του Θεοδόση Αθανασά
μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
Η σημερινή οικονομική κρίση για την χώρα μας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε εθνική καταστροφή χειρότερη από αυτή του 1922! Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα ή σε οποιαδήποτε άλλη ιστορική στιγμή, παρόμοια εξέλιξη θα έφερνε τα πάνω κάτω στην πολιτική ζωή. Δυστυχώς στην Πατρίδα μας, ο λαός δεν έχει πάρει χαμπάρι το τι έγινε κι έχει σχεδόν πεισθεί ότι για όλα φταίνε κάποιες σκοτεινές δυνάμεις στο εξωτερικό...
Τα αποτελέσματα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές το αποδεικνύουν περίτρανα. Το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία και που στην ουσία έσυρε την χώρα στην διεθνή επιτήρηση, κατέκτησε περίπου τα 2/3 των Δήμων και των Περιφερειών της χώρας, εκμεταλλευόμενο την μεγάλη αποχή των εκλογέων. Τους υπόλοιπους ΟΤΑ κέρδισε το κόμμα της Αντιπολίτευσης, το οποίο επίσης με την άθλια οικονομική του διαχείριση έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην σημερινή κρίση. Κι ας μην κρυβόμαστε, η περίφημη αποχή δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά ψήφος αποδοχής του συστήματος. Αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται σιγά-σιγά σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Ακόμα και η κραταιά Αμερικανική Αυτοκρατορία στηρίζεται σε κυβερνήσεις που εκλέγονται από το 15-25% του εκλογικού σώματος και δεν φαίνεται να τρίζουν καθόλου τα θεμέλια του καθεστώτος τους.
Η παντοκρατορία του ντόπιου πολιτικού συστήματος, κτίσθηκε αρχικά στην ιδεολογική θέση της «απο-χουντοποίησης» και του «εκδημοκρατισμού», που προώθησε η Μεταπολίτευση τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής της (αντίσταση, ξερονήσια, Πολυτεχνείο). Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ʽ90, ξεθώριασαν τα ιδεολογικά της οράματα ξεκίνησε το σχέδιο Βʼ, που κατέληξε στο σημερινό αδιέξοδο. Δημιουργώντας ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και δένοντας την Ελλάδα με επαχθείς συμβάσεις, το κράτος της Μεταπολίτευσης μετέτρεψε σε άμεσα ή έμμεσα εξαρτώμενο από το δημόσιο σχεδόν 2 στους 3 πολίτες της χώρας (δημόσιοι υπάλληλοι, μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχοι).
Η σύγχρονη λοιπόν Ελληνική δημοκρατία (το περίφημο κράτος της Μεταπολίτευσης) στηρίζεται σήμερα σε δύο βασικούς πυλώνες:
* Στους ηλικιωμένους, άνω των 60 ετών, οι οποίοι δυστυχώς λόγω του δημογραφικού προβλήματος της χώρας αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος και οι οποίοι, παρακινούμενοι από την συντηρητικότητα της ηλικίας τους παραμένουν αφοσιωμένοι στις αρχικές κομματικές επιλογές της νιότης τους (τρίπτυχο Καραμανλής-Παπανδρέου-ΕΑΜ/ΕΛΑΣ).
* Στους κρατικο-συντήρητους που στην ουσία ζουν από το κράτος, είτε άμεσα μέσω εργασιακής σχέσης (δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι ΔΕΚΟ, αλλά και οι συνταξιούχοι αφού τα ταμεία τους επιζούν με κρατικές επιδοτήσεις), είτε έμμεσα μέσω κρατικών επιδοτήσεων των δραστηριοτήτων τους (κυρίως οι αγρότες). Το εκλογικό αυτό σώμα στηρίζει φανατικά τον δικομματισμό (και σε ένα ορισμένο βαθμό τον τρίτο πυλώνα του συστήματος τα δύο κομμουνιστικά κόμματα) όχι τόσο από ιδεολογική ταύτιση, αλλά καθαρά για λόγους βιοπορισμού.
Η εκλογική δυναμική των δύο αυτών σωμάτων είναι συντριπτική και προσεγγίζει, μαζί με τα εξαρτώμενα μέλη, τα 3 με 5 εκατομμύρια ψήφους, στην ουσία δηλαδή άνω του 75-80% του εκλογικού σώματος.
Το σύστημα αυτό έχει επιφέρει μετάλλαξη της ψυχοσύνθεσης του Ελληνικού λαού, σε πολύ χειρότερο βαθμό από τις διάφορες «σκοτεινές» δυνάμεις που βαυκαλίζονται διάφοροι έγκυροι αναλυτές του Πατριωτικού χώρου. Όπως είχε πει κάποτε ένας πολιτικός του Πατριωτικού χώρου: «Δεν είδαμε ποτέ κάποιον ραβίνο να ελέγχει τι ψηφίζουμε πίσω από το παραβάν». Και όμως τα ποσοστά του δικομματισμού ήταν και είναι τεράστια, σε αντίθεση με τα ποσοστά του Πατριωτικού χώρου που παρέμεναν, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, σε μηδενικά επίπεδα. Και όσοι κακόπιστοι αρχίσουν να λένε πάλι ότι οι «σκοτεινές δυνάμεις» επηρεάζουν τα ΜΜΕ, την παιδεία κ.ο.κ., καλό θα ήταν να δουν τις εκλογικές επιτυχίες των πατριωτικών σχηματισμών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί δεν υπάρχει θέμα ελέγχου από τους επικυρίαρχους;
Η εξάρτηση από τον Μεγάλο Αδελφό, που είναι στην ουσία το διογκωμένο υπερ-κράτος της Μεταπολίτευσης, έχει αφαιρέσει από τον Έλληνα κάθε ίχνος ικμάδας και ενεργητικότητας. Είναι χαρακτηριστικό:
* Οι Έλληνες ναυτικοί έχουν κυριαρχήσει στους απέραντους και ανεξέλεγκτους ωκεανούς, ενώ οι συμπατριώτες τους επιχειρηματίες έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό, δρώντας στην «προστατευόμενη» ελληνική οικονομία.
* Οι Έλληνες της διασποράς, οι οποίοι είναι ίσως περισσότεροι από αυτούς που μένουν σήμερα στα όρια της Ελληνικής Μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, είναι πολύ ισχυρότεροι οικονομικά από τους συμπατριώτες τους που έμειναν πίσω. Και κυρίως, διαθέτουν απείρως μεγαλύτερο πατριωτικό παλμό και σθένος.
* Τα ποσοστά των πατριωτικών κομμάτων στα κρατικοδίαιτα εκλογικά στρώματα (συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, κι ένα μεγάλο μέρος του αγροτικού κόσμου) είναι πολύ χαμηλότερα από τα αντίστοιχα άλλων κοινωνικών ομάδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. μετά βίας βρήκαν ομοϊδεάτες δημόσιους υπαλλήλους για να μετατάξουν στα γραφεία τους. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν θέσεις κενές ή καλυπτόμενες από ανθρώπους που υποστηρίζουν άλλα κόμματα!
Η συζήτηση στον Πατριωτικό χώρο έχει ξεφύγει και πάλι σε λάθος μονοπάτι. Κύριο ζητούμενο δεν είναι σήμερα ποιός θα είναι ο ρόλος του κράτους στην Οικονομία, αλλά, αν θα πρέπει το κράτος της Μεταπολίτευσης με τις σαθρές δομές του, να συνεχίσει να υπάρχει! Όταν ο Καραμανλής το 1974 αποδομούσε το κράτος της Επταετίας, βρήκε απόλυτη στήριξη, τόσο από τους κρατιστές κομμουνιστές, όσο και από τους θιασώτες της Ελεύθερης Οικονομίας που δεν έβγαλαν άχνα για το κύμα κρατικοποιήσεων που επέβαλε.
Η Τρόικα και οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω από αυτήν, σίγουρα δεν σκέπτονται το καλό της χώρας και κανένας δεν ισχυρίζεται το αντίθετο. Σε αυτή όμως την σύγκρουση δύο εχθρικών δυνάμεων για τον Ελληνισμό, του ξένου παράγοντα και του κράτους της Μεταπολίτευσης, πρέπει να επιλέξουμε ποιόν εχθρό θα εξοντώσουμε πρώτον. Με τους αμέτρητους εξωτερικούς εχθρούς μας πολεμάμε αιώνες τώρα αλλά έχουμε επιβιώσει μέχρι σήμερα. Αν όμως σε αυτή την ιστορική φάση, μείνουμε με το κράτος της Μεταπολίτευσης αλώβητο, η δημογραφική τουλάχιστον εξαφάνιση του Ελληνισμού είναι σχεδόν σίγουρη τα επόμενα χρόνια (λαθρομετανάστευση-υπογεννητικότητα). Η επιλογή είναι αυτονόητη.
μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
Η σημερινή οικονομική κρίση για την χώρα μας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε εθνική καταστροφή χειρότερη από αυτή του 1922! Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα ή σε οποιαδήποτε άλλη ιστορική στιγμή, παρόμοια εξέλιξη θα έφερνε τα πάνω κάτω στην πολιτική ζωή. Δυστυχώς στην Πατρίδα μας, ο λαός δεν έχει πάρει χαμπάρι το τι έγινε κι έχει σχεδόν πεισθεί ότι για όλα φταίνε κάποιες σκοτεινές δυνάμεις στο εξωτερικό...
Τα αποτελέσματα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές το αποδεικνύουν περίτρανα. Το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία και που στην ουσία έσυρε την χώρα στην διεθνή επιτήρηση, κατέκτησε περίπου τα 2/3 των Δήμων και των Περιφερειών της χώρας, εκμεταλλευόμενο την μεγάλη αποχή των εκλογέων. Τους υπόλοιπους ΟΤΑ κέρδισε το κόμμα της Αντιπολίτευσης, το οποίο επίσης με την άθλια οικονομική του διαχείριση έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην σημερινή κρίση. Κι ας μην κρυβόμαστε, η περίφημη αποχή δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά ψήφος αποδοχής του συστήματος. Αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται σιγά-σιγά σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Ακόμα και η κραταιά Αμερικανική Αυτοκρατορία στηρίζεται σε κυβερνήσεις που εκλέγονται από το 15-25% του εκλογικού σώματος και δεν φαίνεται να τρίζουν καθόλου τα θεμέλια του καθεστώτος τους.
Η παντοκρατορία του ντόπιου πολιτικού συστήματος, κτίσθηκε αρχικά στην ιδεολογική θέση της «απο-χουντοποίησης» και του «εκδημοκρατισμού», που προώθησε η Μεταπολίτευση τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής της (αντίσταση, ξερονήσια, Πολυτεχνείο). Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ʽ90, ξεθώριασαν τα ιδεολογικά της οράματα ξεκίνησε το σχέδιο Βʼ, που κατέληξε στο σημερινό αδιέξοδο. Δημιουργώντας ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και δένοντας την Ελλάδα με επαχθείς συμβάσεις, το κράτος της Μεταπολίτευσης μετέτρεψε σε άμεσα ή έμμεσα εξαρτώμενο από το δημόσιο σχεδόν 2 στους 3 πολίτες της χώρας (δημόσιοι υπάλληλοι, μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχοι).
Η σύγχρονη λοιπόν Ελληνική δημοκρατία (το περίφημο κράτος της Μεταπολίτευσης) στηρίζεται σήμερα σε δύο βασικούς πυλώνες:
* Στους ηλικιωμένους, άνω των 60 ετών, οι οποίοι δυστυχώς λόγω του δημογραφικού προβλήματος της χώρας αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος και οι οποίοι, παρακινούμενοι από την συντηρητικότητα της ηλικίας τους παραμένουν αφοσιωμένοι στις αρχικές κομματικές επιλογές της νιότης τους (τρίπτυχο Καραμανλής-Παπανδρέου-ΕΑΜ/ΕΛΑΣ).
* Στους κρατικο-συντήρητους που στην ουσία ζουν από το κράτος, είτε άμεσα μέσω εργασιακής σχέσης (δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι ΔΕΚΟ, αλλά και οι συνταξιούχοι αφού τα ταμεία τους επιζούν με κρατικές επιδοτήσεις), είτε έμμεσα μέσω κρατικών επιδοτήσεων των δραστηριοτήτων τους (κυρίως οι αγρότες). Το εκλογικό αυτό σώμα στηρίζει φανατικά τον δικομματισμό (και σε ένα ορισμένο βαθμό τον τρίτο πυλώνα του συστήματος τα δύο κομμουνιστικά κόμματα) όχι τόσο από ιδεολογική ταύτιση, αλλά καθαρά για λόγους βιοπορισμού.
Η εκλογική δυναμική των δύο αυτών σωμάτων είναι συντριπτική και προσεγγίζει, μαζί με τα εξαρτώμενα μέλη, τα 3 με 5 εκατομμύρια ψήφους, στην ουσία δηλαδή άνω του 75-80% του εκλογικού σώματος.
Το σύστημα αυτό έχει επιφέρει μετάλλαξη της ψυχοσύνθεσης του Ελληνικού λαού, σε πολύ χειρότερο βαθμό από τις διάφορες «σκοτεινές» δυνάμεις που βαυκαλίζονται διάφοροι έγκυροι αναλυτές του Πατριωτικού χώρου. Όπως είχε πει κάποτε ένας πολιτικός του Πατριωτικού χώρου: «Δεν είδαμε ποτέ κάποιον ραβίνο να ελέγχει τι ψηφίζουμε πίσω από το παραβάν». Και όμως τα ποσοστά του δικομματισμού ήταν και είναι τεράστια, σε αντίθεση με τα ποσοστά του Πατριωτικού χώρου που παρέμεναν, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, σε μηδενικά επίπεδα. Και όσοι κακόπιστοι αρχίσουν να λένε πάλι ότι οι «σκοτεινές δυνάμεις» επηρεάζουν τα ΜΜΕ, την παιδεία κ.ο.κ., καλό θα ήταν να δουν τις εκλογικές επιτυχίες των πατριωτικών σχηματισμών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί δεν υπάρχει θέμα ελέγχου από τους επικυρίαρχους;
Η εξάρτηση από τον Μεγάλο Αδελφό, που είναι στην ουσία το διογκωμένο υπερ-κράτος της Μεταπολίτευσης, έχει αφαιρέσει από τον Έλληνα κάθε ίχνος ικμάδας και ενεργητικότητας. Είναι χαρακτηριστικό:
* Οι Έλληνες ναυτικοί έχουν κυριαρχήσει στους απέραντους και ανεξέλεγκτους ωκεανούς, ενώ οι συμπατριώτες τους επιχειρηματίες έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό, δρώντας στην «προστατευόμενη» ελληνική οικονομία.
* Οι Έλληνες της διασποράς, οι οποίοι είναι ίσως περισσότεροι από αυτούς που μένουν σήμερα στα όρια της Ελληνικής Μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, είναι πολύ ισχυρότεροι οικονομικά από τους συμπατριώτες τους που έμειναν πίσω. Και κυρίως, διαθέτουν απείρως μεγαλύτερο πατριωτικό παλμό και σθένος.
* Τα ποσοστά των πατριωτικών κομμάτων στα κρατικοδίαιτα εκλογικά στρώματα (συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, κι ένα μεγάλο μέρος του αγροτικού κόσμου) είναι πολύ χαμηλότερα από τα αντίστοιχα άλλων κοινωνικών ομάδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. μετά βίας βρήκαν ομοϊδεάτες δημόσιους υπαλλήλους για να μετατάξουν στα γραφεία τους. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν θέσεις κενές ή καλυπτόμενες από ανθρώπους που υποστηρίζουν άλλα κόμματα!
Η συζήτηση στον Πατριωτικό χώρο έχει ξεφύγει και πάλι σε λάθος μονοπάτι. Κύριο ζητούμενο δεν είναι σήμερα ποιός θα είναι ο ρόλος του κράτους στην Οικονομία, αλλά, αν θα πρέπει το κράτος της Μεταπολίτευσης με τις σαθρές δομές του, να συνεχίσει να υπάρχει! Όταν ο Καραμανλής το 1974 αποδομούσε το κράτος της Επταετίας, βρήκε απόλυτη στήριξη, τόσο από τους κρατιστές κομμουνιστές, όσο και από τους θιασώτες της Ελεύθερης Οικονομίας που δεν έβγαλαν άχνα για το κύμα κρατικοποιήσεων που επέβαλε.
Η Τρόικα και οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω από αυτήν, σίγουρα δεν σκέπτονται το καλό της χώρας και κανένας δεν ισχυρίζεται το αντίθετο. Σε αυτή όμως την σύγκρουση δύο εχθρικών δυνάμεων για τον Ελληνισμό, του ξένου παράγοντα και του κράτους της Μεταπολίτευσης, πρέπει να επιλέξουμε ποιόν εχθρό θα εξοντώσουμε πρώτον. Με τους αμέτρητους εξωτερικούς εχθρούς μας πολεμάμε αιώνες τώρα αλλά έχουμε επιβιώσει μέχρι σήμερα. Αν όμως σε αυτή την ιστορική φάση, μείνουμε με το κράτος της Μεταπολίτευσης αλώβητο, η δημογραφική τουλάχιστον εξαφάνιση του Ελληνισμού είναι σχεδόν σίγουρη τα επόμενα χρόνια (λαθρομετανάστευση-υπογεννητικότητα). Η επιλογή είναι αυτονόητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου