οποίοι απέσπασαν πάνω από 652.000 ψήφους, σημειώνοντας ότι οι διεργασίες για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με άνετη πλειοψηφία στη Βουλή, έχουν ήδη ξεκινήσει μεταξύ των δύο κομμάτων της Δεξιάς, με πολύ καλούς οιωνούς (και τον κεντροδεξιό Πρόεδρο της χώρας Cavaco Silva, να σιγοντάρει).CDS-PP, το αντικομουνιστικό ανάχωμα
Το κόμμα της «βαθιάς» πορτογαλικής Δεξιάς, ένας καθόλα συντηρητικός πολιτικός σχηματισμός, με έντονες «καθολικές» επιρροές, έχει περάσει ουκ ολίγες θύελλες, ενώ πολλές φορές βρέθηκε στο στόχαστρο της «σοσιαλδημοκρατικής» κεντροδεξιάς, που προσπάθησε να το απορροφήσει. Ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1974, λίγο μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων. Κορυφαία πολιτική φυσιογνωμία που ανέδειξε μέχρι σήμερα, είναι ο Diogo Freitas do Amaral. Συμμετείχε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τους Σοσιαλιστές και αργότερα, σε δύο κυβερνήσεις συνεργασίας με την κεντροδεξιά, στις περιόδους 1980-1983 & 2002-2005. Το CDS-PP, ήταν το μόνο κόμμα που αντέδρασε με σφοδρότητα όταν «όλα τα σκίαζε η σκλαβιά» και ο κομμουνισμός ήταν προ των πυλών στην κυριολεξία, καταψηφίζοντας το σοσιαλιστικής έμπνευσης Σύνταγμα του 1976. Στις εκλογές του ιδίου χρόνου, οι Πορτογάλοι πολίτες αναγνώρισαν τη μαχητικότητά του και του χάρισαν 42 έδρες στη Βουλή (από 16), ενώ ξεπέρασε σε ποσοστά το παντοδύναμο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα (PCP). Το 1979, μετείχε στη Δημοκρατική Συμμαχία την ίδρυση της οποίας το ίδιο πρότεινε, μαζί με την κεντροδεξιά και το Λαϊκό Μοναρχικό Κόμμα. Η Συμμαχία κέρδισε τις εκλογές του 1979 και του 1980 (42 και 46 έδρες αντίστοιχα). Ο θάνατος του δημοφιλούς κεντροδεξιού πρωθυπουργού Francisco Sá Carneiro σε αεροπορικό δυστύχημα, άλλαξε τον ρου των εξελίξεων, αφήνοντας την ευρύτερη Δεξιά σε κατάσταση σοκ.
Τα χρόνια της κρίσης
Ακολούθησαν πολύ δύσκολα χρόνια, με ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία (4 & βουλευτές), ενώ το 1993 αποτέλεσε χρονιά ανασυγκρότησης και αλλαγών στη φυσιογνωμία του κόμματος, με την προσθήκη μάλιστα του όρου Λαϊκό Κόμμα (PP) στην ονομασία του. Στις εκλογές του 1995, το πατριωτικό και σφόδρα αντικομουνιστικό CDS-PP μπήκε σε πορεία ανάκαμψης, καταλαμβάνοντας 15 έδρες στο κοινοβούλιο. Ακολούθησε προσωρινή καθίζηση στις περιφερειακές & δημοτικές εκλογές του 1997 και ο νέος ηγέτης του, Paulo Portas, πρότεινε την επιστροφή του κόμματος στις χριστιανοδημοκρατικές του «ρίζες», κάτι που έγινε δεκτό, θέτοντας παράλληλα ως στόχο για τις εκλογές του 1999 τις 15 έδρες στο κοινοβούλιο, κάτι που πέτυχε. Το 2005 ο Paulo Portas αποχώρησε από την ηγεσία, λόγω της μείωσης της επιρροής του κόμματος στις εκλογές του ιδίου έτους, για να επανέλθει θριαμβευτικά τον Μάρτιο του 2007.
Η βάση, η λογική & τα ερείσματα
Οι στενοί δεσμοί του κόμματος με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν κρύβονται. Εξάλλου, η ανυποχώρητη στάση που το κόμμα τήρησε διαχρονικά στο θέμα των αμβλώσεων, αναδεικνύει του λόγου το αληθές. Όμως, αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον ως στοιχείο, είναι η σύνθεση της κομματικής βάσης αλλά και των Πορτογάλων που έχουν την προδιάθεση να στηρίξουν τα ψηφοδέλτιά του. Καθολικοί, αστοί και μεγαλοαστοί (ναι, υπάρχουν και αυτοί, στην παραλιακή ζώνη της Λισσαβόνας, βλ. Εστορίλ, στην πανέμορφη Σίντρα, αλλά και στα συντηρητικά ορεινά προπύργια του Βορρά), απόγονοι των Πορτογάλων που «ξεσπιτώθηκαν» από τις αποικίες μετά τους «απελευθερωτικούς» πολέμους εκεί (ελέω Σοβιετικών) και τις ανακηρύξεις ανεξαρτησιών αλλά και πολλοί (σχεδόν όλοι οι) μοναρχικοί και Σαλαζαρικοί, συνιστούν μια φαινομενικά παράταιρη παρέα, που όμως διαχρονικά κατάφερε να συμβιώσει και να αποτελέσει μάλιστα, μια καθόλα ριζοσπαστική πολιτική πρόταση, με έντονη πάντα εθνικιστική προδιάθεση. Η τελευταία «εμπλουτίστηκε» με ρητορική κατά του μνημονίου, κάτι που συγκίνησε την πορτογαλική κοινωνία. Πάντως, η συνέπεια στις θέσεις του, ακόμα και στα πολύ «δύσκολα» χρόνια με τα χαμηλά ποσοστά και την 20ετή παρουσία στα έδρανα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, το οδήγησε για άλλη μια φορά στην κυβέρνηση. ΕΥΓΕ! Τώρα, έχουν να διαχειριστούν το... μνημόνιο (!), σε συνεργασία με την κεντροδεξιά. Ο πορτογαλικός λαός τους τοποθέτησε στη διακυβέρνηση, επενδύοντας στα πατριωτικά τους αντανακλαστικά. Φαινομενικά, η επιλογή των ψηφοφόρων διέπεται από πολιτική ωριμότητα. Ιδού η Ρόδος λοιπόν για τον Paulo Portas και τους υπουργούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου