Η συζήτηση περί νέων κομμάτων, καθώς και μία παραβολική αναφορά του Φαήλου Κρανιδιώτη στο «Κόμμα των Καννιβάλων», φωτογραφίζοντας το γενικό σύνολο των «φιλομνημονιακών», με οδηγεί να απαντήσω αναλόγως με άλλο «κόμμα».
Θέλω λοιπόν να μιλήσω για το «Κόμμα της Παπάτζας», το οποίο απαρτίζεται από τους αντιμνημονιακούς παπατζήδες. Διευκρινίζω ότι ομιλώ για τους παπατζήδες και όχι για όλους τους αντιμνημονιακούς, καθώς δεν θέλω να συμπεριλάβω στις αναφορές μου την αριστερά, η οποία τουλάχιστον έχει ως φαίνεται ιδεολογικά κίνητρα για να ευαγγελίζεται το χάος και την καταστροφή.
Παπάτζα μπλέ-μαρέ
Το κόμμα λοιπόν της παπάτζας είναι πολύ ευρύτερο – πολυσυλλεκτικό, αν θέλετε – από ένα απλό κοινοβουλευτικό κόμμα, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα από τα δύο μεγάλα (;). Μπορεί ο πυρήνας του να είναι γαλάζιος, o κουβάς όμως εμπεριέχει όλο το φάσμα του κυανού – από ελαφρύ γαλανό ή και τιρκουάζ μέχρι μπλέ μαρέ. Από τους πολύ «λάιτ» κεντροδεξιούληδες – κατά δήλωσίν των – έως τους πολύ σκληρούς λαϊκοδεξιούς ή και τους εθνικοσοσιαλιστές. Εθνικοσοσιαλιστές προσφάτως ανακύψαντες, «προδομένους», όπως λένε από τις επιλογές ανθρώπων, όπως ο Μάκης Βορίδης.
Ο τελευταίος βέβαια, λέει τώρα αυτά που έλεγε πάντοτε. Ο ορθολογισμός και ο φιλελευθερισμός στα της οικονομίας υπήρξαν οδηγοί σε όσα διεκήρυττε τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια. Από την εποχή της ιδρύσεώς του το Ελληνικό Μέτωπο μιλούσε για μείωση του κράτους και ενίσχυση της επιχειρηματικότητος, όμως αυτοί δεν το είχαν πάρει χαμπάρι… Δεν ήταν όμως αυτό που κατά βάθος τους ενόχλησε, αλλά το γεγονός ότι ο Μάκης Βορίδης έγινε υπουργός. Δεν ήταν τόσο το μνημόνιο που τους ενόχλησε, αλλά το γεγονός ότι η επιλογή αυτή του ΛΑ.Ο.Σ. δείχνει ότι μετά από δύο χρόνια το οδηγεί σε μία σταθερή πορεία εξουσίας. Και δεν ήταν φυσικά ο αυτοπροσδιορισμός του Βορίδη ως «εθνικοφιλελεύθερος» που τους ενόχλησε ούτε η αποστροφή του προς την βία, αλλά το γεγονός ότι ο Βορίδης έγινε εν τέλει υπουργός, μέσα από τα μονοπάτια, των οποίων θεωρούν ότι έχουν το μονοπώλιο και όχι μέσα από μία αστική πορεία διά των διαύλων που το Κολλέγιο Αθηνών και η μεγαλοαστική προέλευσή του, του προσέφεραν.
Κυρίως όμως ενοχλήθηκαν, διότι δεν τους άφησε να αντιδράσουν διαφορετικά ο ιδρυματισμός τους. Ο ιδρυματισμός τους, που δεν τους αφήνει καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν να έχουν ποτέ σχέση με την εξουσία.
Παπάτζα Μπουμπουλίνα
Λίγο πιο πέρα, στο γαλάζιο στρατόπεδο, τα σύννεφα είναι πολύ πιο βαριά και μαύρα. Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς το φαινόμενο των Μπουμπουλίνων του ελληνικού πολιτικού έπους της μεταπολιτεύσεως, που στις θεατρινίστικες αγορεύσεις τους επί του Προϋπολογισμού, μας έκαναν κάποια στιγμή να νιώσουμε ότι θα βγάλουν το σουτιέν και θα το πετάξουν στα υπουργικά έδρανα ή ότι θα εμπφανίσουν κάποιο μπιτόνι βενζίνης και θα αυτοπυρποληθούν. Γιατί; Επειδή η Μέρκελ όρισε «Υφυπουργό Ελλάδος». Ήμαρτον!
Παλαιότερα, τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα και οι Μπουμπουλίνες ήταν ηπίων τόνων. Δεν τις είχαμε δει ποτέ να κάνουν έτσι ούτε όταν μπαίναμε στην νομισματική ένωση (βλ. πραγματική εκχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος) ούτε όταν το κόμμα τους κατασπαταλούσε τα τελευταία απομεινάρια των δημοσίων ταμείων ούτε όταν οι συνάδελφοί τους νταραβεριζόντουσαν απροκάλυπτα με την SIEMENS ούτε όταν κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους παρέδιδαν την Αθήνα στο έλεος της αριστεράς και των πιο αδίστακτων γκρουπών της. Όχι, τότε οι Μπουμπουλίνες είχαν υπουργεία και τιμούσαν την συναδελφική αλληλεγγύη. Και πιο παλιά, ήταν βουλευτές αστικού κόμματος και δεν θα μπορούσαν να χοροπηδάει πάνω στο βήμα. Τώρα, ούτε υπουργιλίκια παίζουν, η επανεκλογή είναι απίθανη, το κόμμα έγινε «λούμπεν»… και η μαϊμού δεν κατεβαίνει απ’ το δέντρο.
Παπάτζα Λάιτ
Υπάρχουν βέβαια και οι λάιτ παπατζήδες που κόπτονται για την εικόνα της χώρας προς το εξωτερικό. Και αυτή εικόνα δεν είναι άλλη από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Το γεγονός βέβαια, ότι ενίοτε τα φωτορεπορτάζ του εν λόγω δημοσίου φορέως περιέχουν κυρίως τις δράσεις δημάρχων και κάτι κουλτουρομάγαζα της πλάκας δεν έχει καμμία σημασία. Αρκεί να βγαίνει η εικόνα της χώρας προς τα έξω.
Αρχιπαπάτζα
Όχι βέβαια, πώς δεν είναι αυτή η εικόνα της χώρας, αλλά υπάρχει και μια άλλη εικόνα για την οποίαν φρόντισε να παραμείνει χαραγμένη στις μνήμες και του τελευταίου Βουσμάνου πολεμιστή, ο αρχιπαπατζής. Ο αρχιπαπατζής, αφού έκαψε εμμέσως πλην σαφώς την Αθήνα προ τριετίας, αφού πρώτα νομιμοποίησε χιλιάδες λαθρομεταναστών, ευχαριστώντας τους μάλιστα που μας γονιμοποιούν, βγαίνει τώρα και μιλάει για την γενικότερη υποβάθμιση περιοχών της Αθήνας εξαιτίας της μεγάλης συγκέντρωσης μεταναστών.
Ερυθρά παπάτζα
Γράφοντας βέβαια αυτό το άρθρο, οι εξελίξεις με προλαβαίνουν. Προ ολίγου λοιπόν εγεννήθη και ο ερυθρός παπατζής. Αυτός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η δε βαρύτης του είναι μεγίστη, καθ’ ότι ο ίδιος ως πρόσωπο σχετίζεται και με το άμεσο μέλλον της χώρας. Ή τουλάχιστον αυτό ευελπιστεί και απαιτεί με κάθε ευκαιρία. Έγραψε λοιπόν ο ερυθρός παπατζής σε τεράστια εφημερίδα:
«Όλα τα άλλα περί «αστικής δημοκρατίας» κ.λπ. μου ακούγονται μάλλον σαν ρατσιστικές εκδοχές πολιτικής. Πολύ απλά γιατί όταν μια χώρα φτωχαίνει ραγδαία, ο αστικός της κόσμος εκφυλίζεται και το λαϊκό στοιχείο πολλαπλασιάζεται.»
Τρέμε Αλέκα!
Δεν περιγράφω άλλο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου