26 Νοεμβρίου 2012

Επιστολή παραίτησης - αποχώρησης από τον ΛΑΟΣ


Ηράκλειο, 26 Νοεμβρίου 2012

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,
                                              πριν δέκα και πλέον χρόνια, οι κοινές μας εθνικές ιδέες και πατριωτικές αγωνίες καθώς και η ανάγκη να οικοδομηθεί μία νέα ισχυρή δυναμική του εθνικού/πατριωτικού κινήματος με έφεραν στον ΛΑΟΣ ως φίλο και ψηφοφόρο. Ο ΛΑΟΣ δεν με διέψευσε και έδωσε αυτή τη δυναμική στο πατριωτικό κίνημα, έδωσε φωνή και ισχύ στις ιδέες και απόψεις των Ελλήνων πατριωτών και προσέφερε πολλά στο έθνος με την κοινοβουλευτική του δράση στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Γι’ αυτό και επέλεξα να στρατευθώ στην προσπάθειά του από το 2009 ως μέλος και στέλεχος. Με τιμήσατε με τις θέσεις του Γραμματέα και Προέδρου αργότερα της ΝΕ Ηρακλείου, με την επιλογή μου ως υποψήφιο βουλευτή στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012 και με θέση στην ΚΕ του κόμματος πρόσφατα. Με τη σειρά μου πιστεύω ότι τίμησα την εμπιστοσύνη σας αγωνιζόμενος με σθένος και αξιοπρέπεια, προσπαθώντας να αναβαθμίζω διαρκώς τον εκπεμπόμενο πολιτικό λόγο και την παρουσία του κόμματος στα τοπικά ΜΜΕ και στην τοπική κοινωνία. Δεν κρύφθηκα και δεν φοβήθηκα ποτέ να υποστηρίξω ευθαρσώς δημόσια την στάση του κόμματος. Στις δύσκολες συγκυρίες του Απριλίου 2010, Νοεμβρίου 2011 και Φεβρουαρίου 2012 ήμουν παρών στις επάλξεις. Έμεινα σταθερός και μαχητικός ως την ολοκλήρωση της μεγάλης και άνισης μάχης του Ιουνίου.

Για όσα προσφέρατε στην Ελλάδα ως τώρα και για την δυνατότητα που μου δώσατε να αποκτήσω δημόσιο βήμα και να υπερασπιστώ τις ιδέες μας, σας ευχαριστώ θερμά κι ολόψυχα. Δυστυχώς όμως, οι εξελίξεις μας υπερκέρασαν. Ο ΛΑΟΣ στην εναγώνια προσπάθειά του να είναι μία χρήσιμη και εποικοδομητική εθνική πολιτική δύναμη, στον ορυμαγδό της μάχης, έκανε σημαντικά λάθη στρατηγικής, τακτικής και επικοινωνίας με αποτέλεσμα να θέσει ουσιαστικά εαυτόν εκτός αποστολής. Η πολιτική στροφή του Φεβρουαρίου δεν ακολουθήθηκε από τον απαραίτητο προγραμματικό αναπροσανατολισμό. Η στρατηγική ήττα του Μαΐου και Ιουνίου δεν ακολουθήθηκε από την απαραίτητη ιδεολογική αναβάπτιση. Τα κενά έμειναν και διευρύνθηκαν τραγικά. Ως αποτέλεσμα, η ιδεολογική του αφήγηση παραμένει ακαθόριστη, η προγραμματική του θεματική ξεπερασμένη και ο πολιτικός του λόγος ανεπίκαιρος και χωρίς πέρασμα στην κοινωνία.

Η ελληνική κοινωνία και είς έκαστος των πολιτών σήμερα καλούμεθα να αποφασίσουμε χωρίς περιστροφές αν θα συνταχθούμε με την αλλαγή της χώρας, της πατρίδας μας, σε μία πολιτεία πιο σύγχρονη, παραγωγική, υπεύθυνη, ειλικρινή ή με την επιβίωση του σαπισμένου λαϊκιστικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος του κρατισμού, του παρασιτισμού, της πελατείας και της υποκρισίας. Απέναντι στην ανάδυση ενός νέου εθνικού διχασμού που συνδαυλίζουν τα πολιτικά άκρα είναι ανάγκη να συγκροτηθεί η μέγιστη δυνατή πολιτική ενότητα από τις αστικές πατριωτικές δυνάμεις. Δυστυχώς, ο ΛΑΟΣ δεν τοποθετείται ξεκάθαρα πάνω στους δύο αυτούς άξονες προβληματικής για το σήμερα και το αύριο της πατρίδας, ως συνέπεια των παραπάνω αναλυθεισών αδυναμιών του.

Ως εκ τούτων, προσωπικά δεν μπορώ πλέον να συνεχίσω να στηρίζω την πολιτική προσπάθεια του ΛΑΟΣ, συνεπής ών ταυτόχρονα με όσα πιστεύω. Παραιτούμαι με αυτή μου την επιστολή από όλες τις θέσεις μου στον ΛΑΟΣ, συμπεριλαμβανομένης της ιδιότητος του μέλους του κόμματος. Ελπίζω και εύχομαι ο ΛΑΟΣ να επανεύρει την ταυτότητα και τη δυναμική του και να συνεχίσει τον πολιτικό του αγώνα με επιτυχία. Ευχαριστώ από βάθους καρδιάς όλους τους καλούς συναγωνιστές για την συνεργασία και εσάς ιδιαιτέρως για την ως τώρα εμπιστοσύνη και την προσφορά σας στην πατρίδα.

Με τιμή και εκτίμηση,

                                                                                   Ιωάννης Χαραλαμπίδης

Μας είπαν ψέματα. ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

18 Νοεμβρίου 2012

18 Νοεμβρίου 1943: Η εκτέλεση του ηγέτη του ΜΑΒΗ Βασίλειου Σαχίνη


Ο Βασίλειος Σαχίνης υπήρξε ένας διαχρονικός αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος, με αποκορύφωμα τον ηγετικό του ρόλο στο Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου, που οργανώθηκε μετά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Βόρειο Ήπειρο (1942-1943).

Ο εθνομάρτυρας Βασίλειος Σαχίνης γεννήθηκε στη Δούβιανη το 1894. Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο της Δούβιανης πήγε στην Κωνσταντινούπολη πλησίον του πατέρα του και μπήκε στην Ρομβόρτειο Σχολή, όπου  διδάχτηκε και ξένες γλώσσες.
Το 1913 επιστρέφει οικογενειακώς στη Δούβιανη. 
Κατά τη διάρκεια του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα το 1914 ήταν Γραμματέας της Αυτονόμου Ηπείρου. 
Αργότερα διορίζεται διδάσκαλος της ελληνικής γλώσσας στο Αργυρόκαστρο μέχρι το 1916.Μετά επιδόθηκε σε χρηματιστηριακές εργασίες συνεργαζόμενος με την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, Ιταλικών και  Ελβετικών Τραπεζών, όπως και άλλων χωρών.
Από το 1920 μέχρι ο 1940 αποδεικνύεται ως φυσικός ηγέτης του Ελληνικού πληθυσμού του Νομού Αργυροκάστρου.

Το 1929, λόγω του εκκλησιαστικού ζητήματος, φυλακίζεται στις φυλακές των Τιράνων.
Το 1933 για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων στο Αργυρόκαστρο ιδρύει την «Νέα Φιλική Εταιρεία», η οποία στέλνει υπόμνημα στην Κοινωνία των Εθνών. 
Συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στο Αλέσιο.

Στις 27 Οκτωβρίου 1940 συλλαμβάνεται  από τους Ιταλούς και φυλακίζεται
Στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε στο Αργυρόκαστρο, βρίσκονταν κρατούμενος στις τοπικές φυλακές.

Μετά την συνθηκολόγηση και αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την περιοχή τον Απρίλιο του 1941, έγινε ηγετικό μέλος της βορειοηπειρωτικής αντίστασης και έδρασε κατά των κατοχικών ιταλικών και αργότερα γερμανικών δυνάμεων, όπως και των αλβανικών αντιστασιακών οργανώσεων στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου, με τη σύσταση του Μετώπου Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου (ΜΑΒΗ).
Στις 17 Νοεμβρίου 1943, συνελήφθη από το αλβανικό κομμουνιστικό κόμμα, κατόπιν συνεννόησης και παροχής πληροφοριών από το ελληνικό Ε.Α.Μ.. 
Αφού βασανίστηκε για να αποκαλύψει πληροφορίες, την αυγή της επόμενης μέρας εκτελείται.
Η δολοφονία του  Βασίλη Σαχίνη ήταν μεγάλη εθνική απώλεια, γιατί αγωνίζονταν και θυσιάζονταν για αυτόν τον Ελληνισμό.

Το πώς δολοφονήθηκε ο Βασίλης Σαχίνης υπάρχουν  πολλές εκδοχές που ομιλούν οι συγγενείς του από το γένος της μητέρας του.
Eίναι εξαιρετικά εντυπωσιακό το γεγονός που συνεργάτες του του είπαν πως ήταν στον κατάλογο για εκτέλεση και του προετοίμασαν τη δραπέτευση για  την Ελλάδα. Αυτός όμως άκαμπτος και συνεπής για το έργο του τούς είπε: «Γάμος χωρίς κριάρι σφαχτό δε γίνεται»...

Ο Μπεντρί Σπαχίου, πρώην στέλεχος του Κ.Κ. Αλβανίας και συνεργάτης του Ενβέρ Χότζα, ο οποίος αργότερα έγινε κι αυτός θύμα της Κόκκινης Δικτατορίας, όντας στη φυλακή είπε σε δικό μας πολιτικό κρατούμενο, που δεν θέλει να του αναφέρουμε το όνομα, ότι «το Βασίλη Σαχίνη δεν τον σκοτώσαμε εμείς οι Αλβανοί κομμουνιστές, αλλά οι δικοί σας σε συνεργασία με τους Ελλαδίτες».

Έχουν περάσει άνω από έξι δεκάδες από τότε και καμία δραστηριότητα δεν έχει γίνει προς τιμή του μεγάλου αυτού εθνομάρτυρα. Είναι ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο ούτε καν μπορούσε να γίνει την περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως και ύστερα της πτώσης της κόκκινης δικτατορίας έχουμε σιωπή ιχθύων. 

Το πιο θλιβερό είναι που σήμερα δεν ξέρουμε ούτε τον τάφο του, ο οποίος κάποτε ήταν στο νεκροταφείο της Δερβιτσιανής, όπου τον είχαν ενταφιάσει οι δικοί του από το σόι της μητέρας του. 
Όταν ανακαινίστηκε το νεκροταφείο του χωριού αυτού, εκείνοι που τον υπολόγιζαν «εχθρό του λαού» όχι μόνον του χάλασαν τον τάφο, αλλά σκόρπισαν τα οστά του  ξανασκοτώνοντάς τον.
Είναι ιερό καθήκον να γίνουν όλες τις προσπάθειες από τα αρμόδια όργανα για να τοποθετηθεί στο θρόνο που του ανήκει ο μεγάλος αυτός μάρτυρας των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.



Με πληροφορίες από το άρθρο του Σωκράτη Παπαδόπουλου "Βασίλειος Σαχίνης, ο Εθνομάρτυρας χωρίς τάφο(!;)" και από τη Βικιπαίδεια

10 Νοεμβρίου 2012

Νέα Δημοκρατία: Λίγο πριν το τέλος

του Πολύδωρου Ιππ.Δάκογλου 

Η ίδρυση της "Νέας Δημοκρατίας" από τον εκλεκτό της Βασίλισσας Φρειδερίκης (το 1954) και «εγκεκριμένο» διάδοχο του καθεστώτος Ιωαννίδη (το 1974), συνοδεύτηκε από τις κραυγές των «απροσάρμοστων δεξιών» που δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κόμμα τους θα έφερε ως τίτλο μια κομμουνιστική, επίσημα διακηρυγμένη, ορολογία. (Ο όρος "Νέα Δημοκρατία", ήταν το διακηρυγμένο όραμα των κομμουνιστών, μετά την στρατιωτική ήττα στο Γράμμο και το Βίτσι). 

Το νέο ξεκίνημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή σηματοδοτήθηκε από την ανανέωση του «πολιτικού προσωπικού αιχμής» και την εκλογή δεκάδων νέων και άπειρων βουλευτών, που σε μεγάλο ποσοστό ήσαν μεταλλαγμένοι γόνοι παλαιοτέρων πολιτικών. Ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός», που τότε διακηρύχθηκε ως επίσημη ιδεολογία του κόμματος, δεν έγινε ποτέ κατανοητός από τα στελέχη που, όμως, δεν έδειξαν και μεγάλο ενδιαφέρον για «το δευτερεύον αυτό ζήτημα» περιοριζόμενα στην εμπέδωση, στην άσκηση και στη νομή της εξουσίας. 

Η περίοδος Αβέρωφ σηματοδότησε την προσπάθεια απόκτησης ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας που ονόμασαν «Λαϊκή Δεξιά» και η οποία επέφερε μαχητικότητα των μαζών που στήριζαν το κόμμα. Ο Μητσοτάκης, που διαδέχθηκε τον υπονομευθέντα και παραιτηθέντα Αβέρωφ, «φιλελευθεροποίησε» το κόμμα δημιουργώντας όμως, εκ των πραγμάτων, δυο ισχυρές τάσεις στις τάξεις του και την ετικέτα του «Νεοφιλελευθερισμού». 

Η διαπάλη αυτών των τάσεων προώθησε τον Δεξιό- Καραμανλικό Έβερτ στην ηγεσία. Ο Μιλτιάδης Έβερτ διακήρυξε το νεφελώδες όραμα της «Ειρηνικής Επανάστασης» και τελικώς, παρά το γεγονός ότι έθεσε τις βάσεις του εκσυγχρονισμού της Νέας Δημοκρατίας απομακρύνθηκε (δια λόγους υγείας) μετά από ισχυρή πολιτική παρέμβαση των κορυφαίων ιστορικών στελεχών του κόμματος. Η παράδοση της ηγεσίας στον 40άρη και φέρελπι βουλευτή Μακεδονίας έγινε λόγω ονόματος και λόγω ανάγκης ανόδου στο προσκήνιο, της γενιάς των σαραντάρηδων. 

Ο «Μεσαίος χώρος» που διακήρυξε ο Κώστας Καραμανλής, σηματοδότησε την σταδιακή κεντρώα μετάλλαξη του κόμματος, που αποκάλεσε την ιδεολογικοπολιτική του πλατφόρμα «Κοινωνικό Κέντρο» και προώθησε, σε κομβικά πόστα, στελέχη προερχόμενα από αριστερούς κυρίως πολιτικούς χώρους. 

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο τελευταίος ίσως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επιχείρησε να γράψει την δική του ιστορία, προσδιορίζοντας το κόμμα ως «Κεντροδεξιό». Αποδείχθηκε όμως ότι, ένα κόμμα με δεξιές καταβολές και αριστερή νοοτροπία διαχείρισης των προβλημάτων, δεν μπορεί να κερδίσει τον κεντρώο ψηφοφόρο, μόνο και μόνο επειδή κηδεύει τον Καπετάν Γιώτη "δημοσία δαπάνη" (με αιτιολογικό "τας εξαιρετικάς προς την πατρίδα προσφερθείσας υπηρεσίας") ή επειδή «προσλαμβάνει» διακεκριμένους αριστερούς ως συνεργάτες. 

Η Νέα Δημοκρατία, στην αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλει για την απόκτηση πολιτικοϊδεολογικής φυσιογνωμίας, βρίσκεται σήμερα στην φάση όπου ο Λαός την χαρακτηρίζει ως κόμμα "μνημονιακό". Δηλαδή, ως κόμμα που υποτάσσει τα Εθνικά συμφέροντα σε αυτά των "συμμάχων" και που θεωρεί ότι το συμφέρον της Πατρίδας μπορεί να περνάει μέσα από την θυματοποίηση των Ελλήνων. Ενός κόμματος που θεωρεί την ανάδειξη του "Ναι σε όλα" ως ενός σύγχρονου Σύμβολου Πίστης, της ηγεσίας προς "τους εταίρους -δανειστές", και των βουλευτών προς την ηγεσία και τους περί αυτήν. 

Η Νέα Δημοκρατία, υποστηρίζω ότι, δεν έχει πλέον τίποτε άλλο να προσφέρει (προς το εξωτερικό και το εσωτερικό). Εξάντλησε τους λόγους της πολιτικής της ύπαρξης. Και γι' αυτό, ήρθε η ώρα να κλείσει τον ιστορικό της κύκλο. 

Το άρθρο του συναγωνιστή Πολύδωρου Δάκογλου δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ