της Ευγενίας Π. Τσατσάκη
«Εθισμός στη σιωπή». Αυτός θα ήταν ένας ταιριαστός τίτλος αν η κατάσταση στη χώρα μας γινόταν κινηματογραφικό έργο. Τρομολαγνεία και τρομοκρατία υπογράφουν το σενάριο. Η τοπογραφία του χάους οριοθετείται από το τείχος του χρέους, τις πύλες της κατανάλωσης, τις οδούς του ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου, τις γέφυρες των διπλωματικών συζητήσεων για την πολυπόθητη σωτηρία. Μόνο που οι σωτήρες, εγχώριοι και μη, είναι οι πιο γλυκείς δολοφόνοι, που με περισσή ευγένεια μας κλείνουν τους δρόμους διαφυγής. Μας οδηγούν με χειρουργική ακρίβεια στον όλεθρο κι εμείς συνεχίζουμε με τον πιο άσχημο τρόπο σε μια λεωφόρο, που καταλήγει στον γκρεμό.
Ας σταθούμε να αναμετρηθούμε με την άβυσσο. Τούτη η παμπάλαια συνταγή της χειραγώγησης της μάζας είναι μια ειδική αγωγή, που έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές. Από την στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος μαθαίνει να ακολουθεί κανόνες και να εκτελεί διαταγές. Αυτό βέβαια είναι πρωταρχικό στοιχείο της κοινωνικοποίησης και θεμέλιος λίθος της συγκρότησης των ανθρώπινων κοινωνιών. Τι πρέπει να γίνει όμως αν αυτοί οι κανόνες καταπατούν τον ίδιο τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του; Δικαιώματα απαραίτητα για την ύπαρξή του, όπως αυτό της ελευθερίας, της έκφρασης, της δυνατότητας να λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του. Καταντήσαμε να «φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς», όπως λέει ο διάσημος αοιδός.
Πόση αξιοπρέπεια, πόση υπερηφάνεια, πόση ελληνικότητα υπάρχει σ’ αυτόν τον φόβο; Ούτε στάλα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλα τα ιδανικά μας μετατράπηκαν σε αριθμούς. «Εμείς βέβαια που καταλαβαίνουμε τη ζωή, αδιαφορούμε για τους αριθμούς»* επειδή βαθιά μέσα μας νοιώθουμε πως οι αριθμοί δεν καθορίζουν τα πάντα.
Δάνεια επί δανείων και η ανάκαμψη της οικονομίας μας φαντάζει όνειρο ολοένα πιο μακρινό. Το αντίτιμο για λίγα χρήματα ακόμα είναι ελληνικό έδαφος και ψυχή. Ξεπουλάμε λοιπόν και τα δύο για να σωθούμε. Ο βασιλιάς του παραμυθιού ξανάρχεται στο νου. «Πρέπει ν’ απαιτείς από τον καθένα αυτό που ο καθένας μπορεί να δώσει. Η εξουσία βασίζεται πριν απ’ όλα στη λογική. Αν διατάξεις τον λαό σου να πέσει στη θάλασσα, θα επαναστατήσει. Μπορώ να απαιτώ να με υπακούνε γιατί οι διαταγές μου είναι λογικές». Πόση σοφία από ένα βασιλιά παραμυθιού! Μακάρι και οι κυβερνήτες μας να είχαν λίγη από τη σοφία του… Όμως ανακαλύπτουμε πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός»** κι ως πότε θα σιωπούμε;
*Από το βιβλίο «Ο Μικρός Πρίγκηπας» του Αντουάν ντε Σεν Εξυπερί
**Από το παραμύθι «Τα ρούχα του βασιλιά»
«Εθισμός στη σιωπή». Αυτός θα ήταν ένας ταιριαστός τίτλος αν η κατάσταση στη χώρα μας γινόταν κινηματογραφικό έργο. Τρομολαγνεία και τρομοκρατία υπογράφουν το σενάριο. Η τοπογραφία του χάους οριοθετείται από το τείχος του χρέους, τις πύλες της κατανάλωσης, τις οδούς του ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου, τις γέφυρες των διπλωματικών συζητήσεων για την πολυπόθητη σωτηρία. Μόνο που οι σωτήρες, εγχώριοι και μη, είναι οι πιο γλυκείς δολοφόνοι, που με περισσή ευγένεια μας κλείνουν τους δρόμους διαφυγής. Μας οδηγούν με χειρουργική ακρίβεια στον όλεθρο κι εμείς συνεχίζουμε με τον πιο άσχημο τρόπο σε μια λεωφόρο, που καταλήγει στον γκρεμό.
Ας σταθούμε να αναμετρηθούμε με την άβυσσο. Τούτη η παμπάλαια συνταγή της χειραγώγησης της μάζας είναι μια ειδική αγωγή, που έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές. Από την στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος μαθαίνει να ακολουθεί κανόνες και να εκτελεί διαταγές. Αυτό βέβαια είναι πρωταρχικό στοιχείο της κοινωνικοποίησης και θεμέλιος λίθος της συγκρότησης των ανθρώπινων κοινωνιών. Τι πρέπει να γίνει όμως αν αυτοί οι κανόνες καταπατούν τον ίδιο τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του; Δικαιώματα απαραίτητα για την ύπαρξή του, όπως αυτό της ελευθερίας, της έκφρασης, της δυνατότητας να λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του. Καταντήσαμε να «φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς», όπως λέει ο διάσημος αοιδός.
Πόση αξιοπρέπεια, πόση υπερηφάνεια, πόση ελληνικότητα υπάρχει σ’ αυτόν τον φόβο; Ούτε στάλα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλα τα ιδανικά μας μετατράπηκαν σε αριθμούς. «Εμείς βέβαια που καταλαβαίνουμε τη ζωή, αδιαφορούμε για τους αριθμούς»* επειδή βαθιά μέσα μας νοιώθουμε πως οι αριθμοί δεν καθορίζουν τα πάντα.
Δάνεια επί δανείων και η ανάκαμψη της οικονομίας μας φαντάζει όνειρο ολοένα πιο μακρινό. Το αντίτιμο για λίγα χρήματα ακόμα είναι ελληνικό έδαφος και ψυχή. Ξεπουλάμε λοιπόν και τα δύο για να σωθούμε. Ο βασιλιάς του παραμυθιού ξανάρχεται στο νου. «Πρέπει ν’ απαιτείς από τον καθένα αυτό που ο καθένας μπορεί να δώσει. Η εξουσία βασίζεται πριν απ’ όλα στη λογική. Αν διατάξεις τον λαό σου να πέσει στη θάλασσα, θα επαναστατήσει. Μπορώ να απαιτώ να με υπακούνε γιατί οι διαταγές μου είναι λογικές». Πόση σοφία από ένα βασιλιά παραμυθιού! Μακάρι και οι κυβερνήτες μας να είχαν λίγη από τη σοφία του… Όμως ανακαλύπτουμε πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός»** κι ως πότε θα σιωπούμε;
*Από το βιβλίο «Ο Μικρός Πρίγκηπας» του Αντουάν ντε Σεν Εξυπερί
**Από το παραμύθι «Τα ρούχα του βασιλιά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου