το "Εφήμερον" (δηλαδή αυτό που αφορά στην κυριολεξία μία ημέρα) θα δίνει το στίγμα της δικής μας οπτικής για τα γεγονότα και τα πεπραγμένα της καθημερινότητας.
Δεκαοκτώ ημέρες και εκατοντάδες νεκροί χρειάστηκαν για να υποχρεωθεί ο απόλυτος μονάρχης (αλλά έντιμος σοσιαλιστής) της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ να εγκαταλείψει τον θώκο του, συμβιβαζόμενος με το μαζικό λαϊκό αίτημα. Θαυμαστή ως τώρα η αγωνιστικότητα κι η επιμονή του αιγυπτιακού λαού στην επίτευξη του στόχου της μεταπολίτευσης στην κοντινή αλλά σημαντική αυτή χώρα. Η έκπληξη που δοκιμάσαμε όμως από την μαχητική διεκδίκηση του δίκιου απ' τον λαό δεν συγκρίνεται σε τίποτα με την έκπληξη από την στάση των ΗΠΑ στην διάρκεια αυτής της κρίσης.
Σαν έτοιμοι από καιρό - και σαν απολύτως απροετοίμαστοι - οι Αμερικανοί πάτρωνες της Αιγύπτου έσπευσαν "πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις" να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας και να απαξιώσουν ως απόβλητο τον επί τρεις δεκαετίες πιστό σύμμαχό τους και ουσιαστικά εξαίρετο συνεργάτη τους Μπουμπάρακ. Μετά από δεκαετίες αντελήφθησαν οι διπλωματικοί νόες της Ουάσιγκτον ότι το αιγυπτιακό πολιτικό καθεστώς είναι αυταρχικό και αντιδημοκρατικό. Και φυσικά, ως ερβολάβοι της δημοκρατίας όπου γης, αξίωσαν την άμεση έκπτωση και αποπομπή του Αιγυπτίου προέδρου, αποστερώντας τον σταδιακά από όλα του τα στηρίγματα, ώσπου να τον οδηγήσουν οριστικά στην έξοδο. Μια έξοδο που συνοδεύτηκε από την παράδοση της εξουσίας (ασφαλώς πάντα προσωρινά) στα στιβαρά χέρια του στρατού, του πλέον φιλοαμερικανικού παράγοντα της Αιγύπτου.
Οι Αιγύπτιοι στρατιωτικοί έχουν κάθε λόγο να είναι φιλοαμερικανοί. Όλοι σχεδόν έχουν εκπαιδευτεί και γαλουχηθεί σε αμερικανικά στρατιωτικά δόγματα και νοοτροπίες και άλλωστε οι ΗΠΑ είναι η χώρα που οδήγησε την Αίγυπτο από την υπανάπτυξη της μετα-αποικιοκρατικής περιόδου και τους παναραβικούς μεγαλοϊδεατισμούς στην αγκαλιά (έστω κι ως περιστασιακή ερωμένη) της Δύσης. Σαφώς το υγιέστερο μέλλον της Αιγύπτου βρίσκεται στην εμπέδωση μιας αστικού τύπου πολυφωνικής δημοκρατίας και όχι στην επικράτηση οιασδήποτε μορφής ισλαμισμού.
Πόσο εύκολο θα είναι όμως κάτι τέτοιο σε μια χώρα που ποτέ δεν έμαθε να δημοκρατείται, αποτελεί ιερό διακύβευμα για το Ισλάμ και βρίσκεται στην πιο καίρια θέση της Μέσης Ανατολής και του ισλαμικού κόσμου; Καθόλου θα λέγαμε με ευκολία, ακόμα και με την πρώτη επιφανειακή ματιά. Οι πιθανότητες, οι αγώνες των Αιγυπτίων να οδηγήσουν σε μια ουσιαστικά δημοκρατική και ανεξάρτητη Αίγυπτο, είναι ιδιαίτερα ασθενείς. Όσο κι αν ευχόμαστε το καλλίτερο, γιατί από ηθική άποψη κάθε λαός δικαιούται να αυτοδιοικείται και να δημοκρατείται, οι νόμοι των διεθνών σχέσεων είναι τόσο αδυσώπητοι που πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν αυτή την πολυτέλεια στην χώρα του Νείλου.
Διψασμένοι για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία οι Αιγύπτιοι πανηγυρίζουν τούτη την ώρα στην πλατεία Ταχρίρ. Πολύ φοβάμαι ότι η χαρά τους σύντομα θα σκιαστεί. Το σίγουρο είναι ότι εκείνοι, που αδίστακτα πέταξαν τον πολυτιμότερο συνεργάτη τους σαν τρίχα απ' το ζυμάρι, δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να επιβάλλουν την θέλησή τους. Κι αυτή δύσκολα θα είναι συμβατή με την θέληση του αιγυπτιακού λαού.
Γιάννης Α. Χαραλαμπίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου