Ἡ Ψυχή καί ἡ Ἀριστερά

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 1ῃ Σεπτεμβρίου 2011

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ τελετή ἀποχαιρετισμοῦ τοῦ ἱστορικοῦ ἡγέτη τῆς λεγομένης ἀριστερᾶς Λεωνίδα Κύρκου στόν αὔλειο χῶρο τοῦ Α΄ Κοιμητηρίου Ἀθηνῶν μέ τήν παρουσία ἰκανοῦ ἀριθμοῦ μελῶν τῆς πολιτικῆς, κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς ζωῆς τῆς χώρας, στιγμιότυπα τῆς ὁποίας μετεδόθησαν ἀπό τήν τηλοψία παρουσίασε γιά μιά εἰσέτι φορά ἐκτύπως τήν ἀντιφατικότητα καί τήν αὐτοδιάψευσι τῆς δῆθεν προοδευτικῆς ἰδεολογίας πού ἔχει θέσει στά πρός κατεδάφισι τόν Θεό, τήν πνευματική διάσταση τῆς ὑπάρξεως, τήν μετά θάνατο στό ἐπέκεινα ἐπιβίωσι τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.

Τό ἀπόγειο τῆς ἀντίφασης σέ ὅλη αὐτή τήν διαδικασία δημόσιας καί πανηγυρικῆς ἀποκηρύξεως τῆς Εὐαγγελικῆς πίστεως, ἀπετέλεσε ὁ ἐπικήδειος λόγος τοῦ ἀποσχισθέντος ἐκ τοῦ ἑνιαίου Συνασπισμοῦ τῆς λεγομένης Ἀριστερᾶς καί τῆς Προόδου καί Προέδρου τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς κ. Φώτη Κουβέλη, ὁ ὁποῖος κάλεσε τόν ἀποθανόντα «νά περάσει ἀπέναντι».

Καί διερωτᾶται εὐλόγως ὁ κάθε καλοπροαίρετος ποῦ ἀπέναντι; Στό τίποτα; Στήν ἐκμηδένιση; Στήν ἀνυπαρξία; Μά αὐτό δέν ἀποτελεῖ πέρασμα ἀλλά ἐξαφάνιση καί κατακρήμνιση στό χάος.

Ἡ «μεγαλειώδης» ἀντίφαση αὐτῆς τῆς ἰδεοληψίας ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἡ λεγομένη ἀριστερά ἰδεολογία ἰσχυρίζεται ὅτι ἀγωνίζεται γιά τήν ἐπικράτησι τοῦ δικαίου, τῆς ἠθικῆς τάξεως, τῆς κοινωνικῆς συναντιλήψεως στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἀλλά ἐάν τό ἀνθρώπινο ὄν δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων καί τά τρισεκατομμύρια τῶν γαλαξιῶν ἀπό μία τυχαία καί ἀσυνείδητη συνάρμοση μορίων, πού ὅμως παράγει μυστηριωδῶς καί ἀναπάντεχα ἁρμονία, σύνθεση καί τάξη καί ἐπιπροσθέτως δέν ὑφίσταται στόν ἄνθρωπο αἰώνια καί ἀθάνατη ψυχή, δηλ. ἀνθρώπινο πρόσωπο πού ἔχει πλασθεῖ ἀπό τόν Ὑπέρτατο Δημιουργό κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσι Αὐτοῦ καί πού προορίζεται νά κοινωνήσει μαζί του ἀλληλοπεριχωρούμενο στήν πνευματική διάστασι τῆς ὑπάρξεως πού ἑρμηνεύει καί τόν παρόντα ἀσυνείδητο κόσμο, τότε ὅλες αὐτές οἱ ὡραῖες καί μεγαλόστομες ἰδέες καί ἔννοιες καί ὁ ἀγώνας τῆς λεγόμενης ἀριστερᾶς εἶναι ἕνα ἐκπληκτικό καί τεράστιο μηδέν.

Τί σημαίνει δίκαιο καί ἠθική; Οἱ ἔννοιες αὐτές μόνο μεταφυσικῶς θεωρούμενες προσλαμβάνουν ὕπαρξη καί ἐφαρμογή στόν παρόντα κόσμο. Ἄλλως, δέν ἔχουν οὐδεμία ἀξία διότι ἐάν ὁ ἄνθρωπος προέρχεται ἀπό τό μηδέν καί τήν τυχαία καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή καί προορίζεται γιά τήν ἐκμηδένιση, τήν ἀνυπαρξία καί τό χάος, τότε γιά ποιό λόγο νά εἶναι δίκαιος καί ἠθικός; Γιά ποιό λόγο νά μήν εἶναι ἠδονόφιλος καί ἁρπακτικό; Γιά ποιό λόγο νά ἀγωνίζεται γιά τόν συνάνθρωπό του; Γιά ποιό λόγο νά δημιουργεῖ πολιτισμό, φιλοσοφία καί τέχνη; Γιά ποιό λόγο νά μήν ἐπικρατεῖ ὁ νόμος τῆς ζούγκλας; Γιά ποιό λόγο νά μήν γίνουμε ὅλοι ὀπαδοί τοῦ Φρ. Νίτσε καί τῆς τρομακτικῆς ἰδεοληψίας του περί ὑπερανθρώπου πού πρέπει νά κατατρώγει τίς σάρκες τῶν ἀδυνάτων οἱ ὁποίοι ἕναν καί μόνο ρόλο ἔχουν νά γίνουν ἡ γέφυρα ἀπό τήν ὁποία θά διέλθει ὁ κάθε ἀμοραλιστής καί ἀνάλγητος. Καί ἀκόμη ποιά εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ.

Μέ τόν κασμά τῆς ἀθεΐας καί τοῦ ἀγνωστικισμοῦ ἀσφαλῶς δέν ἀποδομεῖται ὁ πανυπερτέλειος Θεός, τοῦ ὁποίου «ποίησιν τῶν χειρῶν ἀναγγέλλει τό στερέωμα» ἀλλά κατεδαφίζεται καί γκρεμίζεται καί ἐξανδραποδίζεται ὁ δυστυχής ἄνθρωπος, ὅπως μεγαλειωδῶς τό διεκήρυξε ὁ Ντοστογιέφσκι καί ἱστορικῶς ἀπεδείχθη γιά 70 ὁλόκληρα χρόνια στίς πρώην δυστυχισμένες χῶρες τοῦ λεγομένου ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, πού ἐπεκράτησε αὐτή ἡ τραγική ἰδεοληψία μέ τά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τίς μυστικές ἀστυνομίες, τά γκουλάγκς, τά ψυχιατρεῖα καί τίς ἀναρίθμητες δολοφονίες.

Μποροῦν μήπως ὅλοι αὐτοί πού συνέπραξαν στήν τελετή ἀποχαιρετισμοῦ, δηλ. στήν ἐπίσημη καί πανηγυρική διακήρυξη ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτα καί ὅτι ὅλη ἡ ζωή εἶναι δεινός παραλογισμός ἀπό τήν ὁποία ἐλλείπει ἡ σκοπιμότης καί ἡ στοχοθεσία νά μᾶς ἐξηγήσουν πῶς ἀπό τήν ὑλική σύσταση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἀναβλύζουν οἱ πνευματικές ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ αὐτεξουσιότης καί ἐλευθερία τῆς βουλήσεως, τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα καί τό ἐνσυνείδητο ἐγώ, ἡ συνείδησις καί ἡ συνειδητή ἀντίληψις τῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος τοῦ δικαίου, τοῦ ἀλτρουϊσμοῦ, τῆς αὐτοθυσίας ὡς καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν, ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ὑλικῶν ἐπιδράσεων καί ἐντυπώσεων ἐσωτερκῶν (ἐνδοοργανικῶν) καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότης τῆς μή ἱκανοποιήσεως διά τῆς βουλήσεως καί τῆς θελήσεως ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματος μας ἐπιδράσεων, ὁ προφορικός ἀλλά καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη, ἀνάπλασι καί ἀναγνώρισι καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνῶσις, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἰκανότης, ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα ἀσχέτως τῶν διαστάσεων τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά. Πῶς ἑρμηνεύεται στήν παρούσα ζωή, τό ὅριο, ἡ σχετικότης καί ἡ ἔλλειψις πού κυριαρχοῦν ἀναποδράστως;

Ὅλοι λοιπόν αὐτοί πού συνέπραξαν σέ αὐτή τήν δημόσια καί πανηγυρική διακήρυξη καί ἐμφοροῦνται ἀπό τήν ἴδια ὀλέθρια γιά τούς ἴδιους ἰδεοληψία ἔχουν ὄνομα πού τούς δίδει ὁ ἀψευδής καί ἄφθιτος καί αἰώνιος λόγος τοῦ ζῶντος Θεοῦ διά τοῦ Προφητάνακτος: «Εἶπε ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 14:1).

Τέλος ἐκ προοιμίου ἐκφράζω εὐγνώμονες εὐχαριστίες στούς ἐξ ἐπαγγέλματος ἤ ἐκ πεποιθήσεως λοιδόρους μου, πού ἀσφαλῶς λάβροι θά ἐφορμίσουν, δεόμενος ὑπέρ φωτισμοῦ καί μετανοίας των.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ+

ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ