31 Αυγούστου 2010
29 Αυγούστου 2010
27 Αυγούστου 2010
Η πατρίδα πενθεί!
Η Πατρίδα σήμερα πενθεί ένα ακόμα παλλικάρι που θυσιάστηκε για να κρατήσουμε ελληνικό τον γαλανό ουρανό του Αιγαίου. Στέλνουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του χαμένου Αξιωματικού της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Στεκόμαστε στο πλάι της οικογένειας του συναδέλφου του που νοσηλεύεται βαριά τραυματισμένος, του Σήφη Αναστασάκη. Το τίμημα που πληρώνει η Πολεμική Αεροπορία και οι Ένοπλες Δυνάμεις γενικά για την διατήρηση του υψηλού της επιπέδου είναι βαρύ. Το ελάχιστο που οφείλει να πράττει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία τους είναι να επιδεικνύει σεβασμό για το έργο που επιτελούν, χωρίς να το ευτελίζει και να το κονταίνει με στενόμυαλες συμπεριφορές, που το μόνο που καταφέρνουν είναι πληγώνουν το φιλότιμο αυτών των παιδιών.
Αιωνία του η Μνήμη!
26 Αυγούστου 2010
Νέες προκλήσεις των Αλβανών εθνικιστών σε βάρος Βορειοηπειρωτών.
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=13889&Itemid=137
Τέταρτο περιστατικό εκφοβιστικής επίθεσης κατά μελών της ελληνική μειονότητας στην Αλβανία είχαμε το βράδυ της 24 Αυγούστου στην περιοχή Γωνία του Λιβαδιού Χιμάρας. Πιο συγκεκριμένα 4 άτομα που επέβαιναν σε αυτοκίνητο με πινακίδες Τιράνων (TR7755N) μάρκας Φόλκς Βάγκεν – σκαραβαίος πυροβόλησαν τέσσερις ή πέντε φορές με κυνηγητική καραμπίνα έξω από την καφετέρια του μέλους του ΔΣ της Ένωσης Χιμαριωτών, Κοκαβέση Παντελη.
Το συγκεκριμένο στέλεχος της Ένωσης συμμετείχε στις ειρηνικές διαμαρτυρίες που πραγματοποιήθηκαν για τη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα. Μπροστά στο ενδεχόμενο για νέες ταραχές η αλβανική Αστυνομία απέστειλε κλιμάκιο στο σημείο του συμβάντος στις μία τα ξημερώματα της 25ης Αυγούστου για τη συλλογή αποτυπωμάτων.
Σήμερα το πρωί η αλβανική Αστυνομία συνέλαβε δύο από τα άτομα που συμμετείχαν στο συμβάν οι οποίοι όπως αποδείχτηκε διέμεναν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια πλησίον της εν λόγω καφετέριας. Μετά από έρευνα των αρχών ευρέθη και το όπλο του συμβάντος, το οποίο ανήκει στον πατέρα ενός εκ των δραστών, οι οποίοι σημειωτέον βρισκόντουσαν στην περιοχή για διακοπές.
Η κινητοποίηση των αρχών και η άμεση σχεδόν σύλληψη των δύο μελών της ομάδας που προέβη σε αυτή την άκρως επικίνδυνη πράξη αποδεικνύει την σοβαρότητα της κατάστασης. Μέσα στις τελευταίες δύο εβδομάδες συνέβησαν 4 συνολικά περιστατικά εναντίον μελών της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, ενώ στις 19 του μήνα οι κάτοικοι της Χιμάρας είχαν προβεί σε αποκλεισμό της οδού που συνδέει την Χιμάρα με τον Αυλώνα γεγονός που θορύβησε τις αλβανικές Αρχές.
Μετά και το νέο αυτό γεγονός, η κατάσταση στην περιοχή τείνει να μετατραπεί σε μία μόνιμη κατάσταση ανοικτής τρομοκρατίας εναντίον της ελληνικής μειονότητας, από ακραίους αλβανικούς εθνικιστικούς κύκλους, οι οποίοι αν και έχουν καταδικαστεί από την ίδια την αλβανική κυβέρνηση, δεν έτυχαν της ίδιας μεταχείρισης από μερίδα γνωστών υπερευαίσθητων για θέματα μειονοτήτων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ελλήνων ακαδημαϊκών, πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων λοιπών ειδικών αναλυτών.
Ἡ γενιά τοῦ Πολυτεχνείου καί ἡ καμπούρα της…
τοῦ Γιάννη Ἀ. Χαραλαμπίδη yia.xara@yahoo.gr
Μιά ἀποκάλυψη ὑπῆρξε ἡ συνέντευξη στήν Καθημερινή τῆς 20/6 τοῦ πολύπειρου δικαστή καί νῦν Γενικοῦ Ἐπιθεωρητή τῆς Δημοσίας Διοικήσεως, τοῦ Λέανδρου Ρακιντζῆ. Ἦθος καί ὡριμότητα σκέψεως καί λόγου δίδαξε ὁ παλαίμαχος δικαστικός. Δύο ὅμως εἶναι οἱ προσεγγίσεις του, πού φέρουν την μείζονα σημασία. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ την συμβολή τῆς περιώνυμης «γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου» στήν πολιτική καί οἰκονομική μας κρίση και ἡ δεύτερη τόν καθοριστικό ρόλο τῆς πολιτιστικῆς κρίσης στήν γενική μας κακοδαιμονία.
Ἡ γενιά πού αὐτοθαυμάστηκε καί αὐτοδοξάστηκε ὅσο καμμία ἄλλη ἴσως τούς τελευταίους δύο αἰῶνες στήν χῶρα μας, ἀλλά καί ταυτόχρονα πού αὐτοαναιρέθηκε ὅσο καμμία, εἶναι ἀκριβῶς αὐτή, ἡ «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου». Ἔδωσε πλησμονή ὑποσχέσεων, ἀνήγγειλε τήν δημιουργία ἑνός νέου κράτους καί μιᾶς νέας κοινωνίας, επαγγέλθηκε μιά οἰωνεί πολιτιστική ἐπανάσταση καί… ἀπετυχέ παντοῦ παταγωδῶς. Ἡ γενιά τῆς «Ἀλλαγῆς», πού ἄλλαξε τά πάντα πρός τό χειρότερο… ἔτσι θά μείνει δυστυχῶς στήν Ἱστορία. Συγκροτήθηκε κατά βάση ἀπό ἐπιστήμονες πού ἐξελίχθηκαν εἴτε σέ τεχνοκράτες εἴτε σέ ἐπαγγελματίες πολιτικούς. Ἀναδείχθηκαν μέσα ἀπό μία περίοδο μέ ἰδιαίτερα ὀξεία πολιτική ἀντιπαλότητα καί ἔντονες κοινωνικές ἀναζητήσεις ἀλλά συνάμα καί ἐξαιρετικά σημαντική οἰκονομική καί παραγωγική ἀνάπτυξη. Ἡ μετεμφυλιακή περίοδος, δηλαδή χονδρικά ἡ εἰκοσιπενταετία 1950-1975, δημιούργησε κρίσιμα πολιτικά ἀδιέξοδα, τόσο πρίν ὅσο καί μετά τό 1967, ἀλλά τουλάχιστον δημιούργησε πρωτογενή καί δευτερογενή ἀνάπτυξη διόλου εὐκαταφρόνητη γιά μιά χῶρα πού ὡς τό 1949 εἶχε φθάσει σε ὁριακό σημεῖο.
Ἀνέλαβαν λοιπόν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου νά σηκώσουν στούς ὤμους τους μιά πολιτικά δοκιμασμένη ἀλλά οἰκονομικά εὔρωστη χῶρα πού ἐπιπλέον διέθετε ἐντυπωσιακή πολιτιστική ὁμοιογένεια. Πάνω στήν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ ὁποία παρ’ ὅλη τήν ἱστορική της θολούρα συγκρότησε ἕνα ἐκπληκτικῆς διείσδυσης καί μακρᾶς διαρκείας πολιτικό ὑπόβαθρο, ἑδραιώθηκε ὅλη ἡ πορεία τῆς μεταπολίτευσης. Ἀρκεῖ νά σημειώσουμε ὅτι ἡ πολύ μεγαλύτερη σέ κλίμακα καί προβολή ἐξέγερση τοῦ γαλλικοῦ Μάη τοῦ ’68, σέ καμμία περίπτωση δέν ἐπέτυχε νά ἐπιβάλλει μία πολιτική τάξη στήν γαλλική κοινωνία. Δηλαδή, ἐνῶ ὁ ἑλληνικός Νοέμβρης τοῦ ’73 δέν πέτυχε τόν ἀντικειμενικό του σκοπό, την κατάρρευση τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος, πέτυχε ὡστόσο νά γίνει ἄμεσα ἀναγνωρίσιμο σύμβολο καί μέ ἐντυπωσιακή ἀποτελεσματικότητα νά συνθέσει τήν νομιμοποιητική βάση σχεδόν κάθε πολιτικῆς καί πολιτιστικῆς ἐπιλογῆς τῶν κυβερνήσεων ἀπό τό 1974 κι ἔπειτα.
Πάνω στόν μύθο τοῦ Πολυτεχνείου ἀναδείχθηκαν καί καθιερώθηκαν ἄνθρωποι μέ πρώτιστο μέλημα τήν προσωπική τους ἀνέλιξη κι ἐπιτυχία. Τό κράτος θεωρήθηκε, ἰδίως μετά τό 1981 γιά νά εἴμαστε δίκαιοι, λάφυρο και ἡ πολιτική μηχανισμός προσωπικῆς ἐπαγγελματικῆς ἀναγνώρισης. Μέσα ἀπό αὐτό τό μονοπάτι κάθε θεσμός τῆς δημοκρατίας, ὅπως τό κοινοβούλιο κι ὁ συνδικαλισμός, κάθε πυλῶνας τῆς πολιτείας, ὅπως ἡ δημόσια διοίκηση καί ἡ τοπική αὐτοδιοίκηση, ἀκόμα καί κάθε ἔκφραση τοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἡ ἀκαδημαϊκή παιδεία καί ἡ τέχνη, βρέθηκαν αἰχμάλωτοι τοῦ κόμματος-κράτους. Χρησιμοποιήθηκαν ἀπό τόν προσωπικό τυχοδιωκτισμό καί τόν πολιτικό ἀριβισμό ὅλες οἱ λειτουργίες, οἱ ἀξίες καί τά ἐρείσματα τῆς κοινωνίας. Παράλληλα ὁ κρατικός μηχανισμός θεωρήθηκε καί μετατράπηκε σέ ὄχημα εὔκολου καί γρήγορου πλουτισμοῦ, τόσο αὐτῶν πού ἐπέβαιναν στό ὄχημα ὅσο κι αὐτῶν πού κατάφερναν νά συνάψουν οἱαδήποτε σχέση μέ τήν λειτουργία του. Βλέποντας κάποιος τήν κατάσταση μέσω αὐτοῦ τοῦ πρίσματος ἡ θέση στήν ὁποία ἔχουμε βρεθῆ σήμερα, μέ χιλιαπλασιασμό τοῦ ἐξωτερικοῦ χρέους ἀπό τό 1974, δέν φαίνεται παράδοξη.
Τό κυριότερο ὅμως «ἐπίτευγμα» τῆς γενιᾶς πού κυβερνᾶ τήν χῶρα τά τελευταῖα 20-25 ἔτη καί συνεχίζει καί σήμερα νά ὁρίζει τίς τύχες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι ἡ χωρίς προηγούμενο πνευματική καί ἠθική ἀφαίμαξη τῶν Ἑλλήνων. Μπορεῖ τά ποσοστά ἐπιμόρφωσης νά ἀνέβηκαν ἀλλά ἡ οὐσία τῆς παιδείας τῶν Ἑλλήνων καταβαραθρώθηκε. Σημειώνει εὔστοχα ὁ κ.Ρακιντζής: «Τό μόνο πού μένει στή χῶρα μας εἶναι νά κρατήσει ζωντανό κι ἀκμαῖο ἕνα ἄλλο κεφάλαιο: τόν ἑλληνικό πολιτισμό, τήν ἑλληνικότητα μέσα στο εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ἕνα σημάδι τῆς παρακμῆς μας εἶναι ὅτι τά παιδιά μας εἶχαν σταματήσει νά μεγαλώνουν ἑλληνοκεντρικά». Πλήρης ἀφελληνισμός τῆς παιδείας καί τοῦ σκέπτεσθαι. Αὐτή ἡ πορεία ἔφτασε τά παιδιά μας στό σοβαρό ἔλλειμμα γλωσσικῆς, ἱστορικῆς καί πολιτιστικῆς παιδείας. Ὡς συνέπεια ἦρθε τό μεγάλο παθητικό στήν ἐθνική αὐτοσυνείδηση. Γίναμε ἕνας λαός – ἰδίως οἱ νεώτεροι, οἱ κάτω τῶν 40 – χωρίς πολιτιστική κι ἐθνική ρίζα, ἤ μάλλον χωρίς σύνδεση μέ τήν ρίζα του.
Κάθε σχέση μέ τήν ἑλληνικότητα, μέ τήν κρυστάλλινη διαύγεια τοῦ πολιτιστικοῦ μας πεπραγμένου, ποινικοποιήθηκε συνδεόμενη μέ μελανές πολιτικές πρακτικές μιᾶς ἐποχῆς ἀκραίου φανατισμοῦ καί ἐθνικοῦ διχασμοῦ. Ὅποιος μιλοῦσε γιά ἑλληνικό πολιτισμό, ἑλληνική γλῶσσα, ἑλληνική ἱστορία, ἑλληνική παράδοση αὐτοδικαίως ἐπέσυρε κι ἐν πολλοῖς καί σήμερα ἐπισύρει τόν χαρακτηρισμό τοῦ φασίστα, τοῦ άκροδεξιοῦ καί λοιπούς τίτλους πού ἀφειδῶς χρησιμοποιεῖ ἡ χορεία τῶν ἐπαγγελματιῶν προοδευτικῶν καί δημοκρατῶν. Ἐξοῦ καί ἡ ἀκολουθοῦσα ἐρώτηση: «Δέν φοβόσαστε στήν ἐποχή μας μήπως σᾶς ποῦν φασίστα;». Μέ παρρησία ὅμως ἔρχεται κι ἡ ἀπάντηση: « Ὄχι. Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος πού ἔχω ζήσει στό ἐξωτερικό καί ἐκτιμῶ τήν μοναδικότητά μας, τόν πολιτισμό καί τήν παράδοσή μας. Ἄν τά χάσουμε ὅλα αὐτά, θά ἀπορροφηθοῦμε καί θά γίνουμε μιά ἀσήμαντη εὐρωπαϊκή ἐπαρχία, πού θά ἀκολουθεῖ τά χαρακτηριστικά τῶν ἄλλων, τά ὁποῖα δέν μᾶς ταιριάζουν κιόλας. Ὀφείλουμε νά κοιτάξουμε τήν ἱστορία μας γιά νά μπορέσουμε νά βγοῦμε ἀπό τήν κρίση, νά διαβάσουμε τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς, νά ἀνακαλύψουμε ποιοί εἴμαστε. Δέν νομίζω ὅτι αὐτό εἶναι φασιστικό ἤ σωβινιστικό. Νομίζω ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο».
Αὐτό ἐπέτυχε ἡ «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου». Νά μεταλλάξει τό ἀναγκαῖο καί φυσικό σέ φασιστικό καί σωβινιστικό. Νά κάνει τά αὐτονόητα, ἀπαγορευμένα. Νά μᾶς κάνει «τῶν Εὐρωπαίων περίγελο καί τῶν ἀρχαίων παλιάτσους», ὅπως ἔγραψε κάποτε ὁ ποιητής. Τῶρα βέβαια πού ἡ γύμνια αὐτῆς τῆς γενιᾶς ἀποκαλύφθηκε ψάχνει τόν ἔνοχο ὁπουδήποτε μακριά της. Κάποιος ἄλλος πρέπει νά φταίει γιά τήν δική της ἀνεπάρκεια. Πότε-πότε ὅμως ἡ καμήλα πρέπει νά σταματᾶ νά κοιτᾶ γιά τίς ἄλλες καμποῦρες καί νά γυρίζει νά δεῖ τή δική της. Ἴσως ἐκεῖ βρίσκεται τό πρόβλημα…
αναδημοσίευση από το antibaro.gr
Μιά ἀποκάλυψη ὑπῆρξε ἡ συνέντευξη στήν Καθημερινή τῆς 20/6 τοῦ πολύπειρου δικαστή καί νῦν Γενικοῦ Ἐπιθεωρητή τῆς Δημοσίας Διοικήσεως, τοῦ Λέανδρου Ρακιντζῆ. Ἦθος καί ὡριμότητα σκέψεως καί λόγου δίδαξε ὁ παλαίμαχος δικαστικός. Δύο ὅμως εἶναι οἱ προσεγγίσεις του, πού φέρουν την μείζονα σημασία. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ την συμβολή τῆς περιώνυμης «γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου» στήν πολιτική καί οἰκονομική μας κρίση και ἡ δεύτερη τόν καθοριστικό ρόλο τῆς πολιτιστικῆς κρίσης στήν γενική μας κακοδαιμονία.
Ἡ γενιά πού αὐτοθαυμάστηκε καί αὐτοδοξάστηκε ὅσο καμμία ἄλλη ἴσως τούς τελευταίους δύο αἰῶνες στήν χῶρα μας, ἀλλά καί ταυτόχρονα πού αὐτοαναιρέθηκε ὅσο καμμία, εἶναι ἀκριβῶς αὐτή, ἡ «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου». Ἔδωσε πλησμονή ὑποσχέσεων, ἀνήγγειλε τήν δημιουργία ἑνός νέου κράτους καί μιᾶς νέας κοινωνίας, επαγγέλθηκε μιά οἰωνεί πολιτιστική ἐπανάσταση καί… ἀπετυχέ παντοῦ παταγωδῶς. Ἡ γενιά τῆς «Ἀλλαγῆς», πού ἄλλαξε τά πάντα πρός τό χειρότερο… ἔτσι θά μείνει δυστυχῶς στήν Ἱστορία. Συγκροτήθηκε κατά βάση ἀπό ἐπιστήμονες πού ἐξελίχθηκαν εἴτε σέ τεχνοκράτες εἴτε σέ ἐπαγγελματίες πολιτικούς. Ἀναδείχθηκαν μέσα ἀπό μία περίοδο μέ ἰδιαίτερα ὀξεία πολιτική ἀντιπαλότητα καί ἔντονες κοινωνικές ἀναζητήσεις ἀλλά συνάμα καί ἐξαιρετικά σημαντική οἰκονομική καί παραγωγική ἀνάπτυξη. Ἡ μετεμφυλιακή περίοδος, δηλαδή χονδρικά ἡ εἰκοσιπενταετία 1950-1975, δημιούργησε κρίσιμα πολιτικά ἀδιέξοδα, τόσο πρίν ὅσο καί μετά τό 1967, ἀλλά τουλάχιστον δημιούργησε πρωτογενή καί δευτερογενή ἀνάπτυξη διόλου εὐκαταφρόνητη γιά μιά χῶρα πού ὡς τό 1949 εἶχε φθάσει σε ὁριακό σημεῖο.
Ἀνέλαβαν λοιπόν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου νά σηκώσουν στούς ὤμους τους μιά πολιτικά δοκιμασμένη ἀλλά οἰκονομικά εὔρωστη χῶρα πού ἐπιπλέον διέθετε ἐντυπωσιακή πολιτιστική ὁμοιογένεια. Πάνω στήν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ ὁποία παρ’ ὅλη τήν ἱστορική της θολούρα συγκρότησε ἕνα ἐκπληκτικῆς διείσδυσης καί μακρᾶς διαρκείας πολιτικό ὑπόβαθρο, ἑδραιώθηκε ὅλη ἡ πορεία τῆς μεταπολίτευσης. Ἀρκεῖ νά σημειώσουμε ὅτι ἡ πολύ μεγαλύτερη σέ κλίμακα καί προβολή ἐξέγερση τοῦ γαλλικοῦ Μάη τοῦ ’68, σέ καμμία περίπτωση δέν ἐπέτυχε νά ἐπιβάλλει μία πολιτική τάξη στήν γαλλική κοινωνία. Δηλαδή, ἐνῶ ὁ ἑλληνικός Νοέμβρης τοῦ ’73 δέν πέτυχε τόν ἀντικειμενικό του σκοπό, την κατάρρευση τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος, πέτυχε ὡστόσο νά γίνει ἄμεσα ἀναγνωρίσιμο σύμβολο καί μέ ἐντυπωσιακή ἀποτελεσματικότητα νά συνθέσει τήν νομιμοποιητική βάση σχεδόν κάθε πολιτικῆς καί πολιτιστικῆς ἐπιλογῆς τῶν κυβερνήσεων ἀπό τό 1974 κι ἔπειτα.
Πάνω στόν μύθο τοῦ Πολυτεχνείου ἀναδείχθηκαν καί καθιερώθηκαν ἄνθρωποι μέ πρώτιστο μέλημα τήν προσωπική τους ἀνέλιξη κι ἐπιτυχία. Τό κράτος θεωρήθηκε, ἰδίως μετά τό 1981 γιά νά εἴμαστε δίκαιοι, λάφυρο και ἡ πολιτική μηχανισμός προσωπικῆς ἐπαγγελματικῆς ἀναγνώρισης. Μέσα ἀπό αὐτό τό μονοπάτι κάθε θεσμός τῆς δημοκρατίας, ὅπως τό κοινοβούλιο κι ὁ συνδικαλισμός, κάθε πυλῶνας τῆς πολιτείας, ὅπως ἡ δημόσια διοίκηση καί ἡ τοπική αὐτοδιοίκηση, ἀκόμα καί κάθε ἔκφραση τοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἡ ἀκαδημαϊκή παιδεία καί ἡ τέχνη, βρέθηκαν αἰχμάλωτοι τοῦ κόμματος-κράτους. Χρησιμοποιήθηκαν ἀπό τόν προσωπικό τυχοδιωκτισμό καί τόν πολιτικό ἀριβισμό ὅλες οἱ λειτουργίες, οἱ ἀξίες καί τά ἐρείσματα τῆς κοινωνίας. Παράλληλα ὁ κρατικός μηχανισμός θεωρήθηκε καί μετατράπηκε σέ ὄχημα εὔκολου καί γρήγορου πλουτισμοῦ, τόσο αὐτῶν πού ἐπέβαιναν στό ὄχημα ὅσο κι αὐτῶν πού κατάφερναν νά συνάψουν οἱαδήποτε σχέση μέ τήν λειτουργία του. Βλέποντας κάποιος τήν κατάσταση μέσω αὐτοῦ τοῦ πρίσματος ἡ θέση στήν ὁποία ἔχουμε βρεθῆ σήμερα, μέ χιλιαπλασιασμό τοῦ ἐξωτερικοῦ χρέους ἀπό τό 1974, δέν φαίνεται παράδοξη.
Τό κυριότερο ὅμως «ἐπίτευγμα» τῆς γενιᾶς πού κυβερνᾶ τήν χῶρα τά τελευταῖα 20-25 ἔτη καί συνεχίζει καί σήμερα νά ὁρίζει τίς τύχες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι ἡ χωρίς προηγούμενο πνευματική καί ἠθική ἀφαίμαξη τῶν Ἑλλήνων. Μπορεῖ τά ποσοστά ἐπιμόρφωσης νά ἀνέβηκαν ἀλλά ἡ οὐσία τῆς παιδείας τῶν Ἑλλήνων καταβαραθρώθηκε. Σημειώνει εὔστοχα ὁ κ.Ρακιντζής: «Τό μόνο πού μένει στή χῶρα μας εἶναι νά κρατήσει ζωντανό κι ἀκμαῖο ἕνα ἄλλο κεφάλαιο: τόν ἑλληνικό πολιτισμό, τήν ἑλληνικότητα μέσα στο εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ἕνα σημάδι τῆς παρακμῆς μας εἶναι ὅτι τά παιδιά μας εἶχαν σταματήσει νά μεγαλώνουν ἑλληνοκεντρικά». Πλήρης ἀφελληνισμός τῆς παιδείας καί τοῦ σκέπτεσθαι. Αὐτή ἡ πορεία ἔφτασε τά παιδιά μας στό σοβαρό ἔλλειμμα γλωσσικῆς, ἱστορικῆς καί πολιτιστικῆς παιδείας. Ὡς συνέπεια ἦρθε τό μεγάλο παθητικό στήν ἐθνική αὐτοσυνείδηση. Γίναμε ἕνας λαός – ἰδίως οἱ νεώτεροι, οἱ κάτω τῶν 40 – χωρίς πολιτιστική κι ἐθνική ρίζα, ἤ μάλλον χωρίς σύνδεση μέ τήν ρίζα του.
Κάθε σχέση μέ τήν ἑλληνικότητα, μέ τήν κρυστάλλινη διαύγεια τοῦ πολιτιστικοῦ μας πεπραγμένου, ποινικοποιήθηκε συνδεόμενη μέ μελανές πολιτικές πρακτικές μιᾶς ἐποχῆς ἀκραίου φανατισμοῦ καί ἐθνικοῦ διχασμοῦ. Ὅποιος μιλοῦσε γιά ἑλληνικό πολιτισμό, ἑλληνική γλῶσσα, ἑλληνική ἱστορία, ἑλληνική παράδοση αὐτοδικαίως ἐπέσυρε κι ἐν πολλοῖς καί σήμερα ἐπισύρει τόν χαρακτηρισμό τοῦ φασίστα, τοῦ άκροδεξιοῦ καί λοιπούς τίτλους πού ἀφειδῶς χρησιμοποιεῖ ἡ χορεία τῶν ἐπαγγελματιῶν προοδευτικῶν καί δημοκρατῶν. Ἐξοῦ καί ἡ ἀκολουθοῦσα ἐρώτηση: «Δέν φοβόσαστε στήν ἐποχή μας μήπως σᾶς ποῦν φασίστα;». Μέ παρρησία ὅμως ἔρχεται κι ἡ ἀπάντηση: « Ὄχι. Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος πού ἔχω ζήσει στό ἐξωτερικό καί ἐκτιμῶ τήν μοναδικότητά μας, τόν πολιτισμό καί τήν παράδοσή μας. Ἄν τά χάσουμε ὅλα αὐτά, θά ἀπορροφηθοῦμε καί θά γίνουμε μιά ἀσήμαντη εὐρωπαϊκή ἐπαρχία, πού θά ἀκολουθεῖ τά χαρακτηριστικά τῶν ἄλλων, τά ὁποῖα δέν μᾶς ταιριάζουν κιόλας. Ὀφείλουμε νά κοιτάξουμε τήν ἱστορία μας γιά νά μπορέσουμε νά βγοῦμε ἀπό τήν κρίση, νά διαβάσουμε τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς, νά ἀνακαλύψουμε ποιοί εἴμαστε. Δέν νομίζω ὅτι αὐτό εἶναι φασιστικό ἤ σωβινιστικό. Νομίζω ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο».
Αὐτό ἐπέτυχε ἡ «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου». Νά μεταλλάξει τό ἀναγκαῖο καί φυσικό σέ φασιστικό καί σωβινιστικό. Νά κάνει τά αὐτονόητα, ἀπαγορευμένα. Νά μᾶς κάνει «τῶν Εὐρωπαίων περίγελο καί τῶν ἀρχαίων παλιάτσους», ὅπως ἔγραψε κάποτε ὁ ποιητής. Τῶρα βέβαια πού ἡ γύμνια αὐτῆς τῆς γενιᾶς ἀποκαλύφθηκε ψάχνει τόν ἔνοχο ὁπουδήποτε μακριά της. Κάποιος ἄλλος πρέπει νά φταίει γιά τήν δική της ἀνεπάρκεια. Πότε-πότε ὅμως ἡ καμήλα πρέπει νά σταματᾶ νά κοιτᾶ γιά τίς ἄλλες καμποῦρες καί νά γυρίζει νά δεῖ τή δική της. Ἴσως ἐκεῖ βρίσκεται τό πρόβλημα…
αναδημοσίευση από το antibaro.gr
25 Αυγούστου 2010
23 Αυγούστου 2010
Προσκλητήριο νεκρών δένδρων…
του Γιάννη Α. Χαραλαμπίδη
Χθες έγινε ένα μεγάλο έγκλημα… Κάποιος αποφάσισε να κάψει ένα πανέμορφο και μοναδικό μνημείο της ελληνικής φύσης… το φοινικόδασος της Πρέβελης στα νότια παράλια του Ρεθύμνου. Το δεύτερο μεγαλύτερο φοινικόδασος στην Ευρώπη, ένα τόπο απίστευτης ομορφιάς και μοναδικής αισθητικής αλλά και μεγάλης φυσικής αξίας. Ευτυχώς έτυχε πριν λίγο καιρό να το επισκεφθώ και να το γνωρίσω από κοντά. Δυστυχώς αυτή η γνωριμία με τον χώρο κάνει πιο δυνατά τα συναισθήματα που γέννησε η καταστροφή του… την λύπη, τον πόνο, τον θυμό, την οργή. 
Ποιος αλήτης το έκανε; Και γιατί; Αυτό αναρωτιέμαι από χθες… Για λίγα φράγκα; Αξίζει για μια χούφτα λεφτά να κάνεις κάτι τόσο αισχρό και άθλιο; Η απάντηση μοιάζει αυτονόητη αλλά δεν είναι… γιατί αν ήταν δεν θα είχε βρεθεί ανθρώπινο χέρι να κάνει αυτό το έγκλημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Όλες οι εστίες ξεκίνησαν νύκτα, όταν τα κλιμάκια της Πυροσβεστικής αποσύρονται, όταν η ενημέρωση για την πυρκαϊά θα καθυστερήσει, όταν η πρόσβαση από το έδαφος θα είναι δύσκολη κι από αέρος αδύνατη. 
Φταίει όμως μόνο αυτός που την έβαλε την φωτιά; Η απάντηση είναι όχι!!! Φταίμε όλοι! Φταίμε γιατί δεν φροντίσαμε να προστατεύσουμε αυτό το μνημείο. Γιατί δεν είχαμε την ελάχιστη προνοητικότητα να προετοιμάσουμε ένα απλό σύστημα μεταφοράς του νερού από τον ποταμό στο δάσος που τον περιβάλλει. Γιατί ήμασταν ανυποψίαστοι μετά από τεράστιες καταστροφές που έχουν προκαλέσει οι δασικές πυρκαϊές στη χώρα μας. Γιατί δεν μαθαίνουμε από το χθες, πληγώνουμε το σήμερα και δολοφονούμε το αύριο.
Υπήρξα τυχερός και πρόλαβα να δω αυτό το υπέροχο μέρος… πότε θα το δω ξανά; Πότε θα μπορέσουμε να το ξαναχαρούμε; Θα έχουν τα παιδιά μας την ευκαιρία να το γνωρίσουν; Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να το πει με βεβαιότητα; Κι όμως… πρέπει όλοι να το πούμε! Έχουμε υποχρέωση απέναντι στην φύση που βάναυσα πληγώνουμε και στα παιδιά μας που περιμένουν να ζήσουν σε ένα περιβάλλον όμορφο, βιώσιμο και ζωντανό! Όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε να ξαναζωντανέψουμε αυτόν τον χώρο. Να δείξουμε σε όποιον αλήτη ακρωτηριάζει τις αναμνήσεις μας, την ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας ότι δεν θα τα καταφέρει! Ότι δεν θα επιτύχει τις βρώμικες επιδιώξεις του όσο κι αν προσπαθήσει…
Φοινικόδασος της Πρέβελης! Παρόν! Στον νου και την ψυχή μας!
Ποιος αλήτης το έκανε; Και γιατί; Αυτό αναρωτιέμαι από χθες… Για λίγα φράγκα; Αξίζει για μια χούφτα λεφτά να κάνεις κάτι τόσο αισχρό και άθλιο; Η απάντηση μοιάζει αυτονόητη αλλά δεν είναι… γιατί αν ήταν δεν θα είχε βρεθεί ανθρώπινο χέρι να κάνει αυτό το έγκλημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Όλες οι εστίες ξεκίνησαν νύκτα, όταν τα κλιμάκια της Πυροσβεστικής αποσύρονται, όταν η ενημέρωση για την πυρκαϊά θα καθυστερήσει, όταν η πρόσβαση από το έδαφος θα είναι δύσκολη κι από αέρος αδύνατη. Φταίει όμως μόνο αυτός που την έβαλε την φωτιά; Η απάντηση είναι όχι!!! Φταίμε όλοι! Φταίμε γιατί δεν φροντίσαμε να προστατεύσουμε αυτό το μνημείο. Γιατί δεν είχαμε την ελάχιστη προνοητικότητα να προετοιμάσουμε ένα απλό σύστημα μεταφοράς του νερού από τον ποταμό στο δάσος που τον περιβάλλει. Γιατί ήμασταν ανυποψίαστοι μετά από τεράστιες καταστροφές που έχουν προκαλέσει οι δασικές πυρκαϊές στη χώρα μας. Γιατί δεν μαθαίνουμε από το χθες, πληγώνουμε το σήμερα και δολοφονούμε το αύριο.Υπήρξα τυχερός και πρόλαβα να δω αυτό το υπέροχο μέρος… πότε θα το δω ξανά; Πότε θα μπορέσουμε να το ξαναχαρούμε; Θα έχουν τα παιδιά μας την ευκαιρία να το γνωρίσουν; Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να το πει με βεβαιότητα; Κι όμως… πρέπει όλοι να το πούμε! Έχουμε υποχρέωση απέναντι στην φύση που βάναυσα πληγώνουμε και στα παιδιά μας που περιμένουν να ζήσουν σε ένα περιβάλλον όμορφο, βιώσιμο και ζωντανό! Όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε να ξαναζωντανέψουμε αυτόν τον χώρο. Να δείξουμε σε όποιον αλήτη ακρωτηριάζει τις αναμνήσεις μας, την ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας ότι δεν θα τα καταφέρει! Ότι δεν θα επιτύχει τις βρώμικες επιδιώξεις του όσο κι αν προσπαθήσει…
Φοινικόδασος της Πρέβελης! Παρόν! Στον νου και την ψυχή μας!
20 Αυγούστου 2010
ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΙΑ!!!
Την στιγμή που οι αδελφοί μας Έλληνες της Βορείου Ηπείρου τρομοκρατούνται, διώκονται, κακοποιούνται και δολοφονούνται στυγνά επειδή τολμούν να αντιστέκονται και να μιλούν την Ελληνική Γλώσσα στα προαιώνια εδάφη τους, την ώρα που "ενταγμένοι" και "αφομοιωμένοι" "οικονομικοί μετανάστες" που ήρθαν, έζησαν, κέρδισαν χρήματα κι έφτιαξαν την ζωή τους στην πατρίδα μας εκτελούν με τον πιο στυγνό και απάνθρωπο τρόπο θαρραλέους Έλληνες, όπως ο Αριστοτέλης Γκούμας, επειδή δεν ξεχνούν ότι είναι Έλληνες, την ίδια αυτή στιγμή στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου, στο πλέον πολυσύχναστο σημείο, την Πλατεία Β.Κορνάρου, έχουν κάνει την εμφάνισή τους μεγάλες διαφημιστικές αφίσες γνωστής εταιρείας μεταφοράς συναλλάγματος στα Αλβανικά!!!
Πέρα από το ούτως ή άλλως σοβαρό θέμα της ανεξέλεγκτης εκροής τεράστιων ποσοτήτων συναλλάγματος στο εξωτερικό, την ώρα που ακομα και κάθε ευρώ που μένει στην τοπική και εθνική αγορά μας πιάνει τόπο, αυτό και μόνο το γεγονός της εμφάνισης διαφημίσεων σε γλώσσες μεταναστών είναι απαράδεκτο! Ακόμα και οι πιο ανεκτικές πολιτικές που εφαρμόζονται, βασίζονται στην "ενσωμάτωση" και την "ένταξη" των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό; Με διαφημιστικές εκστρατείες στις γλώσσες τους; Κάθε χώρα που στο παρελθόν - και μάλιστα με δική της θέληση - δέχθηκε μετανάστες (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Γερμανία, κλπ) επέβαλε ως όρο απαράβατο την άμεση εκμάθηση της εθνικής γλώσσας, και κάθε επαφή και επικοινωνία υποχρεωτικά έπρεπε να γίνεται στην γλώσσα της χώρας. Εδώ στην "Ελλάς του 2000" πότε θα πάψουμε να λειτουργούμε ως πλήρης Μπανανία;Σε κλοιό η Αγκυρα
Στο αμερικανικό Κογκρέσο, όπου κυριαρχεί το Εβραϊκό Λόμπι, οδηγείται η σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες και με δεδομένο ότι οι πωλήσεις αμερικανικού στρατιωτικού υλικού σε ξένες χώρες αποφασίζονται από τη Βουλή και τη Γερουσία.
Σύμφωνα με πληροφορίες, με το Εβραϊκό Λόμπι συντάσσονται το Ελληνικό και το Αρμενικό, όπως και η σκληρή πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, η οποία κυριαρχείται από έντονα αντιμουσουλμανικά αισθήματα. Πρόθεση όλων είναι «να νιώσει (η Αγκυρα) την οργή» του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Στην Ουάσιγκτον πιστεύουν ότι η τουρκική στάση στο θέμα του Ιράν είναι «άκρως εχθρική» και αντιστρατεύεται τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα. Σε ό,τι αφορά το Ισραήλ, οι αξιωματούχοι του Εβραϊκού Λόμπι πιστεύουν -και είναι μία θέση που εκφράζουν δημόσια- ότι η Τουρκία ηγείται αντι-ισραηλινού μετώπου με τη συμμετοχή του Ιράν, της Συρίας και της οργάνωσης Χεζμπολάχ.
Ο Λευκός Οίκος δεν αποδέχεται ότι ο Ομπάμα χρησιμοποίησε τη λέξη τελεσίγραφο προς τον Ερντογάν
Η μάχη στο Κογκρέσο θα δοθεί για τρεις παραγγελίες αμερικανικού πολεμικού υλικού που χρειάζονται απαραιτήτως οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν ειδικά τους Κούρδους αντάρτες του PKK.
Η Τουρκία ζήτησε έξι μη επανδρωμένα αεροπλάνα και δύο επανδρωμένα, τα γνωστά Reapers, όταν είχε αποφασίσει να συγκρουστεί με το Ισραήλ που ήταν ο βασικός τροφοδότης της και μάλιστα σε εξευτελιστικές τιμές. Η Αγκυρα δεν ακύρωσε καμία συμφωνία προμήθειας υλικού, αλλά το Ισραήλ επέλεξε προς το παρόν τον δρόμο των καθυστερήσεων στην παράδοση. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν έχει ακόμα προωθήσει το αίτημα στο Κογκρέσο, ακριβώς επειδή έχει λάβει επιστολές από πολιτικούς που επηρεάζονται από το Εβραϊκό Λόμπι που σε αυτή τη φάση συνεργάζεται με τους Ελληνοαμερικανούς και τους Αμερικανούς αρμενικής καταγωγής.
Οι Τούρκοι είχαν ζητήσει πέρυσι να αγοράσουν τρία Πάτριοτ αξίας 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το αμερικανικό Πεντάγωνο έστειλε το αίτημα στο Κογκρέσο το οποίο δεν έχει αποφασίσει ακόμα για την τύχη τους. Σύμφωνα με πληροφορίες, «στο πλαίσιο της πίεσης (της Ουάσιγκτον) προς τον κ. Ερντογάν γίνονται σκέψεις παγώματος» και αυτού του αιτήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από μερικούς μήνες το Κογκρέσο ενέκρινε την παράδοση δύο ελικοπτέρων Κόμπρα στην Τουρκία. Η παράδοση έχει προγραμματιστεί για τις αρχές του επόμενου χρόνου. Ομως, ήδη μία ομάδα μελών του Κογκρέσου ενημέρωσε ότι θα καταθέσουν αίτημα για το πάγωμα και αυτής της πώλησης προς την Τουρκία με το επιχείρημα ότι η αμερικανική τεχνολογία μπορεί να καταλήξει στο Ιράν, στη Συρία και στη Χεζμπολάχ.
Πάντως, ο Λευκός Οίκος δεν αποδέχεται ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησε τη λέξη τελεσίγραφο στην επίμαχη συνομιλία του με τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Μπιλ Μπάρτον δήλωσε ότι ο διάλογος με την Τουρκία για τα θέματα που χωρίζουν τις δύο χώρες συνεχίζεται και δεν έκρυψε ότι τα προβλήματα αφορούν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η Αγκυρα το Ιράν, που αποτελεί τον μεγάλο εχθρό της Αμερικής, και το Ισραήλ που αποτελεί τον μεγάλο φίλο της υπερδύναμης.
Αντιδράσεις -Εκνευρισμός στην Αγκυρα
Με αμηχανία και εκνευρισμό αντέδρασε (καθυστερημένα) η τουρκική πλευρά στο δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Ο Ταγίπ Ερντογάν προσπάθησε σαφώς να το υποβαθμίσει δηλώνοντας στο δίκτυο Haber Turk ότι όλα βαίνουν καλώς τόσο στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις όσο και στις προσωπικές του επαφές με τον Ομπάμα. Ο Νταβούτογλου όμως, αντέδρασε «επιθετικά», υποστηρίζοντας ότι ΗΠΑ και Τουρκία είναι δύο «απολύτως ισότιμα (!) κυρίαρχα κράτη». «Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να μπορεί να απευθύνει προειδοποιήσεις στην Τουρκία - ούτε ξένος ηγέτης που να συμπεριφέρεται έτσι στον Tούρκο πρωθυπουργό», δήλωσε.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
από το ethnos.gr
Ο Λευκός Οίκος δεν αποδέχεται ότι ο Ομπάμα χρησιμοποίησε τη λέξη τελεσίγραφο προς τον Ερντογάν
Η μάχη στο Κογκρέσο θα δοθεί για τρεις παραγγελίες αμερικανικού πολεμικού υλικού που χρειάζονται απαραιτήτως οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν ειδικά τους Κούρδους αντάρτες του PKK.
Η Τουρκία ζήτησε έξι μη επανδρωμένα αεροπλάνα και δύο επανδρωμένα, τα γνωστά Reapers, όταν είχε αποφασίσει να συγκρουστεί με το Ισραήλ που ήταν ο βασικός τροφοδότης της και μάλιστα σε εξευτελιστικές τιμές. Η Αγκυρα δεν ακύρωσε καμία συμφωνία προμήθειας υλικού, αλλά το Ισραήλ επέλεξε προς το παρόν τον δρόμο των καθυστερήσεων στην παράδοση. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν έχει ακόμα προωθήσει το αίτημα στο Κογκρέσο, ακριβώς επειδή έχει λάβει επιστολές από πολιτικούς που επηρεάζονται από το Εβραϊκό Λόμπι που σε αυτή τη φάση συνεργάζεται με τους Ελληνοαμερικανούς και τους Αμερικανούς αρμενικής καταγωγής.
Οι Τούρκοι είχαν ζητήσει πέρυσι να αγοράσουν τρία Πάτριοτ αξίας 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το αμερικανικό Πεντάγωνο έστειλε το αίτημα στο Κογκρέσο το οποίο δεν έχει αποφασίσει ακόμα για την τύχη τους. Σύμφωνα με πληροφορίες, «στο πλαίσιο της πίεσης (της Ουάσιγκτον) προς τον κ. Ερντογάν γίνονται σκέψεις παγώματος» και αυτού του αιτήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από μερικούς μήνες το Κογκρέσο ενέκρινε την παράδοση δύο ελικοπτέρων Κόμπρα στην Τουρκία. Η παράδοση έχει προγραμματιστεί για τις αρχές του επόμενου χρόνου. Ομως, ήδη μία ομάδα μελών του Κογκρέσου ενημέρωσε ότι θα καταθέσουν αίτημα για το πάγωμα και αυτής της πώλησης προς την Τουρκία με το επιχείρημα ότι η αμερικανική τεχνολογία μπορεί να καταλήξει στο Ιράν, στη Συρία και στη Χεζμπολάχ.
Πάντως, ο Λευκός Οίκος δεν αποδέχεται ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησε τη λέξη τελεσίγραφο στην επίμαχη συνομιλία του με τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Μπιλ Μπάρτον δήλωσε ότι ο διάλογος με την Τουρκία για τα θέματα που χωρίζουν τις δύο χώρες συνεχίζεται και δεν έκρυψε ότι τα προβλήματα αφορούν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η Αγκυρα το Ιράν, που αποτελεί τον μεγάλο εχθρό της Αμερικής, και το Ισραήλ που αποτελεί τον μεγάλο φίλο της υπερδύναμης.
Αντιδράσεις -Εκνευρισμός στην Αγκυρα
Με αμηχανία και εκνευρισμό αντέδρασε (καθυστερημένα) η τουρκική πλευρά στο δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Ο Ταγίπ Ερντογάν προσπάθησε σαφώς να το υποβαθμίσει δηλώνοντας στο δίκτυο Haber Turk ότι όλα βαίνουν καλώς τόσο στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις όσο και στις προσωπικές του επαφές με τον Ομπάμα. Ο Νταβούτογλου όμως, αντέδρασε «επιθετικά», υποστηρίζοντας ότι ΗΠΑ και Τουρκία είναι δύο «απολύτως ισότιμα (!) κυρίαρχα κράτη». «Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να μπορεί να απευθύνει προειδοποιήσεις στην Τουρκία - ούτε ξένος ηγέτης που να συμπεριφέρεται έτσι στον Tούρκο πρωθυπουργό», δήλωσε.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
από το ethnos.gr
19 Αυγούστου 2010
ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
Στης Πόλης τα δρομάκια επερπάτησα
Και στην Αγιά Σοφιά άναψα λαμπάδα
...Στον δρόμο προς τη Σμύρνη εσταμάτησα
Και φώναξα ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
Απ’ την ανατολή στη δύση γύρισα
Και βρέθηκα στην Πίνδο, τη Χιμάρα
Το χώμα έσκυψα ευθύς και φίλησα
Και φώναξα ΚΙ ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
ΡΕΦΡΕΝ
Όπου χύθηκε του Έλληνα το αίμα
Ελλάδα θα μυρίζει στον αέρα
Κι όπου θάφτηκε του Έλληνα το σώμα
Ελλάδα θα μυρίζει και το χώμα
Στις όχθες της Κερύνειας μας κατέβηκα
Να πάρω το καράβι της βαρκάδα
Και στο κατάρτι του με μιας ανέβηκα
Και φώναξα ΚΙ ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
Κοιτάζω την Αμμόχωστο από ψηλά
Την πόλη που ’χε πάντοτε λιακάδα
Το φως να κρύβει και να κλαίει σιωπηλά
Και φώναξα ΚΙ ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
ΡΕΦΡΕΝ
Όπου χύθηκε του Έλληνα το αίμα
Ελλάδα θα μυρίζει στον αέρα
Κι όπου θάφτηκε του Έλληνα το σώμα
Ελλάδα θα μυρίζει και το χώμα
Αργύρης Αργυρού (1994)
Και στην Αγιά Σοφιά άναψα λαμπάδα
...Στον δρόμο προς τη Σμύρνη εσταμάτησα
Και φώναξα ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
Απ’ την ανατολή στη δύση γύρισα
Και βρέθηκα στην Πίνδο, τη Χιμάρα
Το χώμα έσκυψα ευθύς και φίλησα
Και φώναξα ΚΙ ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
ΡΕΦΡΕΝ
Όπου χύθηκε του Έλληνα το αίμα
Ελλάδα θα μυρίζει στον αέρα
Κι όπου θάφτηκε του Έλληνα το σώμα
Ελλάδα θα μυρίζει και το χώμα
Στις όχθες της Κερύνειας μας κατέβηκα
Να πάρω το καράβι της βαρκάδα
Και στο κατάρτι του με μιας ανέβηκα
Και φώναξα ΚΙ ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
Κοιτάζω την Αμμόχωστο από ψηλά
Την πόλη που ’χε πάντοτε λιακάδα
Το φως να κρύβει και να κλαίει σιωπηλά
Και φώναξα ΚΙ ΕΔΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
ΡΕΦΡΕΝ
Όπου χύθηκε του Έλληνα το αίμα
Ελλάδα θα μυρίζει στον αέρα
Κι όπου θάφτηκε του Έλληνα το σώμα
Ελλάδα θα μυρίζει και το χώμα
Αργύρης Αργυρού (1994)
Χρειάζονται αλλοδαποί σύμβουλοι;
Του Νίκου Κοτζιά
Η κυβέρνηση δεν αρκείται στο γεγονός ότι την πολιτική της Ελλάδας τη διαμορφώνουν ξένοι, η Τρόικα, αλλά πιστεύει ότι προκειμένου να διαμορφώσει μια άποψη για το γίγνεσθαι στην Ελλάδα χρειάζεται αλλοδαπούς συμβούλους τους οποίους και χρυσοπληρώνει. Εάν οι χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι σε μια περίοδο λιτότητας προσλαμβάνονται προκειμένου να επαναλάβουν τα ίδια με αυτά που επιθυμεί η τρόικα να πράξει η Ελλάδα, τότε η παρουσία τους είναι χειρότερη και της τελευταίας. Και τούτο διότι η μεν τρόικα εκφράζει τα συμφέροντα των δανειστών, ενώ οι σύμβουλοι εκφράζουν τα ίδια συμφέροντα. Η υπόθεση εργασίας, λοιπόν, που κάνω, είναι το «καλό σενάριο». Ότι οι σύμβουλοι προσλαμβάνονται όχι προκειμένου να προτείνουν την άσκηση της πολιτικής της τρόικας και τρόπους υλοποίησής της, αλλά προκειμένου να διατυπώσουν εναλλακτικές λύσεις. Κάτι τέτοιο, όμως, θα απαιτούσε άλλους συμβούλους και, το κυριότερο, άλλη μεθόδευση ώστε να αντιμετωπιστούν πέντε θεμελιακά προβλήματα, όπως,
Πρώτον: οι σύμβουλοι που προσλαμβάνει η κυβέρνηση δεν γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας. Στο παρελθόν, όταν η Ελλάδα αξιοποίησε διεθνή «δοχεία σκέψης» το έκανε όχι προκειμένου να της διαμορφώσουν εκείνοι την πολιτική της, αλλά προκειμένου να εμπλουτίσει την πολιτική της.
Δεύτερον, η σημερινή κυβέρνηση δείχνει μια δυσκολία να αξιοποιήσει τις θέσεις των πιο άξιων εκ των αλλοδαπών συμβούλων της. Δεν δείχνει ικανή να μεταφράσει στην ελληνική πραγματικότητα τις γνώμες τους. Επί παραδείγματι, όλοι γνωρίζουμε τις προτάσεις των Κρούγκμαν, Σεν και Στίγκλιτς ως προς την πολιτική εξόδου από την οικονομική κρίση. Όμως, οι επιλογές και η πρακτική της κυβέρνησης είναι το ακριβώς αντίθετο από όσα υποστηρίζουν οι τρεις νομπελίστες οικονομολόγοι.
Τρίτον, η κυβέρνηση έφερε από το εξωτερικό συμβούλους πολλοί οι οποίοι δεν είναι ότι το καλύτερο υπάρχει στην διεθνή αγορά, όπως συγκεκριμένοι άγγλοι καθηγητές που επέλεξε από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Τέταρτο, οι σύμβουλοι που αρχικά είχε η κυβέρνηση ήταν προοδευτικών αντιλήψεων και εχθροί του νεοφιλελευθερισμού. Στην πορεία, όμως, οι καινούργιοι τείνουν όλο και περισσότερο προς τον νεοφιλελευθερισμό. Ο Σκιόπο, άνθρωπος του Πρόντι είναι ο άνθρωπος που συνέβαλε ώστε η οικονομία της Ιταλίας να κατέχει ως προς τα δημοσιονομικά, για τα οποία τον έφεραν, μία από τις χειρότερες θέσεις στην ΕΕ. Σε ορισμένους δείκτες χειρότερη και από την Ελλάδα. Εξάλλου η αποτυχία της κυβέρνησης Πρόντι, στην οποία συμμετείχε και ο Σκιόπο, οδήγησαν την ιταλική κεντροαριστερά σε ήττα και άνοιξαν τον δρόμο επανάκαμψης του μπερλοσκουνισμού.
Πέμπτο, και το κυριότερο, η ελληνική κυβέρνηση αγνοεί σε σημαντικό βαθμό το επιστημονικό προσωπικό της Ελλάδας, ιδιαίτερα αν δεν έχει υπηρετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και τον δεξιό εκσυγχρονισμό. Με μεγάλη ευκολία προσφεύγει στους ανθρώπους που συνδέθηκαν με μεγάλα συγκροτήματα και συμφέροντα. Επί παραδείγματι, από το Μέγαρο Μουσικής και τα Ελληνικά Πετρέλαια, μέχρι και το ΑΠΕ, το συγκρότημα ΔΟΛ πάρκαρε στελέχη του.
Οι πιο πάνω παρατηρήσεις αφορούν το καλό σενάριο. Διότι στο κακό, ισχύει ότι εκείνοι που μας δανείσαν για το σπίτι, όχι μόνο έχουν οικονομικές απαιτήσεις, όχι μόνο θέλουν να ορίσουν την καθημερινή μας πολιτική, αλλά θέλουν να πληρώνουμε τους μάγειρες στην κουζίνα του σπιτιού που έχουν επιλέξει εκείνοι. Να μας ορίζουν πότε και υπό την εποπτεία τίνος θα τρώμε και θα πλενόμαστε (το λέω με τον πιο ευγενικό δυνατό τρόπο…).
από το SKEFTOMASTEELLHNIKA.GR
Η κυβέρνηση δεν αρκείται στο γεγονός ότι την πολιτική της Ελλάδας τη διαμορφώνουν ξένοι, η Τρόικα, αλλά πιστεύει ότι προκειμένου να διαμορφώσει μια άποψη για το γίγνεσθαι στην Ελλάδα χρειάζεται αλλοδαπούς συμβούλους τους οποίους και χρυσοπληρώνει. Εάν οι χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι σε μια περίοδο λιτότητας προσλαμβάνονται προκειμένου να επαναλάβουν τα ίδια με αυτά που επιθυμεί η τρόικα να πράξει η Ελλάδα, τότε η παρουσία τους είναι χειρότερη και της τελευταίας. Και τούτο διότι η μεν τρόικα εκφράζει τα συμφέροντα των δανειστών, ενώ οι σύμβουλοι εκφράζουν τα ίδια συμφέροντα. Η υπόθεση εργασίας, λοιπόν, που κάνω, είναι το «καλό σενάριο». Ότι οι σύμβουλοι προσλαμβάνονται όχι προκειμένου να προτείνουν την άσκηση της πολιτικής της τρόικας και τρόπους υλοποίησής της, αλλά προκειμένου να διατυπώσουν εναλλακτικές λύσεις. Κάτι τέτοιο, όμως, θα απαιτούσε άλλους συμβούλους και, το κυριότερο, άλλη μεθόδευση ώστε να αντιμετωπιστούν πέντε θεμελιακά προβλήματα, όπως,
Πρώτον: οι σύμβουλοι που προσλαμβάνει η κυβέρνηση δεν γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας. Στο παρελθόν, όταν η Ελλάδα αξιοποίησε διεθνή «δοχεία σκέψης» το έκανε όχι προκειμένου να της διαμορφώσουν εκείνοι την πολιτική της, αλλά προκειμένου να εμπλουτίσει την πολιτική της.
Δεύτερον, η σημερινή κυβέρνηση δείχνει μια δυσκολία να αξιοποιήσει τις θέσεις των πιο άξιων εκ των αλλοδαπών συμβούλων της. Δεν δείχνει ικανή να μεταφράσει στην ελληνική πραγματικότητα τις γνώμες τους. Επί παραδείγματι, όλοι γνωρίζουμε τις προτάσεις των Κρούγκμαν, Σεν και Στίγκλιτς ως προς την πολιτική εξόδου από την οικονομική κρίση. Όμως, οι επιλογές και η πρακτική της κυβέρνησης είναι το ακριβώς αντίθετο από όσα υποστηρίζουν οι τρεις νομπελίστες οικονομολόγοι.
Τρίτον, η κυβέρνηση έφερε από το εξωτερικό συμβούλους πολλοί οι οποίοι δεν είναι ότι το καλύτερο υπάρχει στην διεθνή αγορά, όπως συγκεκριμένοι άγγλοι καθηγητές που επέλεξε από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Τέταρτο, οι σύμβουλοι που αρχικά είχε η κυβέρνηση ήταν προοδευτικών αντιλήψεων και εχθροί του νεοφιλελευθερισμού. Στην πορεία, όμως, οι καινούργιοι τείνουν όλο και περισσότερο προς τον νεοφιλελευθερισμό. Ο Σκιόπο, άνθρωπος του Πρόντι είναι ο άνθρωπος που συνέβαλε ώστε η οικονομία της Ιταλίας να κατέχει ως προς τα δημοσιονομικά, για τα οποία τον έφεραν, μία από τις χειρότερες θέσεις στην ΕΕ. Σε ορισμένους δείκτες χειρότερη και από την Ελλάδα. Εξάλλου η αποτυχία της κυβέρνησης Πρόντι, στην οποία συμμετείχε και ο Σκιόπο, οδήγησαν την ιταλική κεντροαριστερά σε ήττα και άνοιξαν τον δρόμο επανάκαμψης του μπερλοσκουνισμού.
Πέμπτο, και το κυριότερο, η ελληνική κυβέρνηση αγνοεί σε σημαντικό βαθμό το επιστημονικό προσωπικό της Ελλάδας, ιδιαίτερα αν δεν έχει υπηρετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και τον δεξιό εκσυγχρονισμό. Με μεγάλη ευκολία προσφεύγει στους ανθρώπους που συνδέθηκαν με μεγάλα συγκροτήματα και συμφέροντα. Επί παραδείγματι, από το Μέγαρο Μουσικής και τα Ελληνικά Πετρέλαια, μέχρι και το ΑΠΕ, το συγκρότημα ΔΟΛ πάρκαρε στελέχη του.
Οι πιο πάνω παρατηρήσεις αφορούν το καλό σενάριο. Διότι στο κακό, ισχύει ότι εκείνοι που μας δανείσαν για το σπίτι, όχι μόνο έχουν οικονομικές απαιτήσεις, όχι μόνο θέλουν να ορίσουν την καθημερινή μας πολιτική, αλλά θέλουν να πληρώνουμε τους μάγειρες στην κουζίνα του σπιτιού που έχουν επιλέξει εκείνοι. Να μας ορίζουν πότε και υπό την εποπτεία τίνος θα τρώμε και θα πλενόμαστε (το λέω με τον πιο ευγενικό δυνατό τρόπο…).
από το SKEFTOMASTEELLHNIKA.GR
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: μία εναλλακτική ματιά
του Χρήστου Γούδη
Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών
Προέδρου του Ιδρύματος Ίων Δραγούμης
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936).
«Ποιητής στην Νέα Υόρκη» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε μετάφραση Χρίστου Γούδη, εκδόσεις «Τραυλός».
«Ποιήματα της Ανδαλουσίας» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε μετάφραση Χρίστου Γούδη, εκδόσεις «Τραυλός».
Μια ματιά στο έργο του
Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές και δραματουργούς σε παγκόσμια κλίμακα. Γεννήθηκε στο Φουέντε Βακέρος, στην Γρανάδα της Ισπανίας, στις 5 Ιουνίου 1898 και εκτελέσθηκε κοντά στην Γρανάδα από τους Εθνικιστές στις πρώτες φάσεις του εμφυλίου πολέμου, στις 19 Αυγούστου 1936.
Τα μεγαλύτερα ποιητικά του έργα είναι το «Ποίημα για το Τραγούδι του Βαθύ-καημού» (Poema del Cante Jondo) που γράφηκε την περίοδο 1921 - 1922, οι «Τσιγγάνικες Μπαλάντες» (Romancero Gitano) που γράφηκε την περίοδο 1924 - 1927, και ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας» (Llanto por Ignacio Sanchez Mejias) που γράφηκε το 1935.
Όλα τους αποτελούν έκφανση της λαϊκής ψυχής και της φορτισμένης ατμόσφαιρας της Ανδαλουσίας του φλαμένκο, των ελαιώνων και των ταυρομαχιών. Είναι ανάμικτα με αρχέγονα χθόνια στοιχεία, πάθος, φανταστικούς μύθους, εσωτερικό ρυθμό, προσωπική αγωνία και γλωσσική δεξιοτεχνία, παραμέτρους που κι αυτές εκπηγάζουν από βαθύτερα σκοτεινά ρεύματα του duende (ντουέντε) του ποιητή, του αρχέτυπου Σωκρατικού δαιμόνιου, της θείας αυτής μανίας, της ιερής δύναμης αποκάλυψης της φύσεως των πραγμάτων. Σε πολλά από τα ανδαλουσιάνικα ποιήματα του Λόρκα είναι εμφανές ένα υπόβαθρο θρησκευτικότητας μέσα από τις βιβλικές αναφορές, την χριστιανική εικονογραφία και τη μοναδική ατμόσφαιρα κατάνυξης που επικρατεί στην Ανδαλουσία κατά την διάρκεια της εβδομάδας των Παθών, όπως για παράδειγμα το μικρό ευλαβικό ποίημά του το «Πέρασμα», που αναφέρεται στην περιφορά δίκην επιταφίου του αγάλματος της Παναγίας στη Σεβίλλη κατά την Μεγάλη Εβδομάδα.
Σε ολόκληρο το έργο του ο θάνατος πλανάται επίμονα. Ένας ισπανικός θάνατος αλλοιώτικος από τους άλλους. Γιατί σύμφωνα με τον ίδιο τον ποιητή, στη διάλεξή του το 1933 για την «Πρακτική και Θεωρία του duende»: «Σε όλες τις χώρες ο θάνατος είναι το τέλος. Όταν έρχεται, οι κουρτίνες κλείνουν. Όχι όμως στην Ισπανία... Εκεί ο νεκρός είναι περισσότερο ζωντανός απ’ ότι ένας νεκρός οπουδήποτε αλλού στον κόσμο». Τί είναι όμως duende; Μια προσέγγιση του απροσδιόριστου αυτού και σκοτεινού δαίμονα έδωσε το 1922 ο μεγάλος τσιγγάνος τραγουδιστής (cantaor) του φλαμένκο Μανουέλ Τόρρε: «Ότι έχει μαύρους ήχους έχει ντουέντε».
Στην εξέλιξη της ποιητικής του πορείας, σημαντικά θεωρούνται τα σουρεαλιστικά ποιήματα της συλλογής «Ποιητής στη Νέα Υόρκη» (Poeta en Nueva York) που γράφηκαν με βάση τις εκεί εμπειρίες του (1929-1930) και ολοκληρώθηκαν το 1933.
Ο τίτλος της συλλογής επιλέχθηκε για να ηχεί παράδοξος, αν σκεφθεί κανείς την εντύπωση που απεκόμισε ο ποιητής για τη Νέα Υόρκη: «Το εντυπωσιακό για το κρύο και τη σκληρότητα είναι η Wall Street. Σε κανένα μέρος του κόσμου δε νιώθεται όπως εκεί η ολική απουσία του πνεύματος, η περιφρόνηση της καθαρής επιστήμης και ο δαιμονιακός σεβασμός του παρόντος».
Με την τελευταία συλλογή του, που ολοκληρώθηκε λίγο πριν από τον απρόσμενο και βίαιο θάνατό του, με τίτλο «Συλλογή του Ταμαρίτ» (Divan del Tamarit) που γράφηκε την περίοδο 1934 - 1936, επανέρχεται στον πρώτο ποιητικό του εαυτό της γνωστής ανδαλουσιανής ατμόσφαιρας, με τα αραβικής τεχνοτροπίας στιχουργήματα (γαζέλες και κασίντας), μία ποίηση αραμπέσκ γύρω από τον έρωτα και το θάνατο. Τα ποιήματα αυτά είναι εμπνευσμένα από την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Γρανάδα στην οποία οφείλει την «αισθητική του ελάχιστου», την αγάπη του για τα μικρά πράγματα και τη φροντίδα για τη λεπτομέρεια.
Τα δύο τελευταία ποιητικά του έργα, η «Συλλογή του Ταμαρίτ» και ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας», αποτελούν ταυτόχρονα και μια μελαγχολική προφητεία για το επερχόμενο τέλος του.
Η δραματουργική του παραγωγή περιλαμβάνει τα πρώιμα ρομαντικά του έργα με κοινωνικές προεκτάσεις «Μαριάνα Πινέδα» (Mariana Pineda) το 1924 και «Η θαυμαστή μπαλωματού» (La zapatera prodigiosa) το 1930, και τις λαϊκές τραγωδίες «Ματωμένος Γάμος» (Bodas de sangre) το 1933, «Γιέρμα» (Yerma) το 1934, και «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (La casa de Bernarda Alba) το 1936.
Η τελευταία τραγωδία αποτελεί μια αυστηρή κοινωνική κριτική της Ισπανίας των ημερών του, με θέμα την τυραννική μητέρα η οποία μέσα από μια άκαμπτη συμπεριφορά σεβασμού του συμβατικού κώδικα των κοινωνικών αξιών, επιβάλλει στις θυγατέρες της μια ζωή απομόνωσης και καταπίεσης της θηλυκής σεξουαλικότητας, με τραγικές συνέπειες. Οι δύο πρώτες, ο «Ματωμένος Γάμος» και η «Γιέρμα», είναι στην ουσία μείζονα ποιητικά δράματα γραμμένα στην ίδια ατμόσφαιρα της Ανδαλουσίας του τσιγγάνικου πάθους και των σκοτεινών χθόνιων και υπερφυσικών δυνάμεων που εκφράζονται μέσα από την γη, το αίμα, τον έρωτα, την γονιμότητα, τον θάνατο και την σελήνη.
Το μήνυμα του έργου του συνολικά το συνοψίζει με ποιητική σκληρότητα ο ίδιος ο Λόρκα: «δεν θέλω να σας δώσω μέλι γιατί δεν έχω, αλλά άμμο ή κώνειο ή αλμυρό νερό».
Ο νεκρός ταυρομάχος
Το αποκορύφωμα της ποιητικής έκφρασης του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα αποτελεί αναμφισβήτητα η ελεγεία για τον χαμό του ταυρομάχου, ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». Είναι η στιγμή της αλήθειας, του ποιητή και του ταυρομάχου. La hora de la verdad (η ώρα της αλήθειας) είναι η στιγμή που ο ταυρομάχος ετοιμάζεται να βυθίσει το ξίφος στον ταύρο. Βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο μέσα σε μια ατμόσφαιρα σιωπής θανάτου. Νιώθουν τις ανάσες ο ένας του άλλου. Το χτύπημα είναι καθοριστικό και για τους δυο. Αν είναι επιτυχές ο ταύρος θα καταρρεύσει. Αλλιώς ο ταυρομάχος θα βρεθεί καρφωμένος στα κέρατα του ταύρου.
Η ταυρομαχία δεν είναι άθλημα, είναι αγώνας ζωής και θανάτου. Έτσι ήτανε πάντα στην Ισπανία, έτσι είναι σήμερα, έτσι θα είναι αύριο. Είναι η ισπανική περιφρόνηση στο θάνατο. Είναι ζυμωμένη με το αίμα και το πνεύμα των Ισπανών. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγήσει κανείς τη θέση που παίρνουν γι’ αυτήν διανοητές παγκόσμιας εμβέλειας όπως ο Jose Ortega y Gasset («υπάρχει μία περίπτωση όπου το αίμα δεν είναι απωθητικό: όταν αναβλύζει από το σβέρκο τού ταύρου τού σωστά καρφωμένου και χύνεται κι απ’ τις δυο πλευρές του. Κάτω απ' τον ήλιο, το πορφυρό του διαστίλβοντος υγρού συλλέγει μια ακτινοβολία που το μετουσιώνει σε πολύτιμο λίθο»). Η ταυρομαχία είναι ένα ζωντανό δρώμενο. Ο ταυρομάχος δεν είναι παρά ένας ηθοποιός που όμως αντιμετωπίζει πραγματικά γεγονότα. Αν η πλοκή του έργου εξελιχθεί σύμφωνα με τα προσδοκώμενα, το δρώμενο παραμένει θεατρικό και ο ταυρομάχος ένας κατακτητής της θηλυκής μεριάς της φύσης, καθώς πολύ συχνές είναι οι περιπτώσεις ταύτισης του ταύρου με το θηλυκό στοιχείο, όπως μαρτυρούν οι ακούσιες εκσπερματώσεις των ταυρομάχων την στιγμή που ο ταύρος πέφτει νεκρός χτυπημένος από το ξίφος τους. Αν τα πράγματα ξεφύγουν από τις ανθρώπινες προσδοκίες τότε το θέαμα μεταμορφώνεται σε ανθρώπινη τραγωδία θανάτου, όπου θύτης και θύμα αναστρέφουν ρόλους και η θυσία στους θεούς εξελίσσεται σε ανθρωποθυσία. Μια τραγωδία που την καλύπτει η βουβή και απόλυτη σιωπή της αρένας.
Ένας ταυρομάχος νεκρός στην Ισπανία. Που σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Λόρκα «είναι η μοναδική χώρα όπου ο θάνατος αποτελεί εθνικό θέαμα». Μια χώρα για την οποία «η ταυρομαχία είναι το μόνο σοβαρό πράγμα που μένει σ’ αυτόν τον κόσμο, ταυρομαχία: ιερός ρυθμός των πιο καθαρών μαθηματικών, ταυρομαχία: πειθαρχία και τελειότητα. Σ’ αυτήν το κάθε τι είναι μετρημένο μέχρι και η αγωνία και ο θάνατος ο ίδιος». Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία παρουσίασε ο ποιητής στο κοινό της Νέας Υόρκης το 1930, τον αγαπημένο του φίλο και δημοφιλέστερο ταυρομάχο της Ισπανίας, τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας. Λίγα χρόνια μετά (1934) ο Ιγνάθιο έβαψε με το αίμα του την αρένα.
Όμως η ήττα και ο θάνατος καταξιώνει τον άξιο. Κάνει το μεγαλείο του να φανεί πιο καθαρά και το όνομά του να επιζήσει σε βάθος χρόνου. Ιδιαίτερα όταν υμνηθεί ή κλαφτεί όπως συνέβη με τον Ιγνάθιο, μέσα από ένα ποίημα που θεωρείται από τα καλύτερα της ευρωπαϊκής ποίησης όλων των εποχών, για πολλούς το καλύτερο. Και που κατά ειρωνική συγκυρία προοιωνίζει και αναφέρεται στον τραγικό θάνατο του ίδιου του ποιητή αμέσως μετά. Η ατμόσφαιρα της απειλής και του θανάτου που πλανάται σ’ ολόκληρο το έργο του Λόρκα κρυσταλλοποιείται κατά τρόπο καθοριστικό στο «Θρήνο για τον Ιγνάθιο», θρήνο και συνάμα ύμνο και δοξολογία στο θάνατο και στον άνθρωπο που με τον δικό του τρόπο στάθηκε όρθιος μέχρι τέλους αψηφώντας τον, όπως αρμόζει στους άντρες, και παράλληλα τονίζοντας για μια ακόμη φορά ότι, στο σύγχρονο κόσμο μας η ήττα μπορεί να είναι το ίδιο ή και περισσότερο ηρωική απ’ ότι η νίκη.
--------------------------------------------------------------------------------
Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μέχιας
Το χτύπημα του ταύρου και ο θάνατος
Στις πέντε το απόγευμα.
Ήτανε πέντε ακριβώς το απόγευμα.
Ένα αγόρι έφερε το άσπρο νεκροσέντονο
στις πέντε το απόγευμα.
Ένα πανέρι με ασβέστη έτοιμο κιόλας
στις πέντε το απόγευμα.
Όλα τ’ άλλα ήτανε θάνατος και μόνο θάνατος
στις πέντε το απόγευμα.
Ο άνεμος φύσηξε τα μπαμπάκια μακρυά
στις πέντε το απόγευμα.
Και το οξείδιο, νικέλιο σκόρπισε και κρύσταλλο
στις πέντε το απόγευμα.
Άρχισαν να παλεύουνε το περιστέρι με την λεοπάρδαλη
στις πέντε το απόγευμα.
Κι ένας μηρός μ’ ένα απελπισμένο κέρατο
στις πέντε το απόγευμα.
Αρχίσανε οι ήχοι των σημάντρων
στις πέντε το απόγευμα.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
στις πέντε το απόγευμα.
Στις γωνιές του δρόμου παρέες σιωπής
στις πέντε το απόγευμα.
Κι ο ταύρος μόνος του αγέρωχος!
στις πέντε το απόγευμα.
Όταν άρχισε ο κρύος του χιονιού ιδρώτας
στις πέντε το απόγευμα,
όταν καλύφθηκε η αρένα με ιώδιο
στις πέντε το απόγευμα,
ο θάνατος απόθεσε αυγά μέσα στο τραύμα
στις πέντε το απόγευμα.
Στις πέντε το απόγευμα.
Στις πέντε ακριβώς το απόγευμα.
Φέρετρο με ροδάκια είναι το κρεββάτι
στις πέντε το απόγευμα.
Οστά και φλάουτα ηχούνε μες τ’ αυτιά του
στις πέντε το απόγευμα.
Ο ταύρος ξεφυσούσε κιόλας καταπρόσωπο
στις πέντε το απόγευμα.
Ο θάλαμος ιρίδιζε από την αγωνία
στις πέντε το απόγευμα.
Από μακρυά νάτη πλησιάζει η γάγγραινα
στις πέντε το απόγευμα.
Σάλπιγγα κρίνου για τους πράσινους βουβώνες
στις πέντε το απόγευμα.
Σαν ήλιοι καίγαν οι λαβωματιές
στις πέντε το απόγευμα,
και τα παράθυρα έσπαζε το πλήθος
στις πέντε το απόγευμα.
Στις πέντε το απόγευμα.
Αχ τί φοβερές εκείνες οι πέντε το απόγευμα!
Ήτανε πέντε η ώρα σ’ όλα τα ρολόγια!
Ήτανε πέντε η ώρα στην σκιά του απογεύματος!
Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών
Προέδρου του Ιδρύματος Ίων Δραγούμης
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936).
«Ποιητής στην Νέα Υόρκη» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε μετάφραση Χρίστου Γούδη, εκδόσεις «Τραυλός».
«Ποιήματα της Ανδαλουσίας» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε μετάφραση Χρίστου Γούδη, εκδόσεις «Τραυλός».
Μια ματιά στο έργο του
Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές και δραματουργούς σε παγκόσμια κλίμακα. Γεννήθηκε στο Φουέντε Βακέρος, στην Γρανάδα της Ισπανίας, στις 5 Ιουνίου 1898 και εκτελέσθηκε κοντά στην Γρανάδα από τους Εθνικιστές στις πρώτες φάσεις του εμφυλίου πολέμου, στις 19 Αυγούστου 1936.
Τα μεγαλύτερα ποιητικά του έργα είναι το «Ποίημα για το Τραγούδι του Βαθύ-καημού» (Poema del Cante Jondo) που γράφηκε την περίοδο 1921 - 1922, οι «Τσιγγάνικες Μπαλάντες» (Romancero Gitano) που γράφηκε την περίοδο 1924 - 1927, και ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας» (Llanto por Ignacio Sanchez Mejias) που γράφηκε το 1935.
Όλα τους αποτελούν έκφανση της λαϊκής ψυχής και της φορτισμένης ατμόσφαιρας της Ανδαλουσίας του φλαμένκο, των ελαιώνων και των ταυρομαχιών. Είναι ανάμικτα με αρχέγονα χθόνια στοιχεία, πάθος, φανταστικούς μύθους, εσωτερικό ρυθμό, προσωπική αγωνία και γλωσσική δεξιοτεχνία, παραμέτρους που κι αυτές εκπηγάζουν από βαθύτερα σκοτεινά ρεύματα του duende (ντουέντε) του ποιητή, του αρχέτυπου Σωκρατικού δαιμόνιου, της θείας αυτής μανίας, της ιερής δύναμης αποκάλυψης της φύσεως των πραγμάτων. Σε πολλά από τα ανδαλουσιάνικα ποιήματα του Λόρκα είναι εμφανές ένα υπόβαθρο θρησκευτικότητας μέσα από τις βιβλικές αναφορές, την χριστιανική εικονογραφία και τη μοναδική ατμόσφαιρα κατάνυξης που επικρατεί στην Ανδαλουσία κατά την διάρκεια της εβδομάδας των Παθών, όπως για παράδειγμα το μικρό ευλαβικό ποίημά του το «Πέρασμα», που αναφέρεται στην περιφορά δίκην επιταφίου του αγάλματος της Παναγίας στη Σεβίλλη κατά την Μεγάλη Εβδομάδα.
Σε ολόκληρο το έργο του ο θάνατος πλανάται επίμονα. Ένας ισπανικός θάνατος αλλοιώτικος από τους άλλους. Γιατί σύμφωνα με τον ίδιο τον ποιητή, στη διάλεξή του το 1933 για την «Πρακτική και Θεωρία του duende»: «Σε όλες τις χώρες ο θάνατος είναι το τέλος. Όταν έρχεται, οι κουρτίνες κλείνουν. Όχι όμως στην Ισπανία... Εκεί ο νεκρός είναι περισσότερο ζωντανός απ’ ότι ένας νεκρός οπουδήποτε αλλού στον κόσμο». Τί είναι όμως duende; Μια προσέγγιση του απροσδιόριστου αυτού και σκοτεινού δαίμονα έδωσε το 1922 ο μεγάλος τσιγγάνος τραγουδιστής (cantaor) του φλαμένκο Μανουέλ Τόρρε: «Ότι έχει μαύρους ήχους έχει ντουέντε».
Στην εξέλιξη της ποιητικής του πορείας, σημαντικά θεωρούνται τα σουρεαλιστικά ποιήματα της συλλογής «Ποιητής στη Νέα Υόρκη» (Poeta en Nueva York) που γράφηκαν με βάση τις εκεί εμπειρίες του (1929-1930) και ολοκληρώθηκαν το 1933.
Ο τίτλος της συλλογής επιλέχθηκε για να ηχεί παράδοξος, αν σκεφθεί κανείς την εντύπωση που απεκόμισε ο ποιητής για τη Νέα Υόρκη: «Το εντυπωσιακό για το κρύο και τη σκληρότητα είναι η Wall Street. Σε κανένα μέρος του κόσμου δε νιώθεται όπως εκεί η ολική απουσία του πνεύματος, η περιφρόνηση της καθαρής επιστήμης και ο δαιμονιακός σεβασμός του παρόντος».
Με την τελευταία συλλογή του, που ολοκληρώθηκε λίγο πριν από τον απρόσμενο και βίαιο θάνατό του, με τίτλο «Συλλογή του Ταμαρίτ» (Divan del Tamarit) που γράφηκε την περίοδο 1934 - 1936, επανέρχεται στον πρώτο ποιητικό του εαυτό της γνωστής ανδαλουσιανής ατμόσφαιρας, με τα αραβικής τεχνοτροπίας στιχουργήματα (γαζέλες και κασίντας), μία ποίηση αραμπέσκ γύρω από τον έρωτα και το θάνατο. Τα ποιήματα αυτά είναι εμπνευσμένα από την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Γρανάδα στην οποία οφείλει την «αισθητική του ελάχιστου», την αγάπη του για τα μικρά πράγματα και τη φροντίδα για τη λεπτομέρεια.
Τα δύο τελευταία ποιητικά του έργα, η «Συλλογή του Ταμαρίτ» και ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας», αποτελούν ταυτόχρονα και μια μελαγχολική προφητεία για το επερχόμενο τέλος του.
Η δραματουργική του παραγωγή περιλαμβάνει τα πρώιμα ρομαντικά του έργα με κοινωνικές προεκτάσεις «Μαριάνα Πινέδα» (Mariana Pineda) το 1924 και «Η θαυμαστή μπαλωματού» (La zapatera prodigiosa) το 1930, και τις λαϊκές τραγωδίες «Ματωμένος Γάμος» (Bodas de sangre) το 1933, «Γιέρμα» (Yerma) το 1934, και «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (La casa de Bernarda Alba) το 1936.
Η τελευταία τραγωδία αποτελεί μια αυστηρή κοινωνική κριτική της Ισπανίας των ημερών του, με θέμα την τυραννική μητέρα η οποία μέσα από μια άκαμπτη συμπεριφορά σεβασμού του συμβατικού κώδικα των κοινωνικών αξιών, επιβάλλει στις θυγατέρες της μια ζωή απομόνωσης και καταπίεσης της θηλυκής σεξουαλικότητας, με τραγικές συνέπειες. Οι δύο πρώτες, ο «Ματωμένος Γάμος» και η «Γιέρμα», είναι στην ουσία μείζονα ποιητικά δράματα γραμμένα στην ίδια ατμόσφαιρα της Ανδαλουσίας του τσιγγάνικου πάθους και των σκοτεινών χθόνιων και υπερφυσικών δυνάμεων που εκφράζονται μέσα από την γη, το αίμα, τον έρωτα, την γονιμότητα, τον θάνατο και την σελήνη.
Το μήνυμα του έργου του συνολικά το συνοψίζει με ποιητική σκληρότητα ο ίδιος ο Λόρκα: «δεν θέλω να σας δώσω μέλι γιατί δεν έχω, αλλά άμμο ή κώνειο ή αλμυρό νερό».
Ο νεκρός ταυρομάχος
Το αποκορύφωμα της ποιητικής έκφρασης του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα αποτελεί αναμφισβήτητα η ελεγεία για τον χαμό του ταυρομάχου, ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». Είναι η στιγμή της αλήθειας, του ποιητή και του ταυρομάχου. La hora de la verdad (η ώρα της αλήθειας) είναι η στιγμή που ο ταυρομάχος ετοιμάζεται να βυθίσει το ξίφος στον ταύρο. Βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο μέσα σε μια ατμόσφαιρα σιωπής θανάτου. Νιώθουν τις ανάσες ο ένας του άλλου. Το χτύπημα είναι καθοριστικό και για τους δυο. Αν είναι επιτυχές ο ταύρος θα καταρρεύσει. Αλλιώς ο ταυρομάχος θα βρεθεί καρφωμένος στα κέρατα του ταύρου.
Η ταυρομαχία δεν είναι άθλημα, είναι αγώνας ζωής και θανάτου. Έτσι ήτανε πάντα στην Ισπανία, έτσι είναι σήμερα, έτσι θα είναι αύριο. Είναι η ισπανική περιφρόνηση στο θάνατο. Είναι ζυμωμένη με το αίμα και το πνεύμα των Ισπανών. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγήσει κανείς τη θέση που παίρνουν γι’ αυτήν διανοητές παγκόσμιας εμβέλειας όπως ο Jose Ortega y Gasset («υπάρχει μία περίπτωση όπου το αίμα δεν είναι απωθητικό: όταν αναβλύζει από το σβέρκο τού ταύρου τού σωστά καρφωμένου και χύνεται κι απ’ τις δυο πλευρές του. Κάτω απ' τον ήλιο, το πορφυρό του διαστίλβοντος υγρού συλλέγει μια ακτινοβολία που το μετουσιώνει σε πολύτιμο λίθο»). Η ταυρομαχία είναι ένα ζωντανό δρώμενο. Ο ταυρομάχος δεν είναι παρά ένας ηθοποιός που όμως αντιμετωπίζει πραγματικά γεγονότα. Αν η πλοκή του έργου εξελιχθεί σύμφωνα με τα προσδοκώμενα, το δρώμενο παραμένει θεατρικό και ο ταυρομάχος ένας κατακτητής της θηλυκής μεριάς της φύσης, καθώς πολύ συχνές είναι οι περιπτώσεις ταύτισης του ταύρου με το θηλυκό στοιχείο, όπως μαρτυρούν οι ακούσιες εκσπερματώσεις των ταυρομάχων την στιγμή που ο ταύρος πέφτει νεκρός χτυπημένος από το ξίφος τους. Αν τα πράγματα ξεφύγουν από τις ανθρώπινες προσδοκίες τότε το θέαμα μεταμορφώνεται σε ανθρώπινη τραγωδία θανάτου, όπου θύτης και θύμα αναστρέφουν ρόλους και η θυσία στους θεούς εξελίσσεται σε ανθρωποθυσία. Μια τραγωδία που την καλύπτει η βουβή και απόλυτη σιωπή της αρένας.
Ένας ταυρομάχος νεκρός στην Ισπανία. Που σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Λόρκα «είναι η μοναδική χώρα όπου ο θάνατος αποτελεί εθνικό θέαμα». Μια χώρα για την οποία «η ταυρομαχία είναι το μόνο σοβαρό πράγμα που μένει σ’ αυτόν τον κόσμο, ταυρομαχία: ιερός ρυθμός των πιο καθαρών μαθηματικών, ταυρομαχία: πειθαρχία και τελειότητα. Σ’ αυτήν το κάθε τι είναι μετρημένο μέχρι και η αγωνία και ο θάνατος ο ίδιος». Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία παρουσίασε ο ποιητής στο κοινό της Νέας Υόρκης το 1930, τον αγαπημένο του φίλο και δημοφιλέστερο ταυρομάχο της Ισπανίας, τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας. Λίγα χρόνια μετά (1934) ο Ιγνάθιο έβαψε με το αίμα του την αρένα.
Όμως η ήττα και ο θάνατος καταξιώνει τον άξιο. Κάνει το μεγαλείο του να φανεί πιο καθαρά και το όνομά του να επιζήσει σε βάθος χρόνου. Ιδιαίτερα όταν υμνηθεί ή κλαφτεί όπως συνέβη με τον Ιγνάθιο, μέσα από ένα ποίημα που θεωρείται από τα καλύτερα της ευρωπαϊκής ποίησης όλων των εποχών, για πολλούς το καλύτερο. Και που κατά ειρωνική συγκυρία προοιωνίζει και αναφέρεται στον τραγικό θάνατο του ίδιου του ποιητή αμέσως μετά. Η ατμόσφαιρα της απειλής και του θανάτου που πλανάται σ’ ολόκληρο το έργο του Λόρκα κρυσταλλοποιείται κατά τρόπο καθοριστικό στο «Θρήνο για τον Ιγνάθιο», θρήνο και συνάμα ύμνο και δοξολογία στο θάνατο και στον άνθρωπο που με τον δικό του τρόπο στάθηκε όρθιος μέχρι τέλους αψηφώντας τον, όπως αρμόζει στους άντρες, και παράλληλα τονίζοντας για μια ακόμη φορά ότι, στο σύγχρονο κόσμο μας η ήττα μπορεί να είναι το ίδιο ή και περισσότερο ηρωική απ’ ότι η νίκη.
--------------------------------------------------------------------------------
Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μέχιας
Το χτύπημα του ταύρου και ο θάνατος
Στις πέντε το απόγευμα.
Ήτανε πέντε ακριβώς το απόγευμα.
Ένα αγόρι έφερε το άσπρο νεκροσέντονο
στις πέντε το απόγευμα.
Ένα πανέρι με ασβέστη έτοιμο κιόλας
στις πέντε το απόγευμα.
Όλα τ’ άλλα ήτανε θάνατος και μόνο θάνατος
στις πέντε το απόγευμα.
Ο άνεμος φύσηξε τα μπαμπάκια μακρυά
στις πέντε το απόγευμα.
Και το οξείδιο, νικέλιο σκόρπισε και κρύσταλλο
στις πέντε το απόγευμα.
Άρχισαν να παλεύουνε το περιστέρι με την λεοπάρδαλη
στις πέντε το απόγευμα.
Κι ένας μηρός μ’ ένα απελπισμένο κέρατο
στις πέντε το απόγευμα.
Αρχίσανε οι ήχοι των σημάντρων
στις πέντε το απόγευμα.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
στις πέντε το απόγευμα.
Στις γωνιές του δρόμου παρέες σιωπής
στις πέντε το απόγευμα.
Κι ο ταύρος μόνος του αγέρωχος!
στις πέντε το απόγευμα.
Όταν άρχισε ο κρύος του χιονιού ιδρώτας
στις πέντε το απόγευμα,
όταν καλύφθηκε η αρένα με ιώδιο
στις πέντε το απόγευμα,
ο θάνατος απόθεσε αυγά μέσα στο τραύμα
στις πέντε το απόγευμα.
Στις πέντε το απόγευμα.
Στις πέντε ακριβώς το απόγευμα.
Φέρετρο με ροδάκια είναι το κρεββάτι
στις πέντε το απόγευμα.
Οστά και φλάουτα ηχούνε μες τ’ αυτιά του
στις πέντε το απόγευμα.
Ο ταύρος ξεφυσούσε κιόλας καταπρόσωπο
στις πέντε το απόγευμα.
Ο θάλαμος ιρίδιζε από την αγωνία
στις πέντε το απόγευμα.
Από μακρυά νάτη πλησιάζει η γάγγραινα
στις πέντε το απόγευμα.
Σάλπιγγα κρίνου για τους πράσινους βουβώνες
στις πέντε το απόγευμα.
Σαν ήλιοι καίγαν οι λαβωματιές
στις πέντε το απόγευμα,
και τα παράθυρα έσπαζε το πλήθος
στις πέντε το απόγευμα.
Στις πέντε το απόγευμα.
Αχ τί φοβερές εκείνες οι πέντε το απόγευμα!
Ήτανε πέντε η ώρα σ’ όλα τα ρολόγια!
Ήτανε πέντε η ώρα στην σκιά του απογεύματος!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)