...τι Ντόρα, τι Αντώνης...

του Γιάννη Α. Χαραλαμπίδη

Θα κάνω δήλωση πολιτικών φρονημάτων από την αρχή για να είμαι ξεκάθαρος. Είμαι δεξιός. Από τότε που απέκτησα συνείδηση του εαυτού μου και πολύ περισσότερο συνείδηση πολιτική και κοινωνική συγκροτημένη, τοποθετούμαι στην πολιτική γεωγραφία στον χώρο της Δεξιάς. Ο κώδικας ιδεών και αξιών μου είναι εθνικός, πατριωτικός και λαϊκός.

Η πρώτη μου πολιτική ένταξη και ενεργητική στάση υπήρξε η εγγραφή μου στην νεολαία της Πολιτικής Άνοιξης, τους Νέους Ορίζοντες. Το 1993, στα 14 μου, συντάχθηκα με τον Αντώνη Σαμαρά σε μια προσπάθεια να υπάρξει ένα ρήγμα στην παλαιοκομματική πολιτική της μεταπολίτευσης. Μετά από λίγο καιρό αποστασιοποιήθηκα όταν έκρινα ότι η προσπάθεια αυτή δεν είχε την δυναμική και την καθαρότητα ιδεών που εγώ ήθελα. Παρέμεινα για πολλά χρόνια ανένταχτος και αδέσμευτος...

Μέλος της Νέας Δημοκρατίας δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε καν ψηφοφόρος της. Για μια σειρά από λόγους δεν βρέθηκα ποτέ μέσα στο "μαντρί". Για λόγους και ιστορικούς και πολιτικούς. Πέρα από αυτό η προοπτική να γίνει η Νέα Δημοκρατία ένα κόμμα πραγματικά εθνικό, πατριωτικό και λαϊκό είναι για μένα κάτι το ευκτέο. Μακάρι μια τέτοια Νέα Δημοκρατία να γινόταν η μεγάλη ενιαία παράταξη που θα περιλάβει στις τάξεις της όλους όσους προτάσσουν την εθνική αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Στην σημερινή συγκυρία από τους δύο διεκδικητές της ηγεσίας όλοι καταλαβαίνουν ότι μόνο ο Αντώνης Σαμαράς φέρνει έναν αέρα που παραπέμπει σε κάτι που πλησιάζει όσα περιέγραψα. Εκείνος μιλάει κατά της οικογενειοκρατίας, κατά της ασυδοσίας του κεφαλαίου και υπέρ της δυναμικής προάσπισης των εθνικών δικαίων αλλά και του πατριωτικού χαρακτήρα της κοινωνίας. Όλα αυτά τα υπαινίσσεται ο Αντώνης Σαμαράς, είναι αλήθεια. Στην πράξη όμως;

Στην πράξη δεν έχω ακούσει κάτι από τον Αντώνη που να ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Δεν έχω ακούσει μια θέση για το πολύ σημαντικό θέμα της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ. Αντίθετα άκουσα ότι συμφωνεί με την σύνθετη ονομασία των Σκοπίων, δηλαδή αποδέχεται την παραχώρηση του όρου "Μακεδονία". Μα αυτή ήταν η σημαία του τα χρόνια της Πολιτικής Άνοιξης και γιαυτό συνταχθήκαμε τότε γύρω του. Ακόμα τον είδα να αποδέχεται την παραχώρηση ελληνικής εθνικότητας και πολιτικών διακαιωμάτων σε όλους τους μετανάστες 2ης γενιάς. Όλα αυτά είναι καίρια για μένα. Σε τι διαφέρουν από την Ντόρα Μητσοτάκη οι απόψεις του σε όλα αυτά; Σε τίποτα.

Αυτά και άλλα πολλά με κάνουν να σκέφτομαι ότι το πρόσωπο που τελικά θα εκλεγεί στην προεδρία της ΝΔ δεν θα κάνει καμμία διαφορά. Η Νέα Δημοκρατία θα παραμείνει το υποκριτικό, φοβικό, δήθεν, διαπλεκόμενο και γεμάτο παράσιτα κόμμα που ξέρουμε ως σήμερα. Ένα κόμμα που φοβάται να ψυθιρίσει καν την λέξη "δεξιά". Ένα κόμμα που όποτε κυβερνά το κάνει με πνεύμα διαχειριστικό, όπως τα τελευταία 5,5 χρόνια. Πού φοβάται να επιβάλλει την δημόσια τάξη και να ασκήσει σοβαρή εξωτερική πολιτική. Ένα κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ εθνικό, πατριωτικό και λαϊκό κι ας πουλάει τις ιδέες δίκην προϊόντων στους ψηφοφόρους της για να τους έχει στο χέρι γιατί "πού θα πάνε οι δεξιοί, εμάς θα ψηφίσουνε"!

Εγώ λοιπόν φίλοι μου δεν περιμένω τίποτα από την ΝΔ είτε βγει η Ντόρα είτε ο Αντώνης. Μια από ίδια... Βέβαια το να τρέφει κάποιος ελπίδες είναι δικαίωμά του. Προσωπικά όμως προσπαθώ να μην ζω με ψευδαισθήσεις.