19 Δεκεμβρίου 2011

ΟΜΙΛΙΑ (ΒΙΝΤΕΟ) Γ.ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ 22ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ | ΛΑ.Ο.Σ.

ΟΜΙΛΙΑ (ΒΙΝΤΕΟ) Γ.ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ 22ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ | ΛΑ.Ο.Σ.

Ο καπιταλισμός του τσιπουράδικου | Ο Δεξιός. Διαδικτυακή δεξιά ενημέρωση.

Ο καπιταλισμός του τσιπουράδικου | Ο Δεξιός. Διαδικτυακή δεξιά ενημέρωση.

Εκδόσεις Πελασγός. Θέλω πίσω την Πατρίδα μου | Ο Δεξιός. Διαδικτυακή δεξιά ενημέρωση.

Εκδόσεις Πελασγός. Θέλω πίσω την Πατρίδα μου | Ο Δεξιός. Διαδικτυακή δεξιά ενημέρωση.

Ο Μαρκεζίνης βάζει στην θέση του τον Καψή

Καθηγητής καταγγέλει Μειοψηφίες Βίας στα παν-μια 17Dec11

13 Δεκεμβρίου 2011

Ο άνθρωπος, το Έθνος, και ο Δημόσιος χώρος

Χρήστος Χαρίτος από το dexios.gr

Τι ανήκει στην σφαίρα του ιδιωτικού βίου και τι στον δημόσιο χώρο; Πως αλληλοσυμπληρώνονται αυτοί οι δύο χώροι και που συγκρούονται; Πως τα δικαιώματα του ιδιωτικού χώρου δεν πρέπει να αναιρούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας στον δημόσιο; Ερωτήματα που ανακύπτουν συνεχώς στην άσκηση της πολιτικής. Για παράδειγμα, το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες ήταν μία κορυφαία σύγκρουση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου.

Οι οπαδοί των ατομικών δικαιωμάτων υποστήριζαν ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι αυστηρά ατομική επιλογή ενός πολίτη, ο οποίος δεν οφείλει να εκχωρεί αυτή την γνώση στις κρατικές υπηρεσίες, που αντιπροσωπεύουν τον δημόσιο χώρο. Υπό αυτή την έννοια, γιατί να υποχρεώνομαι να αποκαλύψω την θρησκευτική μου ταυτότητα σε ένα δημόσιο έγγραφο;

Ομολογουμένως, σε μία φιλελεύθερη ατομικιστική θεώρηση του κόσμου, αυτή η αντίληψη έχει μία λογική. Υποκρύπτει όμως και κάποιες παραδοχές που δεν είναι εμφανείς με την πρώτη ματιά. Κατ’ αναλογία όμως, έχει και η πλειοψηφία των πολιτών το δικαίωμα να υπερασπίζεται στον δημόσιο χώρο την ταυτότητά της; Δηλαδή, αν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θέλει να αναγράφεται στα δημόσια έγγραφα το θρήσκευμα, όχι ως μέσο περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά ως αναφαίρετο δηλωτικό στοιχείο της συλλογικής της ταυτότητος, ποιος μπορεί να το παρεμποδίσει;

Για να δώσουμε ουσιαστικές και συνεκτικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να πάμε πιο πίσω εννοιολογικά. Πρέπει να θέσουμε τα ζητήματα της ανθρώπινης οντολογίας. Πως ο άνθρωπος διαμορφώνει το «είναι» του, πως αποκτάει πρόσωπο και ταυτότητα και πως όλα αυτά ενυπάρχουν μέσα στην πολιτική και τον δημόσιο χώρο.

Ο Άνθρωπος ως Πρόσωπο

Ο άνθρωπος από την φύση του έχει μία υλική και μία πνευματική πλευρά. Η υλική διάσταση του ανθρώπου γίνεται κατανοητή σε όλους, διατρέχει την καθημερινότητά μας και απορροφάει ένα μεγάλο τμήμα της ζωής μας. Αν μέναμε μόνο σε αυτό δεν θα διαφέραμε από όλα τα άλλα έμβια ζώα του πλανήτη. Αυτό που μας διαφοροποιεί από το ζωικό βασίλειο όμως είναι το «άνω θρώσκω». Είναι ότι ο άνθρωπος ως δημιούργημα του Θεού – κατ’ εικόνα και ομοίωση – έχειπνευματική διάσταση, η οποία νοηματοδοτεί την οντολογία του.

Η ανθρώπινη οντολογία μετουσιώνεται στο Πρόσωπο, στην ταυτότητα. Τα σημαντικότερα στοιχεία της ταυτότητος συνδέονται με τις βιωματικές σχέσεις του ανθρώπου. Σχέσεις που δεν είναι αποκλειστικά νοησιαρχικές, εις πείσμα του διαφωτισμού, αλλά είναι «σχέσεις κοινωνίας». Αυτή η μέθεξη έχει συλλογικό χαρακτήρα. Λαμβάνει χώρα στην Εκκλησία ως σώμα Χριστού, στην πατρίδα ως σώμα ομοεθνών, στην οικογένεια, στον πολιτισμό που έχει εθνική καταγωγή.

Η ανθρώπινη οντολογία δεν είναι προϊόν «κοινωνικής συμβάσεως», ούτε απορρέει αποκλειστικά από τον Ορθό Λόγο. Από θρησκευτικής απόψεως αποτελεί χάρη Θεού, από ιδεολογική-πολιτική είναι αποτέλεσμα της αλληλοεπιδράσεως του ανθρώπου με την πατρίδα του και τον πολιτισμό του.

Ο Άνθρωπος στον δημόσιο χώρο

Το ερώτημα που ανακύπτει τώρα είναι θεμελιώδες: Πως μπορούμε να διαχωρίσουμε τις οντολογικές-αξιακές αναφορές του ανθρώπου από την έκφρασή τους στον δημόσιο χώρο; Επιπροσθέτως, πόσο «δημοκρατικό» είναι να απογυμνώσουμε τον δημόσιο χώρο ενός λαού από αυτές τις αντιστοιχήσεις;

Αν ένας λαός πιστεύει ότι πρέπει να καλύπτει το γυναικείο σώμα με μία μπούρκα, μπορούμε εμείς να του επιβάλλουμε την μίνι φούστα; Αν οι Εβραίοι θέλουν να κάνουν περιτομή την όγδοη ημέρα της γεννήσεώς τους, διότι αυτό τους διέταξε ο Θεός τους, εμείς μπορούμε να τους το απαγορεύσουμε; Αν οι Βαυαροί θέλουν τον Εσταυρωμένο στις σχολικές τους αίθουσες, θα πρέπει να τον αποκαθηλώσουν επειδή «θίγεται» κάποιος άθεος μαθητής; Αν οι Έλληνες θέλουν να έχουν «επικρατούσα θρησκεία», θα πρέπει να υποκύψουν στα κελεύσματα ενός άθρησκου «λαϊκού κράτους»; Αν ένα έθνος δεν θέλει να γίνει πολυπολιτισμικό, θα πρέπει να μεταλλαχθεί επειδή αυτό επιτάσσει το διεθνές κατεστημένο;

Στον δημόσιο χώρο και στην πολιτική εκφράζεται η οντολογία ενός λαού, ενός έθνους. Η οποία δεν είναι οικουμενική και ενιαία, αλλά εθνική. Άλλη οντολογία έχουν οι Έλληνες, άλλοι οι Ιάπωνες και άλλοι οι Σενεγαλέζοι. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο: ότι αυτή η οντολογία έχει δικαίωμα να εκφράζεται συλλογικά, στον δημόσιο χώρο. Δεν είναι μία απλή ατομική υπόθεση. Υποστασιοποιείται κοινωνικά, προσδιορίζει συλλογικές ταυτότητες, διατρέχει ιστορίες και πολιτισμούς.

Κατ’ αντίστροφη πορεία, έχει δικαίωμα ένα άτομο να διαφυλάξει τις ατομικές του επιλογές στον δημόσιο χώρο της πλειοψηφίας; Για εμένα ναι. Κανείς δεν πρέπει να επιβάλλει δια της βίας σε κάποιον πολίτη να πιστεύει πράγματα τα οποία δεν θέλει. Αυτό όμως δεν οδηγεί στην αναίρεση της συλλογικής ταυτότητος και στην ουδετεροποίηση του δημοσίου χώρου. Αν κάποιος δεν θέλει να εορτάσει την Ανάσταση του Χριστού δεν πρέπει να υποχρεωθεί να το πράξει. Αυτό όμως δεν θα καταργήσει την δημόσια περιφορά του Επιταφίου, στο όνομα της θρησκευτικής ουδετερότητας.

Αν κάποιος δεν πιστεύει στην αξία της πατρίδος, δικαίωμά του. Δεν σημαίνει όμως ότι θα αρνηθεί να κάνει την θητεία του, διότι σε περίπτωση πολέμου υπονομεύει την συλλογική ελευθερία που εγγυώνται οι ένοπλες δυνάμεις. Ο ομοφυλόφιλος μπορεί να διάγει τον σεξουαλικό του βίο, χωρίς να διαπομπεύεται. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι η συμβίωσή του θα πρέπει να αναγορευθεί σε γάμο, πράγμα που θα οδηγήσει μετέπειτα στην δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών.

Οι αξίες ενός λαού πρέπει να εκφράζονται συλλογικά στον δημόσιο χώρο, στην πολιτική και τις κρατικές λειτουργίες. Αλίμονο αν μετατρέψουμε τις αξιακές αναφορές ενός λαού σε ατομική υπόθεση, στο όνομα αφηρημένων διακηρύξεων, κτίζοντας τείχη μεταξύ της εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς και της συλλογικής της πολιτικής εκφράσεως. Ο ένας δεν επιτρέπεται να παρεμποδίσει την συλλογική ταυτότητα των πολλών, όπως και οι πολλοί δεν επιτρέπεται να κονιορτοποιήσουν την επιλογή του ενός. Το πρώτο θα οδηγήσει στην μετατροπή του έθνους σε ένα ατέρμονο κατακερματισμό μονάδων, τα οποία θα έχουν χάσει κάθε συλλογικότητα και νόημα υπάρξεως, ενώ το δεύτερο στον ολοκληρωτισμό.

Η εθνική Δεξιά και ο δημόσιος χώρος

Ο διαχωρισμός ιδιωτικού-δημόσιου χώρου είναι αποτέλεσμα των νέων χρόνων. Γράφει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς στο βιβλίο του «Η εξουσία ως λαός και ως έθνος»:«Για τον προνεωτερικό άνθρωπο η σφαίρα της ελεύθερης εκτύλιξης των βιοτικών του δραστηριοτήτων δεν μπορεί να διαφοροποιείται απόλυτα από την σφαίρα της λειτουργίας του ως μέλους της δεδομένης κοινότητας. Ακόμα και αν οι Αρχαίοι Έλληνες έκαναν διάκριση ανάμεσα στον πολίτη και τον ιδιώτη, η διάκριση αυτή δεν στηριζόταν σε μία αυστηρή οριοθέτηση δύο χωριστών σφαιρών λειτουργίας των ανθρώπων. Και για αυτό και η έννοια του ιδιώτη μπορούσε να είναι και έντονα απαξιωτική».

Η εθνική Δεξιά υπερασπίζεται την συλλογική εθνική ταυτότητα, μένοντας πιστή στις αρχές της δημοκρατίας. Το άτομο έχει ατομικά δικαιώματα, αλλά αυτά δεν αναιρούν την συλλογική εθνική βούληση. Οι ρόλοι είναι διακριτοί, χωρίς παρερμηνείες. Εμείς με την σειρά μας δεν πρέπει να αφήσουμε μία συμμαχία από κοσμοπολίτες φιλελεύθερους και κριτικούς μαρξιστές να αποδομήσουν την εθνική ταυτότητα στον δημόσιο χώρο, μετατρέποντάς την σε προσωπικό χόμπι! Ο δημόσιος χώρος δεν έχει μόνο την υλική διάσταση των οικονομικών συναλλαγών, αλλά οφείλει να εκφράζει θεσμικά και συλλογικά τις αξιακές αναφορές της εθνικής κοινωνίας.

Η εθνική Δεξιά πρέπει να βγει μπροστά και να υπερασπίσει την διασύνδεση του δημοσίου χώρου με την εθνική συλλογική ταυτότητα. Να πολεμήσει κάθε άποψη που προσπαθεί να απογυμνώσει την πολιτική από τα πνευματικά και πολιτιστικά της θεμέλια, βλέποντας τους ανθρώπους έξω, και πέρα, από την συγκροτημένη ιστορικά οντολογία τους. Ο άνθρωπος εισέρχεται στον δημόσιο χώρο ως όλον, με τα πνευματικά και πολιτιστικά του εφόδια, με ιστορικές παρακαταθήκες, με ένα εθνικό πεπρωμένο. Κάθε άλλη ερμηνεία αλλοτριώνει την ανθρώπινη οντολογία.

Χρήστος Χαρίτος

Μέλος Κεντρικής επιτροπής ΛΑ.Ο..Σ

Πολιτευτής Α Πειραιώς και Νήσων

Το κόμμα της Παπάτζας

Παναγιώτης Δούμας από το dexios.gr

Η συζήτηση περί νέων κομμάτων, καθώς και μία παραβολική αναφορά του Φαήλου Κρανιδιώτη στο «Κόμμα των Καννιβάλων», φωτογραφίζοντας το γενικό σύνολο των «φιλομνημονιακών», με οδηγεί να απαντήσω αναλόγως με άλλο «κόμμα».

Θέλω λοιπόν να μιλήσω για το «Κόμμα της Παπάτζας», το οποίο απαρτίζεται από τους αντιμνημονιακούς παπατζήδες. Διευκρινίζω ότι ομιλώ για τους παπατζήδες και όχι για όλους τους αντιμνημονιακούς, καθώς δεν θέλω να συμπεριλάβω στις αναφορές μου την αριστερά, η οποία τουλάχιστον έχει ως φαίνεται ιδεολογικά κίνητρα για να ευαγγελίζεται το χάος και την καταστροφή.

Παπάτζα μπλέ-μαρέ

Το κόμμα λοιπόν της παπάτζας είναι πολύ ευρύτερο – πολυσυλλεκτικό, αν θέλετε – από ένα απλό κοινοβουλευτικό κόμμα, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα από τα δύο μεγάλα (;). Μπορεί ο πυρήνας του να είναι γαλάζιος, o κουβάς όμως εμπεριέχει όλο το φάσμα του κυανού – από ελαφρύ γαλανό ή και τιρκουάζ μέχρι μπλέ μαρέ. Από τους πολύ «λάιτ» κεντροδεξιούληδες – κατά δήλωσίν των – έως τους πολύ σκληρούς λαϊκοδεξιούς ή και τους εθνικοσοσιαλιστές. Εθνικοσοσιαλιστές προσφάτως ανακύψαντες, «προδομένους», όπως λένε από τις επιλογές ανθρώπων, όπως ο Μάκης Βορίδης.

Ο τελευταίος βέβαια, λέει τώρα αυτά που έλεγε πάντοτε. Ο ορθολογισμός και ο φιλελευθερισμός στα της οικονομίας υπήρξαν οδηγοί σε όσα διεκήρυττε τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια. Από την εποχή της ιδρύσεώς του το Ελληνικό Μέτωπο μιλούσε για μείωση του κράτους και ενίσχυση της επιχειρηματικότητος, όμως αυτοί δεν το είχαν πάρει χαμπάρι… Δεν ήταν όμως αυτό που κατά βάθος τους ενόχλησε, αλλά το γεγονός ότι ο Μάκης Βορίδης έγινε υπουργός. Δεν ήταν τόσο το μνημόνιο που τους ενόχλησε, αλλά το γεγονός ότι η επιλογή αυτή του ΛΑ.Ο.Σ. δείχνει ότι μετά από δύο χρόνια το οδηγεί σε μία σταθερή πορεία εξουσίας. Και δεν ήταν φυσικά ο αυτοπροσδιορισμός του Βορίδη ως «εθνικοφιλελεύθερος» που τους ενόχλησε ούτε η αποστροφή του προς την βία, αλλά το γεγονός ότι ο Βορίδης έγινε εν τέλει υπουργός, μέσα από τα μονοπάτια, των οποίων θεωρούν ότι έχουν το μονοπώλιο και όχι μέσα από μία αστική πορεία διά των διαύλων που το Κολλέγιο Αθηνών και η μεγαλοαστική προέλευσή του, του προσέφεραν.

Κυρίως όμως ενοχλήθηκαν, διότι δεν τους άφησε να αντιδράσουν διαφορετικά ο ιδρυματισμός τους. Ο ιδρυματισμός τους, που δεν τους αφήνει καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν να έχουν ποτέ σχέση με την εξουσία.

Παπάτζα Μπουμπουλίνα

Λίγο πιο πέρα, στο γαλάζιο στρατόπεδο, τα σύννεφα είναι πολύ πιο βαριά και μαύρα. Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς το φαινόμενο των Μπουμπουλίνων του ελληνικού πολιτικού έπους της μεταπολιτεύσεως, που στις θεατρινίστικες αγορεύσεις τους επί του Προϋπολογισμού, μας έκαναν κάποια στιγμή να νιώσουμε ότι θα βγάλουν το σουτιέν και θα το πετάξουν στα υπουργικά έδρανα ή ότι θα εμπφανίσουν κάποιο μπιτόνι βενζίνης και θα αυτοπυρποληθούν. Γιατί; Επειδή η Μέρκελ όρισε «Υφυπουργό Ελλάδος». Ήμαρτον!

Παλαιότερα, τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα και οι Μπουμπουλίνες ήταν ηπίων τόνων. Δεν τις είχαμε δει ποτέ να κάνουν έτσι ούτε όταν μπαίναμε στην νομισματική ένωση (βλ. πραγματική εκχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος) ούτε όταν το κόμμα τους κατασπαταλούσε τα τελευταία απομεινάρια των δημοσίων ταμείων ούτε όταν οι συνάδελφοί τους νταραβεριζόντουσαν απροκάλυπτα με την SIEMENS ούτε όταν κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους παρέδιδαν την Αθήνα στο έλεος της αριστεράς και των πιο αδίστακτων γκρουπών της. Όχι, τότε οι Μπουμπουλίνες είχαν υπουργεία και τιμούσαν την συναδελφική αλληλεγγύη. Και πιο παλιά, ήταν βουλευτές αστικού κόμματος και δεν θα μπορούσαν να χοροπηδάει πάνω στο βήμα. Τώρα, ούτε υπουργιλίκια παίζουν, η επανεκλογή είναι απίθανη, το κόμμα έγινε «λούμπεν»… και η μαϊμού δεν κατεβαίνει απ’ το δέντρο.

Παπάτζα Λάιτ

Υπάρχουν βέβαια και οι λάιτ παπατζήδες που κόπτονται για την εικόνα της χώρας προς το εξωτερικό. Και αυτή εικόνα δεν είναι άλλη από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Το γεγονός βέβαια, ότι ενίοτε τα φωτορεπορτάζ του εν λόγω δημοσίου φορέως περιέχουν κυρίως τις δράσεις δημάρχων και κάτι κουλτουρομάγαζα της πλάκας δεν έχει καμμία σημασία. Αρκεί να βγαίνει η εικόνα της χώρας προς τα έξω.

Αρχιπαπάτζα

Όχι βέβαια, πώς δεν είναι αυτή η εικόνα της χώρας, αλλά υπάρχει και μια άλλη εικόνα για την οποίαν φρόντισε να παραμείνει χαραγμένη στις μνήμες και του τελευταίου Βουσμάνου πολεμιστή, ο αρχιπαπατζής. Ο αρχιπαπατζής, αφού έκαψε εμμέσως πλην σαφώς την Αθήνα προ τριετίας, αφού πρώτα νομιμοποίησε χιλιάδες λαθρομεταναστών, ευχαριστώντας τους μάλιστα που μας γονιμοποιούν, βγαίνει τώρα και μιλάει για την γενικότερη υποβάθμιση περιοχών της Αθήνας εξαιτίας της μεγάλης συγκέντρωσης μεταναστών.

Ερυθρά παπάτζα

Γράφοντας βέβαια αυτό το άρθρο, οι εξελίξεις με προλαβαίνουν. Προ ολίγου λοιπόν εγεννήθη και ο ερυθρός παπατζής. Αυτός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η δε βαρύτης του είναι μεγίστη, καθ’ ότι ο ίδιος ως πρόσωπο σχετίζεται και με το άμεσο μέλλον της χώρας. Ή τουλάχιστον αυτό ευελπιστεί και απαιτεί με κάθε ευκαιρία. Έγραψε λοιπόν ο ερυθρός παπατζής σε τεράστια εφημερίδα:

«Όλα τα άλλα περί «αστικής δημοκρατίας» κ.λπ. μου ακούγονται μάλλον σαν ρατσιστικές εκδοχές πολιτικής. Πολύ απλά γιατί όταν μια χώρα φτωχαίνει ραγδαία, ο αστικός της κόσμος εκφυλίζεται και το λαϊκό στοιχείο πολλαπλασιάζεται.»

Τρέμε Αλέκα!

Δεν περιγράφω άλλο…

12 Δεκεμβρίου 2011

ΑΡΤΕΜΗΣ - "Από Δόξης Εις Δόξαν" (Λυκόσχημος Αμνός - Track 2)

Τάσσος Παπαδόπουλος - Το μεγάλο «ΟΧΙ»

VIDEO: Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο ήρωας Τάσσος Παπαδόπουλος | Prionokordela.gr

VIDEO: Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο ήρωας Τάσσος Παπαδόπουλος | Prionokordela.gr

Οι επιλεκτικές ευαισθησίες του συγκροτήματος Αλαφούζου




ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ από το Μπλε Μήλο

Είναι καλό που του συγκρότημα Αλαφούζου ασχολείται με τα οικονομικά άλλων επιχειρήσεων των ΜΜΕ. Σε μια χώρα όπου τα ΜΜΕ μόνο τυπικά δεν είναι μέρος αυτού που θα λέγαμε ευρύτερος δημόσιος τομέας, είναι απορίας άξιο η ελάχιστη ουσιαστική προσοχή που δίνεται για το πως συναλλάσσονται και πως επιβιώνουν οικονομικά. Έτσι η προσοχή που δίνει το συγκρότημα Αλαφούζου σε αυτά τα θέματα είναι καλοδεχούμενη, αλλά για να συνεχίσει να είναι και πιστευτή, θα πρέπει να να σταματήσει να είναι επιλεκτική.

Όσοι παρακολουθούν τις ειδήσεις του ΣΚΑΪ θα θυμούνται την εκτεταμένη προβολή του θέματος των χρεών του τηλεοπτικού σταθμού ALTER λόγω το θαλασσοδανείων που είχε πάρει από τράπεζες. Αν αυτό σας είχε διαφύγει τότε ίσως παλαιότερα να θυμάστε την κάλυψη από τον Μπάμπη Παπαδημητρίου για την υπόθεση του Πρώτου Θέματος και την δανειοδότηση από την Τράπεζα Πειραιώς των δημοσιογράφων Θέμο Αναστασιάδη και Τάσο Καραμήτσο, για την εξαγορά του 70% της εφημερίδας από τον κ. Μπόμπολα. Θέμα είχε κάνει το συγκρότημα Αλαφούζου και την μεταβίβαση μετοχών στον ΔΟΛ το 2005.

Όπως είπαμε όλη αυτή η προσοχή δεν έχει κάτι το μεμπτό καθαυτό. Κανονικά τα ΜΜΕ έτσι πρέπει να δουλεύουν - ειδικά σε μια χώρα όπου το κράτος, τα ΜΜΕ και το τραπεζικό σύστημα έχουν στενούς και πολυετείς δεσμούς.

Υπ’ αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον η έλλειψη ενδιαφέροντος του συγκροτήματος Αλαφούζου για την περίπτωση της Ελευθεροτυπίας. Για όσους δεν το γνωρίζουν, η ναυαρχίδα της μεταπολιτευτικής δημοσιογραφίας βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση και ζητά από τις τράπεζες να της δώσουν νέα δάνεια. Δεν είναι παντελής η έλλειψη ενδιαφέροντος του συγκροτήματος Αλαφούζου σε αυτό το θέμα. Για παράδειγμα στην ιστοσελίδα του ΣΚΑΪ στις11.1.2011 υπάρχει η είδηση με τίτλο “Οδεύει προς κλείσιμο η Ελευθεροτυπία;” Είναι μια είδηση σύντομη και τυπική που δεν έχει σχέση με την προσοχή που έχει δώσει ο σταθμός στις υποθέσεις του ALTER, Πρώτο Θέμα και ΔΟΛ. Γιατί;

Η υπόθεση της Ελευθεροτυπίας έχει όλα τα συστατικά που σε άλλες περιπτώσεις κινούσαν το ενδιαφέρον του συγκροτήματος Αλαφούζου. Μέσο μαζικής ενημέρωσης σε οικονομική δυσπραγία, τράπεζες, πολιτικοί και καταγγελίες από όλες τις κατευθύνσεις για υπόγειες και αδιαφανείς επιδιώξεις.

Έτσι την προηγούμενη Τετάρτη διαβάζαμε στην Ελευθεροτυπία ότι:

“Η συστηματική άρνηση και κωλυσιεργία τραπεζών, τους τελευταίους έξι μήνες, να δανειοδοτήσουν την «Ε», προκειμένου να ανασυγκροτηθεί, συζητήθηκε χθες το βράδυ στη Βουλή και μάλιστα με ερώτηση που απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο.”

“Συγκεκριμένα, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης ζήτησε από τον πρωθυπουργό να ελέγξει γιατί «συγκεκριμένη τράπεζα (σ.σ. η Πειραιώς) δεσμεύει και την Εθνική Τράπεζα και άλλη τράπεζα (σ.σ. την Alpha), που αποτελούν μαζί το σχήμα που θα στήριζε την "Ε" για να μην κλείσει, και τίνων τελικώς τα συμφέροντα εξυπηρετεί, όταν δυναμιτίζει την οποιαδήποτε προοπτική να συνεχίσει τη λειτουργία της εφημερίδας αυτής;».”

“Ο ΕΥΑΓΓ. Βενιζέλος, αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπαδήμου, έσπευσε να βάλει εκ νέου εναντίον της «Ε», όπως συστηματικώς και δημοσίως πράττει από τον Αύγουστο, λέγοντας ότι οι επιχειρήσεις στα ΜΜΕ πρέπει «...να αντιμετωπιστούν ως επιχειρήσεις με διαφάνεια, με έλεγχο, έτσι ώστε να υπάρχουν υγιείς οικονομικές καταστάσεις, γιατί δεν είναι δυνατόν να ασκείς τεράστια εξουσία πολιτική... και να μην έχεις διαφάνεια στη δική σου οικονομική κατάσταση, στον τρόπο κτήσης των κεφαλαίων και στον τρόπο διαχείρισης...».”


και

“Ο κ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ δεν έχει πάψει να λοιδορεί την «Ε» από τη στιγμή που η εφημερίδα αποκάλυψε τις τεράστιες ευθύνες του στην πριμοδότηση της Proton, τον περασμένο Ιούλιο, κεφάλαια της οποίας χρησιμοποιήθηκαν για τη διείσδυση στα ΜΜΕ του ομίλου Λαυρεντιάδη, σύμφωνα με το πόρισμα ελέγχου της ΤτΕ. Να είναι τυχαίο άραγε ότι ο «σωτήρας της Proton Bank», αλλοιώνοντας μέσα στη Βουλή τις αποκαλύψεις της «Ε», απεφάνθη, σε μια δύσκολη για την ίδια στιγμή, ότι η εφημερίδα «...αποδύεται σε μια επίθεση συστηματική... κατά του τραπεζικού συστήματος...»!”


Σε αυτά απάντησε ο κ. Βενιζέλος:

“Η εκάστοτε κυβέρνηση δεν πρέπει να παρεμβαίνει, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα, στον τρόπο με τον οποίο οι τράπεζες διαχειρίζονται τις σχέσεις τους με τις επιχειρήσεις, απαντά ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος σε σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», με αφορμή τη χθεσινή τοποθέτησή του στη Βουλή.”


και

«Με ποιο σημείο της χθεσινής τοποθέτησής μου διαφωνεί η "Ελευθεροτυπία"», διερωτάται ο υπουργός για να σημειώσει πως «επιχείρηση μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν είναι μόνο η εταιρεία που εκδίδει την "Ελευθεροτυπία", ούτε είναι αυτή το μεγαλύτερο από τα προβλήματα που έχουν οι ελληνικές τράπεζες σε σχέση με επιχειρήσεις μέσων μαζικής ενημέρωσης. «Η τοποθέτηση, συνεπώς, της κυβέρνησης όχι η προσωπική μου- δεν μπορεί να είναι άλλη», συμπληρώνει, «από αυτή που διατύπωσα ως αρμόδιος Υπουργός στη Βουλή».

«Ζητά μήπως η εταιρεία που εκδίδει την "Ελευθεροτυπία" να δανειοδοτηθεί με όρους ευνοϊκότερους ή διαφορετικούς από αυτούς που ισχύουν για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις; Είμαι βέβαιος ότι όχι. Ζητά μήπως να δανειοδοτηθεί χωρίς επαρκείς εγγυήσεις; Είμαι βέβαιος ότι όχι. Ζητά μήπως να δανειοδοτηθεί χωρίς μελέτη βιωσιμότητας της επιχείρησης; Είμαι βέβαιος ότι όχι», αναφέρει χαρακτηριστικά ο υπουργός Οικονομικών και εύχεται να ξεπεράσει η εφημερίδα τα οικονομικά της προβλήματα «χάριν των εργαζομένων της και της παρουσίας της στον δημόσιο βίο».

«Ουδέποτε, όμως», σημειώνει, «η επιχείρηση που εκδίδει την "Ελευθεροτυπία" ενημέρωσε το Υπουργείο Οικονομικών ή ζήτησε από αυτό να ασκήσει οποιαδήποτε αρμοδιότητά του σε σχέση με συγκεκριμένες τράπεζες. Και νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα. Κατά ποία συνεπώς λογική εγώ "έσπευσα να βάλω εκ νέου εναντίον της Ελευθεροτυπίας"; Μήπως συνέβη το αντίστροφο ακριβώς; Μήπως η "Ελευθεροτυπία" έσπευσε για μία ακόμη φορά να βάλει εναντίον μου;» διερωτάται ο κ. Βενιζέλος και ακολούθως απαντά και για το θέμα της Proton Bank:

«Aφού επαναλαμβάνει ότι ασκήθηκε ο δραστικότερος δυνατός έλεγχος στην Proton Bank και τους μετόχους της και επιβλήθηκαν τα αυστηρότερα δυνατά μέτρα εξυγίανσης, «προς όφελος της τράπεζας και των καταθετών της», ο υπουργός επισημαίνει ότι ο βασικός μέτοχος της παλαιάς Proton Bank στρέφεται, ούτως ή άλλως, εναντίον του υπουργείου Οικονομικών και της Τράπεζας της Ελλάδος για τις αποφάσεις που ελήφθησαν. «Αν η "Ελευθεροτυπία" θεωρεί ότι η εξυγίανση και η διάσωση μιας τράπεζας και του συνόλου των καταθέσεών της, με μέτρα που στρέφονται σε βάρος των παλαιών μετόχων, και ιδίως των βασικών, είναι ενέργεια αρνητική για το δημόσιο συμφέρον, τότε πράγματι διαφωνούμε απολύτως», παρατηρεί και καταλήγει με νόημα:

«Ίσως, η εταιρεία που εκδίδει την "Ελευθεροτυπία", λόγω της συμμετοχής του βασικού μετόχου της παλαιάς Proton Bank και στο μετοχικό κεφάλαιό της "Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε." να έχει πληροφορίες ή εκτιμήσεις που δεν διαθέτει ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος. Στην περίπτωση αυτή δεν έχει παρά να μας τις πει».


Την ίδια εβδομάδα παρέμβαση κατά των ιδιοκτητών της Ελευθεροτυπίας θα κάνει και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς, συνεργάτης της στήλης του «Ιού», όπου μεταξύ άλλων θα αναφέρει:

“Δεν επικαλούμαι καμιά ειδική έρευνα. Παραθέτω τα δημοσιευμένα στοιχεία της Χ.Κ.Τεγόπουλος, σύμφωνα με τα οποία στον ισολογισμό του 2005 καταγράφεται η είσπραξη δανείου (39.230.000 ευρώ) και ταυτόχρονη επιστροφή κεφαλαίου (30.307.762) και στον ισολογισμό του 2008 καταγράφεται ως "είσπραξη παγίων στοιχείων" το τίμημα πώλησης της Χρυσής Ευκαιρίας (74.010.000 ευρώ) και ταυτόχρονη "μείωση κεφαλαίου" (50.729.000 ευρώ), με την επιστροφή στους μετόχους. Συνολικά, δηλαδή, μ' αυτή τη μέθοδο αντλήθηκαν από την εταιρεία από το 2005 μέχρι σήμερα κεφάλαια συνολικού ύψους 81.036.762 ευρώ και δόθηκαν στους μετόχους. Αν στο ποσό αυτό προστεθούν και οι "συναλλαγές και αμοιβές διευθυντικών στελεχών και μελών της διοίκησης" στο ποσό αυτό προστίθενται 13.693.324 ευρώ. Αυτά κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει.”


Αυτό που εδώ λέει ο κ. Ψαρράς είναι ότι οι μέτοχοι της Ελευθεροτυπίας πρόσθεσαν δάνεια στην επιχείρηση τα οποία χρησιμοποίησαν για να κάνουν επιστροφές κεφαλαίων στους ευατούς τους... Μια καθόλα νόμιμη κίνηση που όμως καταρρίπτει τα επιχειρήματα της κας Τεγόπολου για κακές τράπεζες που στοχοποιούν την πτωχή Ελευθεροτυπία.

Ίσως η κα Τεγόπουλου να έχει δίκιο και να φταίνε η κακές οι τράπεζες που δεν θέλουν να δανειοδοτήσουν ξανά μια φορτωμένη με χρέη επιχείρηση που μετέτρεψε προηγούμενα δάνεια σε επιστροφές κεφαλαίων, που βρίσκεται σε ένα κλάδο που περνάει διεθνώς μια μεγάλη κρίση και που βρίσκεται σε μια χώρα που περνά την μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, με μια μικρή και διαρκώς φθίνουσα κυκλοφορία που εγγυάται ότι τα δάνεια είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν στο μέλλον. Μετά από όλα αυτά είμαι σίγουρος ότι η Ελευθεροτυπία διώκεται για την πολιτική της δράση. Ίσως οι κουκουλοφόροι αν αντί για μολότοφ είχαν μετοχές της Alpha Bank τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Εν πάση περιπτώσει, όπως και να έχει η υπόθεση το θέμα είναι γιατί η συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει απασχολήσει το συγκρότημα Αλαφούζου όπως παρόμοιες άλλες περιπτώσεις των ΜΜΕ. Που είναι ο ενδελεχής έλεγχος της υπόθεσης; Από όσα αναφέρω παραπάνω φαίνεται ότι η υπόθεση έχει αρκετό ζουμί αλλά μέχρι τώρα οι αναγνώστες της Καθημερινής ή οι τηλεθεατές του ΣΚΑΪ δεν είχαν την ευκαιρία να μάθουν τις βασικές παραμέτρους του ρεπορτάζ όπως στις περιπτώσεις των Alter, Πρώτο Θέμα και ΔΟΛ. Γιατί αυτή η διαφορά αντιμετώπισης; Με ποια δημοσιογραφικά κριτήρια έγιναν οι συγκεκριμένες επιλογές; Αν δεν είναι δημοσιογραφικά τα κριτήρια, τότε τι είναι;

Ιωσήφ Ζαχαριάδης: "Οι Σοβιετικοί "αυτοκτόνησαν" τον πατέρα µου"

Λάμπρος Σταυρόπουλος από το vima.gr

Η επίσηµη αναγνώριση και αποκατάσταση του ρόλου και του αξιώµατος του αµφιλεγόµενου «τιµονιέρη» του ΚΚΕ επί µια 25ετία (1931-1956) από τον Περισσό, στο πλαίσιο της κοµµατικής αναψηλάφησης της ιστορίας του και του επαναπροσδιορισµού της θέσης του πυροδότησε ποικίλες συζητήσεις και αναθέρµανε το ενδιαφέρον για την αριστερή ιστοριογραφία. Ηδη εδώ και ηµέρεςβρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ο Β’ Τόµος του ∆οκιµίου Ιστορίας του ΚΚΕ για την περίοδο 1949-1968 (κυκλοφόρησε µε καθυστέρηση τεσσάρων µηνών από την έγκρισή του στο πλαίσιο της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που συγκάλεσε το ΚΚΕ), ο οποίος θα παρουσιαστεί και επισήµως την προσεχή Τετάρτη (7.00 µ.µ.) στην αίθουσα συνεδρίων του κόµµατος στον Περισσό από την κυρία Αλέκα Παπαρήγα. Υπό το φως της πολιτικής και κοµµατικής αποκατάστασης του πατέρα του από το ΚΚΕ, από την ηγεσία του οποίου καθαιρέθηκε το 1956 (6η Ολοµέλεια) στο πλαίσιο της «αποσταλινοποίησης»,αλλά και µε την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου «Νίκος Ζαχαριάδης. Ιστορικά διλήµµατα - Ιστορικές απαντήσεις» (εκδόσεις Καστανιώτη), ο κ. Ιωσήφ Ζαχαριάδης αναδεικνύει για πρώτη φορά, στη συνέντευξη που ακολουθεί, την καθοριστική ευθύνη των Σοβιετικών στην αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη.

Τριάντα οκτώ χρόνια µετά το τραγικό τέλος του αµετανόητου κοµµουνιστή ηγέτη στο παγωµένο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου είχε εκτοπιστεί από το πανίσχυρο άλλοτε ΚΚ Σοβιετικής Ενωσης, ο γιος του κατηγορεί τους Σοβιετικούς ότι «δεν έκαναν τίποτα», αν και γνώριζαν, για να αποτρέψουν τον Ζαχαριάδη από τη – γνωστή στο κόµµα του και στους ίδιους – απόφασή του να αυτοκτονήσει την 1η Αυγούστου 1973, εφόσον δεν του επέτρεπαν να επιστρέψει στην Ελλάδα. Η στάση τους αυτή «σηµαίνει ότι τους βόλευε να απαλλαχτούν απ’ τον Ζαχαριάδη» αναφέρει, καταλογίζοντάς τους ότι ήθελαν τον απόλυτο έλεγχό του και για αυτό απέτρεψαν τη µεταφορά του στη Βουδαπέστη, όπου είχε µεταφερθεί η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ µετά τη διάσπαση του 1968, όπως είχε επιχειρήσει η νέα τότε κοµµατική ηγεσία υπό τον Χαρίλαο Φλωράκη.

Παράλληλα παίρνει αποστάσεις από τη θέση του Περισσού, ο οποίος χαρακτήρισε λάθος την ενέργεια του άλλοτε ηγέτη του να απευθυνθεί το 1962 µέσω της πρεσβείας µας στη Μόσχα προς την Ελληνική ∆ικαιοσύνη δηλώνοντας έτοιµος να δικαστεί στη χώρα του, σε µια απεγνωσµένη προσπάθειά του να ξεφύγει από τον κλοιό των σοβιετικών δεσµωτών του ώστε να αποκαταστήσει το όνοµά του εντός του ΚΚΕ, όπου εκτός των άλλων εκκρεµούσε εις βάρος του και η κατηγορία του υπόπτου για σχέσεις µε τον εχθρό.

Η απόφαση του ΚΚΕ να αποκαταστήσει πολιτικά και κομματικά τον Ν. Ζαχαριάδη προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις. Εσείς πώς είδατε την εξέλιξη αυτή;

«Νιώθω απόλυτα ικανοποιηµένος, αν και νοµίζω ότι το ζήτηµα δεν είναι προσωπικό. Η αναγνώριση και η άρση από το κόµµα του οποιασδήποτε αδικίας στο πρόσωπό του είναι πράξη ιστορικής σηµασίας που δεν µπορεί να περιοριστεί στα δικά µου συναισθήµατα. Εγώ προσωπικά θα ένιωθα ικανοποιηµένος ακόµη κι αν η αποκατάσταση είχε περιοριστεί σ’ αυτό που ο ίδιος ο πατέρας µου είχε ζητήσει. Στο τελευταίο γράµµα του προς την ηγεσία του ΚΚΕ είχε γράψει: “ Ενα µόνο πράµα όχι µονάχα δε µπορείτε να µου το αρνηθείτε µα και το απαιτώ: τη διαγραφή µου απτό ΚΚΕ πρέπει να την ακυρώστε ανοιχτά, αντρίκια, δίκαια”. Και µόνο η ακύρωση της διαγραφής του σε ατοµικό επίπεδο για µένα θα ήταν αρκετή».

Θεωρείτε ότι η προσπάθεια της
νέας τότε (1973) ηγεσίας του κόμματος υπό τον Χαρίλαο Φλωράκη, μέσω του απεσταλμένου της Κώστα Λουλέ στη Σιβηρία, όπουβρισκόταν εξόριστος ο Ζαχαριάδης, μπορούσε να τον αποτρέψει από την αυτοκτονία; Είναι γνωστό ότι τους είχε προειδοποιήσει ρητά, όπως και ότι ο Λουλές δεν τον πήρε στα σοβαρά και «έχασε το στοίχημα», όπως είχε γράψει ο πατέρα σας στο τελευταίο σημείωμά του.

«Η αυτοκτονία του πατέρα µου µπορούσε να είχε αποτραπεί αν η σοβιετική ηγεσία ικανοποιούσε τα αιτήµατά του, όπως τον διαβεβαίωνε, δηλαδή αν τον αναγνώριζε ως πολιτικό πρόσφυγα και αν του επέτρεπε να γυρίσει στην Ελλάδα. Οπως γράφει ο πατέρας µου, ο Λουλές τού είπε πως δεν πίστευε ότι θα αυτοκτονήσει. Στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν κάποια χρόνια στην εφηµερίδα σας ο Καρλ Σεµενκόφ, στέλεχος του πανίσχυρου Τµήµατος ∆ιεθνών Σχέσεων του ΚΚΣΕ και άριστος γνώστης της υπόθεσης Ζαχαριάδη από τα µέσα, είχε πει πως ο Λουλές, µετά τη συνάντηση µε τον Ζαχαριάδη, επιστρέφοντας στη Μόσχα, ρωτήθηκε να πει ποια ήταν η γνώµη του για την απειλή του Ζαχαριάδη ότι θα αυτοκτονήσει. Η απάντηση του Λουλέ, κατά τον Σεµενκόφ, ήταν η εξής: “Πιστεύω ότι θα το κάνει”! Σ’ αυτή τη συνέντευξη υπήρχαν πολλά ψέµατα. Οµως, αν ο Λουλές απάντησε έτσι ακριβώς και οι Σοβιετικοί δεν έκαναν τίποτα, αυτό σηµαίνει ότι τους βόλευε να απαλλαχτούν απ’ τον Ζαχαριάδη!».

Πώς ερμηνεύετε τη στάση τους αυτή;

«Κοιτάξτε, νοµίζω πως ο Λουλές, ακόµη κι αν δεν πίστευε ότι ο Ζαχαριάδης θα αυτοκτονήσει, χρησιµοποίησε την απειλή του πατέρα µου στο ΚΚΣΕ για να τους πιέσει να κάνουν κάτι. ∆εν τα κατάφερε. Εκεί νοµίζω πως έχασε το στοίχηµα. Αφού δεν έχουν αποκαλυφθεί όλα τα ντοκουµέντα, µπορούµε µόνο να υποθέσουµε την αλήθεια. Τι ξέρουµε; Είναι γεγονός ότι ο Μπορίς Πονοµαριόφ, υψηλόβαθµο στέλεχος, µέ λος της ΚΕ του ΚΚΣΕ, έφερε το γράµµα µε την απειλή του Ζαχαριάδη να αυτοκτονήσει στην ηγεσία του ΚΚΕ µία εβδοµάδα προτού πεθάνει ο πατέρας µου. Σε δύο ηµέρες ο Λουλές πήγε στη Σιβηρία. Και υποσχέθηκε ότι θα έρθει άνθρωπος να συνοδεύσει τον Ζαχαριάδη στη Βουδαπέστη, στην έδρα του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Να κάτι που δεν µπορούσε να επιτρέψει η ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης. Και δεν το επέτρεψε».

Γιατί;

«∆ιότι τον φοβόντουσαν για τους δικούς τους λόγους και ήθελαν να τον ελέγχουν πλήρως».

Ο Ζαχαριάδης προσπάθησε να ξεφύγει από τον κλοιό των Σοβιετικών επιλέγοντας να επιστρέψει στην Ελλάδα, αν και γνώριζε ότι τον περιμένει το εδώλιο του κατηγορουμένου. Αναφέρομαι στην απόπειρά του να ζητήσει από την ελληνική Δικαιοσύνη μέσω της πρεσβείας μας στη Μόσχα το 1962 να του δοθεί ηδυνατότητα να δικαστεί στη χώρα μας. Ωστόσο ο Περισσός στην κομματική απόφαση αποκατάστασής του κρίνει ως λάθος την ενέργεια αυτή. Εσείς τι λέτε;

«Η γνώµη µου είναι ότι ο Ν. Ζαχαριάδης σωστά έπραξε. ∆ιαγράφηκε από το κόµµα στην 7η Ολοµέλεια της ΚΕ το 1957. Ταυτόχρονα χαρακτηρίστηκε ύποπτος και αποφασίστηκε η συγκρότηση επιτροπής για να εξετάσει τις καταγγελίες σε βάρος του και να αποφανθεί αν όντως ήταν πράκτορας του εχθρού στις τάξεις του ΚΚΕ ή όχι. Το ΚΚΕ αποφάνθηκε το 1967 ότι δεν ήταν ύποπτος. ∆ηλαδή, µετά από δέκα ολόκληρα χρόνια.

Το 1962 που ο πατέρας µου πήγε στην πρεσβεία είχαν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που του απαγγέλθηκε η κατηγορία του υπόπτου και για το θέµα ο ίδιος δεν είχε καµία απάντηση. Εποµένως, φρόντισε ο ίδιος να βάλει τα πράγµατα στη θέση τους επιχειρώντας να αποκαταστήσει την τιµή του και την αξιοπρέπειά του. Ο πατέρας µου πάντα έλεγε ότι “την τιµή σου κανείς δεν µπορεί να σου την πάρει, µόνο να την χάσεις ο ίδιος µπορείς"».

Γιατί πιστεύετε ότι ως σήμερα οι ρωσικές αρχές κρατούν επτασφράγιστα τα αρχεία του ΚΚΣΕ σε ό,τι αφορά την υπόθεση Ζαχαριάδη; Τι φοβούνται;

«Αρχειακό υλικό έρχεται στο φως. Το κρίσιµο όµως αρχειακό υλικό για τον Ζαχαριάδη βρίσκεται ακόµη στο σκοτάδι. ∆εν µπορώ να απαντήσω για λογαριασµό των ρωσικών αρχών, γιατί το κάνουν. Εγώ επιθυµώ να δηµοσιοποιηθούν όλα. Ακόµα και η τελευταία παράγραφος που αφορά τον πατέρα µου θέλω να έρθει στο φως. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η έκδοση του βιβλίου µε τα κείµενα του Ζαχαριάδη που µόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη µε την πολύτιµη και αφιλοκερδή συµβολή του φίλου ιστορικού Γιώργου Πετρόπουλου».

Η «ΣΤΡΟΥΓΚΑ», ΟΙ ΣΥΜΠΑΘΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΛΩΣΙΕΣ…

Πώς ο Μανιαδάκης «έβαλε στο χέρι» το ΚΚΕ

Στο βιβλίο «Νίκος Ζαχαριάδης. Ιστορικά διλήµµατα – Ιστορικές απαντήσεις» των εκδόσεων Καστανιώτη, εκτός των δηµοσιευµένων στην εποχή τους κειµένων, συνεντεύξεων, ρεπορτάζ κτλ. σχετικά µε τη δράση του ως το 1945, περιέχονται και άγνωστα στοιχεία για την πλέον σοβαρή ήττα που υπέστη το ΚΚΕ στη µακρόχρονη οργανωτική του ύπαρξη µε τη διείσδυση της Ασφάλειας στο εσωτερικό του και την καθυπόταξη του κόµµατος στον διαβόητο Μανιαδάκη. Σύµφωνα µε τα στοιχεία που παραθέτει ο ερευνητής και επιµελητής του βιβλίου κ. Γ. Πετρόπουλος, η έναρξη του ελληνοιταλικού πολέµου βρήκε τον Νίκο Ζαχαριάδη έγκλειστο του Μεταξά και το ΚΚΕ οργανωτικά αποδιοργανωµένο µε 2.000 περίπου κοµµουνιστές, πρωτοπόρα µέλη και στελέχη του ΚΚΕ σε 22 φυλακές, στρατόπεδα και τόπους εξορίας. Ανάµεσά τους και όλη σχεδόν η κοµµατική ηγε σία που είχε εκλεγεί από το 6ο Συνέδριο (∆εκέµβριος 1935).

Εκµεταλλευόµενη το κενό η Ασφάλεια δηµιούργησε στις αρχές του 1940 την «Προσωρινή ∆ιοίκηση» του ΚΚΕ, που διεκδικούσε την ηγεσία του κόµµατος και καθοδηγούνταν απευθείας από τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, υφυπουργό Ασφαλείας του δικτάτορα Μεταξά, και τον Σπύρο Παξινό, υποδιοικητή της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και επικεφαλής της Υπηρεσίας ∆ίωξης του Κοµµουνισµού. Στόχος ήταν να στηθεί µια ελεγχόµενη ηγεσία και ένα ελεγχόµενο κόµµα µε τη συνεργασία ανώτατων ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ.

Είχε προηγηθεί τον Νοέµβριο του 1936 µια σηµαντική επιτυχία του καθεστώτος, το οποίο είχε κατορθώσει να βάλει στο χέρι το αρχείο του ΠΓ της ΚΕ συλλαµβάνοντας τον υπεύθυνο φύλαξής του, Τηλέµαχο Μύτλα, ο οποίος στη συνέχεια έγινε όργανό της. Ετσι η Ασφάλεια από νωρίς είχε πληροφορηθεί όλον τον µηχανισµό του κόµµατος που δεν άργησε να τον εξαρθρώσει, να τον ελέγξει και να τον χρησιµοποιήσει.

Το µεγάλο χτύπηµα πάντως ήρθε αργότερα, περί το καλοκαίρι του 1939, όταν στην υπηρεσία των αρχών προσχώρησαν δύο κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ:

• Ο Μιχάλης Τυρίμος, μέλος της ΚΕ, πρώην βουλευτής και παλιός διευθυντής του «Ριζοσπάστη», που υπήρξε από το παρασκήνιο ο πραγµατικός εµπνευστής, ο ιδεολογικός και πολιτικός καθοδηγητής της «Προσωρινής ∆ιοίκησης». Η εκτέλεση του αδελφού του που βρισκόταν στη Σοβιετική Ενωση, στο πλαίσιο των σταλινικών εκκαθαρίσεων, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη µετεξέλιξή του αυτή.

• Ο Γιάννης Μιχαηλίδης (ψευδώνυμα «Ψηλός», «Κατσανέβης», «Κάτσος», «Κάµος»), µέλος του ΠΓ και της Γραµµατείας του κόµµατος. Φαίνεται πως συνεργάστηκε µε την Ασφάλεια χωρίς να δώσει όσα στοιχεία γνώριζε και είχε στην κατοχή του παρά µόνο όσα θεωρούσε ότι ήταν αναγκασµένος να δώσει. Μάλιστα, από όλη εκείνη τη φουρνιά µεγαλοστελεχών που συνεργάστηκαν µε την Ασφάλεια και κατά τη διάρκεια της Κατοχής έπεσαν στα χέρια του κόµµατος, ο Μιχαηλίδης ήταν ο µόνος που δεν εκτελέστηκε.

Πού αποσκοπούσε η «Προσωρινή ∆ιοίκηση»; Το περιέγραφε ο Μιχάλης Τυρίµος σε έκθεσή του προς τους Παξινό και Μανιαδάκη από το 1939, λίγο πριν από τη συγκρότησή της:

«Θα πρέπει δίχως δισταγµό να το πάρουµε (σ.σ.: το ΚΚΕ) και να το διοικήσουµε. Η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθή. Αν η προσπάθεια αυτή πετύχη, θα είναι και η πιο µεγάλη εθνική υπηρεσία της Ασφάλειας στην Ελλάδα, η αξία της οποίας θα φανή κυρίως αν τυχόν η Ελλάδαβρεθή στην ανάγκη να µπη στον πόλεµο. Ακόµη αύριο το γεγονός αυτό θα αποτελέση ένα µεγάλο τίτλο τιµής για το Υφυπουργείον ∆ηµοσίας Ασφαλείας, που είναι µοναδικό στα παγκόσµια χρονικά. Αυτή τη δουλειά δεν την κατάφερε ούτε ο Μουσσολίνι ούτε ο Χίτλερ!».Το «σχέδιο» του Τυρίµου που υιοθέτησε η Ασφάλεια ήταν το εξής:

«Οταν θα πάρουµε στα χέρια µας το Κόµµα, τι θα γίνη; Θα κάνουµε προπαγάνδα και δράση κοµµουνιστική; Θα εκδίδουµε το Ρίζο και προκηρύξεις; Θα κάνουµε στρατολογία µελών και θα οργανώσουµε εξωκοµµατικές οργανώσεις; Ολα αυτά θα τα κάνουµε, ή σχεδόν θα τα κάνουµε. Μα τότε λοιπόν το κέρδος; Αυτό που θα γίνη από µας τυπικά µεν θα είναι Κοµµουνιστικό Κόµµα, ουσιαστικά όµως µια µεγάλη απόχη στα χέρια του Κράτους. Ηπολιτική µας επίσης θα είναι κοµµουνιστική στην επιφάνεια, µα στο βάθος και στην ουσία δηλητήριο και λεπίδι που αργά στην αρχή, κεραυνοβόλα κατόπιν – όταν θα πρέπει – θα παραλύση καθολικά τόσο τον ωργανωµένο κοµµουνισµό όσο και τον ανοργάνωτο, τον διάχυτο. Στην πραγµατικότητα εµείς δεν θα φτιάσουµε βέβαια επαναστατικό Κόµµα αλλά µια µεγάλη στρούγκα µε µια υψηλή µάντρα. Εκεί, πιάνοντας απ’ το αυτί τα µέλη του ΚΚΕ, τους συµπαθούντες του, δηλωσίες και µη, θα µεταφέρουµε όλο το έµψυχο και άψυχο κοµµουνιστικό υλικό της χώρας. Οταν µαζευτούν όλοι, θα κλείση η πόρτα και στις σκοπιές της µάνδρας θα είναι αρκετοί δύο µόνον αστυφύλακες».

Στην αρχική της σύνθεση η «Προσωρινή ∆ιοίκηση» αποτελούνταν από πρώην κοµµουνιστές-πράκτορες της Ασφάλειας αλλά και από αγνούς κοµµουνιστές, απεσταλµένους της Κοµµουνιστικής ∆ιεθνούς, οι οποίοι νόµιζαν ότι έπρατταν το κοµµατι κό τους καθήκον. Σηµειώνεται επίσης ότι η «Προσωρινή ∆ιοίκηση» είχε κατορθώσει να κυκλοφορεί τον δικό της «Ριζοσπάστη». Στην αρχική της συγκρότηση συµµετείχαν οι ∆. ∆ηµητριάδης (Κουτσογιάννης), ∆. Μαύρος, ∆. Μαλτσινιώτης, Μίλτος Τιµογιαννάκης, Ολγα Μπακόλα και Καραφύλλας. Στην πορεία αποµακρύνθηκαν οι Μαλτσινιώτης και Μαύρος, ενώ στην ηγετική οµάδα πέρασε ο Γιάννης Μιχαηλίδης. Πίσω βέβαια στα παρασκήνια τα ηνία κρατούσαν ο Μανιαδάκης, ο Παξινός και φυσικά ο Τυρίµος. Η «Προσωρινή ∆ιοίκηση» οδηγήθηκε σε αποσύνθεση και διάλυση µετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερµανούς και ειδικότερα το καλοκαίρι του 1941, όταν στελέχη του ΚΚΕ δραπέτευσαν από τους τόπους εξορίας, επέστρεψαν στην Αθήνα και άρχισαν να ανασυγκροτούν εκ νέου το κόµµα τους, έχοντας όµως υποστεί προηγουµένως τεράστια πολιτική και οργανωτική ζηµιά.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

"Τον Βελουχιώτη δεν τον διέγραψε ο Ζαχαριάδης"

Ο Ζαχαριάδης φέρει ιστορική ευθύνη για την αποκήρυξη του ηγέτη του ΕΛΑΣ…

«Τον Αρη δεν τον διέγραψε ο πατέρας µου. Η απόφαση διαγραφής του Αρη είχε ληφθεί στην 11η Ολοµέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στις αρχές Απρίλη του 1945, και είχε µείνει µυστική γιατί γίνονταν διαπραγµατεύσεις ώστε ο Αρης να σταµατήσει την ένοπλη δράση και να βγει στο εξωτερικό. Οντως ο Αρης βγήκε στην Αλβανία και µετά από λίγο ξαναγύρισε. Τότε ενεργοποιήθηκε η απόφαση της 11ης Ολοµέλειας και ο Ζαχαριάδης ανέλαβε την ευ θύνη της δηµοσιοποίησής της. Αυτός ήταν ο Γενικός Γραµµατέας του κόµµατος, αυτός έπρεπε να πάρει το θέµα πάνω του.

Εγώ τον Αρη δεν µπορώ να τον φανταστώ έξω από το ΚΚΕ. Κανείς νοµίζω δεν µπορεί να τον φανταστεί έξω από το ΚΚΕ, ανεξαρτήτως αν θεωρείται τυπικά µέλος του κόµµατος ή όχι. Για τη µη απόδοση της κοµµατικής ιδιότητας από το ΚΚΕ στον Αρη, το ίδιο το ΚΚΕ στην απόφασή του δίνει µια απάντηση και κρίνεται για αυτήν. Εγώ δεν το σχολιάζω. Για µένα και για όλον τον κόσµο ο Αρης ανήκει στο πάνθεον των ηρώων του ελληνικού λαού, µέλος και στέλεχος του ΚΚΕ».