Σε κλαίει λαός.

Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παληκάρι! Πανάλαφρος ο ύπνος σου, του Απρίλη τα πουλιά

Σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά

Και να σου φτάνουν του σκληρού χειμώνα οι καταρράκτες

Σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες,

Πλατιά του ονείρου μας η γή και απόμακρη. Και γέρνεις εκεί και σβείς γοργά.

Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις και τη φέρνεις σαν πιο κοντά.

Κωστής Παλαμάς