Quo Vadis η ελληνική Δεξιά;

του Χρήστου Χαρίτου
μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
πολιτευτή Α’ Πειραιώς & Νήσων

Δύο σημαντικά ερωτήματα για τον κόσμο της ευρύτερης Δεξιάς, θα έλεγα ότι είναι τα εξής: πρώτον, έχει η Δεξιά πολιτικό μέλλον στην Ελλάδα και εάν ναι, ποιο είναι αυτό και από ποιους; Δεύτερον, γιατί και πως, αυτό το μέλλον θα πρέπει να ενδιαφέρει την Ελλάδα και τους Έλληνες; Ας αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των απαντήσεων, ξεκινώντας από το τέλος στην αρχή.

Η Ελλάς σήμερα είναι μία χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, με τον κοινωνικό της ιστό να έχει διαρραγεί. Το μνημόνιο είναι η κορυφή του παγόβουνου και όπως γνωρίζουμε, η δύναμη ενός παγόβουνου εδράζεται σε αυτό που δεν φαίνεται, κρυμμένο μέσα στο νερό. Στα καθ’ ημάς, αυτό που κρυβόταν έως χθες είναι το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος της Μεταπολιτεύσεως, ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας που απομυζεί τους πόρους της παραγωγικής ιδιωτικής οικονομίας, το εκπαιδευτικό μας σύστημα που είναι όμηρος της ασυλίας της Αριστεράς.

Σε όλα αυτά, προστέθηκαν η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και εγκληματικότητα, η υποχωρητικότητα στα εθνικά θέματα, η προσπάθεια αποδομήσεως της εθνικής ταυτότητος των Ελλήνων, η στοχοποίηση του πατριωτισμού και της ιδιοπροσωπείας του Ελληνισμού. Γίναμε ένα έθνος χωρίς παρελθόν, προκειμένου να χάσουμε τις συντεταγμένες ενός κοινού πεπρωμένου στο μέλλον.

Αυτή η ατζέντα, πολιτική, αλλά και βαθύτατα ιδεολογική-αξιακή, ενδιαφέρει σήμερα τους Έλληνες. Η κρίση ανοίγει όλα τα απαγορευμένα, από την κατεστημένη «πολιτική ορθότητα», θέματα. Τον ρόλο και τις λειτουργίες του κράτους, το πόσο «δωρεάν» και χρηστική δημόσια Παιδεία και Υγεία έχουμε, τις ελίτ των συνδικάτων των ΔΕΚΟ που τρέφονται παρασιτικώς εις βάρος της κοινωνίας, την ανεπάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού, το οποίο απαρτίζεται όλο και περισσότερο από άτομα της life style showbiz.

Το μέλλον λοιπόν της Ελληνικής Δεξιάς εξαρτάται από τις απαντήσεις που θα δώσει σε αυτά τα ερωτήματα. Αν αποκτήσει την «ιδεολογική ηγεμονία» που της αναλογεί, όπως θα έλεγε ο Γκράμσι. Αν η Δεξιά εγκλωβισθεί ξανά στα ιδεολογικά αδιέξοδα του «μεσαίου χώρου» και του «κοινωνικού κέντρου», με άνευρο και στρογγυλοποιημένο λόγο, χωρίς θέληση ρήξης και ανατροπής, τότε προφανώς δεν θα απαντήσει σε κανένα διακύβευμα της κοινωνίας. Θα είμαστε για άλλη μία φορά ουρά και τροφός της σοσιαλδημοκρατίας.

Πως ανατρέπεται αυτό; Μόνο αν η Ελληνική Δεξιά αποκτήσει συνείδηση της ταυτότητός της, πρέπει να γίνει ξανά και Ελληνική και Δεξιά. Να μιλήσει για το πώς αντιλαμβάνεται το Ελληνικό έθνος στον 21ο αιώνα, να υπερασπισθεί την αξία της εθνικής ταυτότητος σε ένα διεθνικό περιβάλλον, να νοηματοδοτήσει τις αξίες της εργασίας, της ιεραρχίας, της ανταγωνιστικότητος, του επιχειρείν, της ελευθερίας.

Να συνδέσει την εθνική κυριαρχία με την κοινωνική αλληλεγγύη, το ατομικό με το εθνικό. Αν το κάνουμε αυτό, τότε θα δώσουμε απαντήσεις στην ιστορική πρόκληση και στις ανάγκες της κοινωνίας. Τότε, η Ελληνική Δεξιά θα έχει μέλλον, γιατί θα δίνει ένα μέλλον στην Ελλάδα και τους Έλληνες.


Η επόμενη ημέρα
Το ερώτημα τώρα είναι «ποιος θα τα κάνει αυτά»; Η ΝΔ είναι καθηλωμένη σε ποσοστά του 25%. Για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση χρειάζεται 42%. Ακόμη και στο εσωτερικό της ΝΔ, ο κ. Σαμαράς βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον κ. Καραμανλή. Ταυτοχρόνως, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο ΛΑ.Ο.Σ. έχουν μία συμπαγή πολιτική παρουσία στα δεξιά της ΝΔ, η οποία πλέον δεν ανακόπτεται και η κ. Μπακογιάννη ήρθε να πιέσει την ΝΔ από τα αριστερά, στον φιλελεύθερο-κεντρώο χώρο. Αν και η κ. Μπακογιάννη με διάφορες δηλώσεις και πράξεις μάλλον θέλει να ανήκει σε ένα απο-ιδεολογικοποιημένο «Κέντρο», εκτός της Κεντροδεξιάς, το οποίο θα είναι εταίρος της εκάστοτε εξουσίας.

Ο κ. Σαμαράς λοιπόν πρέπει να σταματήσει να αναζητάει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν και συμμάχους, εκεί που δεν βρίσκονται. Να μιλήσει με όλες τις δυνάμεις της Δεξιάς, όπως τού έχει ζητήσει εδώ και καιρό ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Ένας δρόμος υπάρχει για να κυβερνήσει η ευρύτερη Δεξιά: ο δρόμος του διαλόγου και της συνθέσεως. Η κατάθεση μίας σοβαρής και λειτουργικής δεξιάς προτάσεως σε ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Μία πρόταση που θα εδράζεται στο τρίπτυχο: πατριωτισμός, κοινωνική αλληλεγγύη, ελεύθερη οικονομία.

Επειδή η ΝΔ είναι ένα «ευρωπαϊκό κόμμα», θα έπρεπε να έχει διδαχθεί από την ευρωπαϊκή εμπειρία της Κεντροδεξιάς. Η κυβερνώσα Κεντροδεξιά σε Ιταλία, Ολλανδία, Δανία είναι «πολύχρωμη». Περιλαμβάνει από τους φιλελεύθερους κεντρώους έως τα κόμματα της ριζοσπαστικής-πατριωτικής Δεξιάς. Όχι ως συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επάνω σε μία προγραμματική κυβερνητική σύγκλιση, αποδεκτή και συμφωνημένη από όλα τα μέρη.

Τα κόμματα της πατριωτικής Δεξιάς έχουν περάσει τις θέσεις τους για την λαθρομετανάστευση, την εγκληματικότητα, τον σεβασμό των εθνικών αξιών στην παιδεία και τον πολιτισμό, οι φιλελεύθεροι και οι χριστιανοδημοκράτες την υπερίσχυση της ελεύθερης οικονομίας και την μείωση του κράτους. Όλα αυτά δεμένα αρμονικά μεταξύ τους. Αυτή είναι win-win στρατηγική. Στην ίδια κατεύθυνση πορεύεται και η Κεντροδεξιά αντιπολίτευση στην Νορβηγία για να κυβερνήσει.

Η ατζέντα της Ελληνικής Δεξιάς είναι ιδεολογικά ηγεμονική, κοινωνικά πλειοψηφική και πολιτικά κυβερνητική. Αρκεί να θέλουμε να την αναδείξουμε, και να συγκρουσθούμε με τις ιδεοληψίες της Αριστεράς. Φθάνει οι πολιτικοί της Δεξιάς να βλέπουν το δάσος και να μην παίζουν κρυφτό πίσω από τα δένδρα. Η Ελλάς πρέπει να βγει από το τέλμα. Οι Έλληνες αναζητούν την ελπίδα. Στο «Quo Vadis» πρέπει να απαντήσουμε με αίσθημα ιστορικής ευθύνης, για την Ελλάδα και τους Έλληνες.


--------------------------------------------------------------------------------
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Statesmen και στο φύλλο της 11ης Δεκεμβρίου 2010 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.