Όπως τότε...

Όπως τότε… η μέρα ήταν ζεστή και τα τζιτζίκια γαντζωμένα στα δέντρα τραγούδαγαν το ξέφρενο μονότονο τραγούδι τους… όπως τότε.
Με λίγη φαντασία, αυτή που έχουν όσοι πιστεύουν σε ιδέες και οράματα όπως κι εσύ, μπορώ να φανταστώ τη σκηνή…
Ιουλιάτικο απομεσήμερο… στον ήσυχο πλατύ δρόμο λιγοστοί οι διαβάτες. Η παράξενη συνοδεία τραβάει την προσοχή. Μια ομάδα στρατιώτες… τι στρατιώτες, αμούστακα σχεδόν παιδιά... κατεβαίνουν έχοντας στο μέσο τους έναν ευσταλή σαραντάρη. Έναν ωραίο άνδρα με λευκό λινό κοστούμι και βλέμμα ατάραχο, σταθερό.
Ξαφνικά ένας νεαρός βαθμοφόρος φτάνει τρεχάτος και κάποια νέα διαταγή μεταφέρει στ’αυτί του ομαδάρχη. Εκείνος σταματά τους άνδρες του και τους παρατάσσει κάνοντάς τους απόσπασμα θανάτου. Σηκώνουν τις κάννες τους απέναντι στον σιωπηλό υπερήφανο άνδρα που αντικρύζει γι’άλλη μια φορά τον θάνατο άφοβος, μ’ένα αχνό χαμόγελο να γεννιέται στα χείλη. Σίγουρα θα προτιμούσες να ‘ταν η ώρα αυτή σε κάποιο λαγκάδι της Μακεδονίας στημένη. Θα προτιμούσες να ‘ταν κάννη βουλγάρικη που θα σε κοιτούσε απειλητικά. Όμως ας είναι… κι έτσι πολλά θα ‘χει να πει ο θάνατός σου…
Πέρασαν ενενήντα χρόνια… κι ήμασταν εκεί. Όσοι μπορούσαν, όσοι ήθελαν… όσοι δεν φοβήθηκαν… ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ… όπως τότε.
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ… ΠΑΡΩΝ!!!