του Γεωργίου Πισσαλίδη
Ο Έλβις και η Ουγγρική επανάσταση
Τον Οκτώβριο του 1956, ξεσπά η επανάσταση του Ουγγρικού λαού ενάντια στην σοβιετική κατοχή της χώρας και το φιλοκατοχικό κομμουνιστικό καθεστώς. Η εξέγερση ξεκινά από τους φοιτητές της Βουδαπέστης και η φλόγα απλώνεται σε όλη την Ουγγαρία. Για να υπερασπισθούν την ελευθερία της πατρίδας τους, οι Ούγγροι οργανώνουν ένοπλες ομάδες που περιφρουρούν την πρωτεύουσα και τις μεγάλες πόλεις. Μέλη του κομμουνιστικού κόμματος και της μυστικής αστυνομίας συλλαμβάνονται και εκτελούνται. Όμως τον Νοέμβριο, τα σοβιετικά τανκ εισβάλλουν στην χώρα και πνίγουν την επανάσταση στο αίμα. Στις 6 Ιανουαρίου του 1957, ο «βασιλιάς» θα παρουσιαζόταν, για τελευταία φορά στο «Έντ Σάλιβαν Σόου», το πιο διάσημο μουσικό σόου της αμερικάνικης τηλεόρασης. Όμως δεν θα τραγουδούσε τις ροκ επιτυχίες του, αλλά ένα χριστιανικό ύμνο που, όπως θα δήλωνε και ο ίδιος ο Έντ Σάλιβαν στην εκπομπή, οι στίχοι του εξέφραζαν την άποψη του Έλβις για τα γεγονότα της Ουγγαρίας. Επρόκειτο για το «Πης Ιν Δε Βάλλευ» (Ειρήνη στην πεδιάδα):
«Θα υπάρξει ειρήνη στην πεδιάδα για μένα, κάποια μέρα
Δεν θα υπάρχει στενοχώρια, δεν θα υπάρξει θλίψη
Η αρκούδα θα είναι ευγενική
και ο λύκος θα τιθασευτεί
και το λιοντάρι θα ξαπλωθεί στο χώμα από το πρόβατο»
Παρόλο που ο Έλβις δεν έκανε πολιτικές δηλώσεις, η Ουγγρική εξέγερση ήταν κάτι που τον «έκαιγε». Για αυτό και ζήτησε από τους αμερικανούς τηλεθεατές να μαζέψουν λεφτά για να στηρίξουν τον Ουγγρικό λαό. Αποτέλεσμα, μέσα σε λίγες ώρες είχαν μαζευτεί 26 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα. Εξαιτίας αυτής της υποστήριξης και με αφορμή τα 55 χρόνια από την Ουγγρική εξέγερση, το όνομα του Έλβις θα δοθεί σε μια πλατεία της Βουδαπέστης και θα ονομαστεί μεταθανάτια επίτιμος πολίτης της χώρας.
Το 1958, ο Έλβις καλείται στον στρατό, όπου και υπηρετεί, παρόλο που θα μπορούσε να τον αποφύγει. Όμως αρνείται οποιαδήποτε ειδική μεταχείριση. Θέλει να υπηρετήσει όπως ο οποιοσδήποτε αμερικανός πολίτης. Όχι μόνο αυτό, αλλά ζητά να σταλεί στο Βερολίνο, την καρδιά του Ψυχρού Πολέμου. Εκεί θα εκπαιδευτεί στις μεθόδους κομμουνιστικής πλύσης εγκεφάλου.
Το 1968, μετά από χρόνια ενασχόλησης με αδιάφορες ταινίες, επιστρέφει στις συναυλίες. Τώρα όμως έχει προτίμηση στα «κάντρυ ποπ» τραγούδια, όπως «Γκίταρ Μαν», «Σασπίσιους Μάιντς» και «Μπέρνινγκ Λαβ». Το πιο πατριωτικό «κάντρυ» τραγούδι που ερμήνευσε ήταν το «Αμέρικαν Τρίλοτζυ» του Μάικλ Νιούμπερυ, που αποτελείτο από το «Ντίξυ» και το «Μπατλ Χυμν φο Δε Ρεπάμπλικ», τους εθνικούς ύμνους του Νότου και του Βορρά αντίστοιχα στην διάρκεια του Αμερικάνικου Εμφυλίου:
«Μακάρι να ήμουν στην χώρα του βαμβακιού
Οι παραδόσεις, που δεν ξεχνιούνται.
Εκεί πέρα στην μακρινό Νότο.
Στον Νότο θα υπερασπιστώ το μετερίζι μου για να πολεμήσω
και να πεθάνω στον Νότο.
Γιατί στον Νότο ήταν που γεννήθηκα»
Εκείνο που αγνοούν οι Έλληνες θαυμαστές είναι ότι ο Έλβις κέρδισε τα μοναδικά του Γκράμυ (τα αντίστοιχα των Όσκαρ για την μουσική) με τα άλμπουμ χριστιανικής μουσικής, «Χάου Γκρέητ Θάου Άρτ» και «Χη Τάτσντ Μη». Ο πιο διάσημος ύμνος που ερμήνευσε ήταν το «Αμέηζιν Γκρέης» (1779) του άγγλου ιερέα Τζων Νιούτον:
« Ω Θεία Χάρις! Τι γλυκός που είναι ο ήχος
Που έσωσε ένα τσακισμένο σαν και εμένα.
Ήμουνα χαμένος και τώρα έχω βρεθεί
Ήμουνα τυφλός και τώρα βλέπω».
Ενώ κέρδισε Γκράμυ καλύτερης θρησκευτικής ερμηνείας με το «Χάου Γκρέητ Θάου Αρτ»:
«Ω Κύριε και Θεέ μου!
Όταν με μεγάλη απορία
Αναλογίζομαι όλα
Τα έργα Σου που έχεις κάνεις με τα χέρια Σου
Βλέπω τα αστέρια
Ακούω τον δυνατό κεραυνό
Την δύναμη Σου
Που βλέπει κανείς σε όλο το Σύμπαν.
Τότε τραγουδά η ψυχή μου
Σε Σένα, Θεέ μου και Σωτήρα μου
Πόσο μεγάλος είσαι!»
Το 1970, το χίπικο κίνημα και οι διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ είχαν φτάσει στο απόγειο τους. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο Έλβις γράφει στον Πρόεδρο Νίξον ένα γράμμα, όπου εκφράζει την ανησυχία του για την πορεία της Αμερικής:
«Αγαπητέ Κύριε Πρόεδρε
Αφήστε με να σας συστηθώ. Είμαι ο Έλβις Πρίσλεϋ και σας θαυμάζω και έχω μεγάλο σεβασμό για την διακυβέρνηση σας. Μίλησα με τον αντιπρόεδρο Άγνιου στο Παλμ Σπρινγκς πριν τρεις εβδομάδες και εξέφρασα την ανησυχία μου για την πατρίδα μου. Η κουλτούρα των ναρκωτικών, οι χίπις, οι «Σπουδαστές για μια Δημοκρατική Κοινωνία (λευκή φοιτητική ένωση που στήριζε τα δικαιώματα των μαύρων), οι «Μαύροι Πάνθηρες» κλπ δεν με θεωρούν εχθρό τους η όπως λένε «κατεστημένο». Εγώ την λέω Αμερική και την λατρεύω.
Κύριε
Μπορώ και θέλω να προσφέρω υπηρεσίες, ώστε να υπηρετήσω την πατρίδα μου. Δεν έχω άλλη έγνοια και κίνητρο, από το να βοηθήσω την πατρίδα μου
Με σεβασμό
Έλβις Πρίσλεϋ»
Ο ‘Ελβις, λοιπόν θα ζητούσε να γίνει μυστικός πράκτορας του FBI για την καταπολέμηση των ναρκωτικών και θα ζητούσε μια συνάντηση με τον Νίξον. Αυτό θα γινόταν ανήμερα τα Χριστούγεννα. Στην διάρκεια της συνάντησης τους θα κέρδιζε το σήμα του πράκτορα του FBI και θα δήλωνε «Θεωρώ τους Μπητλς σημαντική δύναμη αντιαμερικανισμού». Αυτή του η άποψη οφειλόταν στην επίσκεψη των «Τεσσάρων Υπέροχων» στην Βίλλα «Γκρέησλαντ» το 1965. Εκεί ο Λέννον θα δήλωνε την απέχθεια του στον Τζόνσον και τον πόλεμο του Βιετνάμ. Κάτι που θα έκανε τον Έλβις, αλλά και αργότερα τον φίλο του Τομ Τζόουνς, να τον απεχθάνονται για τις αντιαμερικανικές δηλώσεις του. Σύμφωνα με την «Νταίλυ Μέηλ» (7/1/2011) , ο Έλβις έπεισε τον αντικομουνιστή Χούβερ να τον διώξει από την χώρα. Όταν αυτό έγινε το 1972, ο Έλβις δήλωσε: «Έπρεπε να τον είχαν πετάξει από την χώρα, εδώ και πολύ καιρό!».
Κατά τραγική ειρωνεία, ο Έλβις πέθανε εξαιτίας των ναρκωτικών, στα οποία τον έμπλεξε ο Έλληνας γιατρός του. Όμως η αληθινή πνευματική διαθήκη ήταν ο τελευταίος του μικρός δίσκος, όπου στην δεύτερη πλευρά υπήρχε το «Αμέρικα Δε Μπιούτιφουλ» (Αμερική η Όμορφη), των Σάμουελ Γουάρντ και Κάθριν Λη Μπέητς. Ένα τραγούδι που πολλοί πιστεύουν ότι έπρεπε ο επίσημος εθνικός ύμνος των Η.Π.Α:
Ω! Όμορφη για αυτούς που απέδειξαν ότι είναι ήρωες
Σε μάχες για την ελευθερία.
Για αυτούς που περισσότερο από τον εαυτό τους αγάπησαν την πατρίδα τους
Και τον οίκτο περισσότερο από την ζωή»
από το elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου