα. 

Μήπως όμως, για μια έστω στιγμή θα έπρεπε να σκεφθούμε εναλλακτικά; Μήπως αυτή η αντιμετώπιση της αναπροσαρμογής του δημόσιου τομέα ως ταμπού, ως "μη μου άπτου" κάθε κυβερνητικού προγράμματος, είναι ένας βασικός μηχανισμός διαμόρφωσης των εφαρμοζόμενων πολιτικών; Δηλαδή, τα δύο παλαιοπολιτικά, καθεστωτικά, πελατειακά κόμματα, με ναυαρχίδα βέβαια το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ και με την εγγύηση των κομμάτων της Αριστεράς, βρίσκονται μπροστά στην ανάγκη να κόψουν δαπάνες. Προκειμένου να στερήσουν θέσεις εργασίας από την πολιτική τους πελατεία (τον σκληρό πυρήνα της τουλάχιστον) και να εξαφανίσουν όλο τον εσμό των συμβούλων και σία που είναι στην πράξη πρόσωπα του κομματικού τους μηχανισμού, δηλαδή προκειμένου να αυτο-αναιρεθούν, επιλέγουν να αυξάνουν διαρκώς χωρίς λογική τους φόρους και να ροκανίζουν οριζόντια το εισόδημα.

Πρόκειται ασφαλώς για ανόητη και αδιέξοδη πολιτική, γιατί αφ' ενός, για να συντηρήσει αυτές τις θέσεις, συμπιέζει το εισόδημα κάθε εργαζομένου στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και καταδικάζει αναγκαίες κρατικές δομές σε υπολειτουργία, αφ' ετέρου γιατί όσο συμπιέζεται το εισόδημα τόσο πιο περιορισμένη καθίσταται η φοροδοτική ικανότητα του συνόλου των πολιτών. Ο ιδιωτικός τομέας καλείται να σηκώνει όλο το βάρος της κρίσης, με χιλιάδες λουκέτα και εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους να προστίθενται και την ύφεση να βαθαίνει διαρκώς. Πού θα πάει αυτό; Έχουμε προ πολλού υπερκεράσει το σημείο το οποίο θέλοντας να αποφύγουμε ξορκίσαμε κάθε μείωση στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Ίσως είναι καιρός να πάψουμε να εθελοτυφλούμε και να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε.

Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι πρέπει να αρχίσουν χωρίς λογική απολύσεις. Αλλά σαφώς είναι παραπάνω από ανάγκη να αλλάξει συνολικά η λογική και η πρακτική των εργασιακών σχέσεων στον δημόσιο τομέα. Το να υπάρχει διαδικασία απόλυσης ενός μη επαρκούς ή και μη αναγκαιούντος υπαλλήλου είναι αυτονόητο. Το να μπορεί το κράτος να διαχειρίζεται συνολικά τις ανάγκες και τους πόρους του, επίσης. Δεν είναι στοιχειωδώς λογικό σε μία δημόσια υπηρεσία να πλεονάζει διοικητικό προσωπικό και σε μία άλλη να προσλαμβάνεται. Επιβάλλεται να γίνει πράξη μια συνολική στρατηγική αποτίμηση αναγκών και πόρων της δημόσιας διοίκησης, με την στενή και ευρεία έννοια, καθώς και μια συνολική και αξιόπιστη αξιολόγηση της ποιότητας, παραγωγικότητας και χρησιμότητας του προσωπικού. Εάν ένα μέρος του είναι ανεπαρκές πρέπει να απομακρυνθεί. Ένα άλλο μέρος είναι απαραίτητο να αναπροσανατολιστεί σε νέα καθήκοντα, με επανεκπαίδευση αν χρειάζεται. Τέλος, αν είναι αναπόφευκτο να απομακρυνθεί προσωπικό για λόγους υπεραρίθμου ή μη χρησιμότητας, αυτό να γίνει με σοβαρά αντικειμενικά κριτήρια αρχαιότητας, αποτελεσματικότητας και παραγωγικότητας. 

Αν όλα αυτά φαντάζουν εξωπραγματικά, θα πω πως στον κόσμο της πραγματικής παραγωγής είναι αυτονόητα και πως τεράστιες επιχειρήσεις με πολύ μεγάλο αριθμό υπαλλήλων έχουν διεξάγει ανάλογες διαδικασίες μέσα σε λίγους μήνες, συμπεριλαμβανομένης της επανεκπαίδευσης. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οποιαδήποτε ειλικρινής και αντικειμενική θεώρηση του ζητήματος, αβίαστα οδηγεί στο συμπέρασμα πως κάθε μέρα που περνά ο στρουθοκαμηλισμός έναντι της επιτακτικής ανάγκης μείωσης του όγκου του Δημοσίου ή της ριζικής αλλαγής της λειτουργίας του, στοιχίζει πανάκριβα. Στοιχίζει στον Έλληνα πολίτη και στην ελληνική κοινωνία, στον επιχειρηματία και τον ιδιώτη εργαζόμενο, στο πολιτικό σύστημα και στα ίδια τα κόμματα που τον υιοθετούν, στοιχίζει τέλος στον ίδιο τον δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος δέχεται διαρκώς οριζόντια μείωση στο εισόδημά του και όταν θα φτάσουμε στο μη περαιτέρω θα υποχρεωθεί να υποστεί πολύ περισσότερες απολύσεις από όσες θα χρειαζόταν η χώρα για να ανασάνει. Γιατί σε λίγο και οι απολύσεις θα καταστούν αναπόφευκτες αλλά και θα είναι πια πολύ αργά τόσο για την οικονομία όσο και κυρίως για την κοινωνία.

Η εικόνα των τόσο νεαρών δημοσίων υπαλλήλων πίσω από τους γκισέδες των υπηρεσιών με έπεισε ότι αυτό που τόσο καιρό δεν ήθελα να παραδεχτώ, κι ας το έβλεπα, είναι αλήθεια. Η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα από το 2010 δεν είναι νεοφιλελεύθερη. Γιατί κανένας νεοφιλελεύθερος, ούτε καν συντηρητικός φιλελεύθερος, θα δεχόταν να επιβάλει αλόγιστα φόρους για να συντηρεί ένα αντιλειτουργικό και αδηφάγο δημόσιο τομέα. Αντίθετα, πρόκειται για βαθιά κρατικιστική και σοσιαλιστική πολιτική, για την οποία είναι υπεύθυνοι οι εξωτερικοί υποβολείς της προσαρμογής, που πλέον ανοιχτά την υποδαυλίζουν, οι εσωτερικοί  εμπνευστές και εφαρμοστές της και η ίδια η κοινωνική μας ιδεολογία που μας έμαθε από καιρό να προστατεύουμε τον ανεπαρκή και να προωθούμε τον μέτριο, που μας έμαθε να κλείνουμε τα μάτια στο προφανές και να ζούμε με αυταπάτες.

Το μνημόνιο, όπως εφαρμόζεται στην πράξη, προστατεύει και συντηρεί όλη αυτή την ανορθολογική κατάσταση. Επί δυόμιση χρόνια δεν κατώρθωσε να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να έχουμε αυτονόητα ολοκληρώσει μόνοι μας χωρίς να μας τις επιβάλει κανένα μνημόνιο. Αντίθετα, κατώρθωσε να εξοντώσει τον ιδιωτικό τομέα συνολικά, να οδηγήσει στην απορρύθμιση και την διάλυση βασικές κοινωνικές υποδομές, όπως το σύστημα υγείας και έβαλε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, άξιους και μη, απαραίτητους και μη, στην ίδια βάσανο της εισοδηματικής απομείωσης και κοινωνικής απαξίωσης. Και σήμερα, ακόμη και σήμερα, η κυβέρνηση δεν έχει το θάρρος να πει ευθέως αυτά τα πράγματα στον ελληνικό λαό, για μια σειρά από λόγους, που έχουν να κάνουν με τις ενδοκυβερνητικές ισορροπίες κι άλλους παράγοντες, οι οποίοι στο τέλος δεν έχουν σημασία γιατί όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι όλοι να συνεχίζουμε να τραβάμε ξέπνοοι κουπί σε μια βάρκα που μπάζει νερά μέσα σε θαλασσοταραχή. Και η βάρκα δεν στεγνώνει κι οι καπεταναίοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται κι η ανάσα μας τελειώνει κι η μπόρα δυναμώνει κι η στεριά δε φαίνεται. Τι θα γίνει; Αυθόρμητα μού 'ρχεται να πω "ο Θεός να βάλει το χέρι του". Μα φοβάμαι πως πια κι αυτός μας βαρέθηκε...